PayPal-donate (Wiki).png
O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)


Lechówka

Z Wiki.Meteoritica.pl

0i

Pierwszy polski meteoryt kopalny!

Lechówka
Lechówka (GU 6 2015).jpg
Drobinki odnalezionego meteorytu, którego wiek określono na ok. 65 milionów lat (fot. Tomasz Krzykawski; źródło: Sztuka 2015)
Znalezisko
Lokalizacja Lechówka, Polska
Położenie[1] 51°10'N, 23°15'E
Data ~66 mln lat
Charakterystyka
Typ kopalny meteoryt żelazny
Masa ~1,9 g
Liczba okazów kilka mocno zwietrzałych fragmentów

Na temat najnowszego polskiego meteorytu wiadomo na razie niewiele, ale niewątpliwie mamy udokumentowany i przebadany pierwszy polski meteoryt kopalny (paleometeoryt)!

Odkrycie to zawdzięczamy Tomaszowi Brachaniec z Uniwersytetu Śląskiego. Tomasz Brachaniec z zespołem prowadził od dawna badania sferul (kulistych szkliw) będących pozostałościami przeobrażenia skał podczas wielkich impaktów (Brachaniec et al. 2012, 2014). Analizując osady z odsłonięcia geologicznego, z warstw na granicy kredy i paleogenu (ok. 66 mln lat temu)[2], gdzie wcześniej zidentyfikowano anomalię irydową (Machalski et al. 2010; Racki et al. 2011[3]), w trakcie analiz rentgenowskich zarejestrowano nietypowy minerał. Okazało się, że jest to magnetyt, którego nie powinno być w tak starych osadach, ze względu na jego nietrwałość.

Więcej szczegółów w popularyzatorskim artykule opublikowanych w Gazecie Uniwersyteckiej UŚ (Sztuka 2015):

«

(…) Do sprawdzenia osadu, w którym zostały znalezione sferule i rozpoznano magnetyt, profesor [Łukasz Karwowski] zaproponował najprostszą z możliwych metod – wykorzystanie zwykłego magnesu, który – jak wiadomo – przyciąga żelazo. Efekt tej prostej próby zaskoczył wszystkich. Dr [Krzysztof] Szopa przyznaje, że nie zapomni widoku, kiedy na oczach badaczy magnes zaczął przyciągać drobiny z badanej skały osadowej. Nie było już wątpliwości – to był meteoryt.

– Po około 65 milionach lat – mówi z uśmiechem dr Szopa – światło dzienne ujrzał meteoryt kopalny. Jego rozmiary były niewielkie. Całkowita masa wysortowanych drobinek wynosi zaledwie około jednego grama, a ich wielkość waha się od kilku dziesiętnych części milimetra do 5–6 mm, nie zmienia to jednak faktu, że przed nami znajdował się niespotykany okaz.

Z posiadanego materiału wyodrębniono trzy największe fragmenty, które zostały zatopione w żywicy, a następnie bardzo dokładnie wypolerowane. Tak przygotowany materiał został przebadany chemicznie.

– Znaleziono w nim trzy pierwotne minerały – wyjaśnia dr Szopa – będące dowodem, że studiowane fragmenty są odłamkami meteorytu żelaznego. Są nimi: kamacyt (stop żelazo-nikiel, w którym dominuje zawartość żelaza), taenit (stop nikiel-żelazo, w którym dominuje zawartość niklu) oraz schreibersyt (fosforek żelaza i niklu). Minerały pierwotne są otoczone przez produkty związane z wietrzeniem, którymi są głównie magnetyt z podwyższoną zawartością niklu oraz tlenki i tlenowodorotlenki żelaza również zawierające nikiel. (…)

»


Więcej o pierwszym polskim meteorycie kopalnym znajdzie się w artykule w Meteoritics & Planetary Science (Szopa et al. 2017).

Według nieoficjalnych informacji z końca lutego 2017 roku, meteoryt Lechówka został zgłoszony do Meteoritical Bulletin Database. Będzie to 23 polski meteoryt (meteoryt Siewierz nadal nie został zarejestrowany).


Pierwsze wyniki badań

Podczas VIII Seminarium Meteorytowego w 2015 roku w Olsztynie zaprezentowano wyniki badań składu meteorytu Lechówka (Szopa et al. 2015):

  • jest to pierwszy meteoryt żelazny kopalny z granicy K/Pg (Kreda–Paleogen);
  • minerały pierwotne to: kamacyt, taenit i schreibersyt;
  • wszystkie minerały wtórne (magnetyt, goethyt, tleno-wodorotlenki żelaza, smektyt, ilmenit) zawierają podwyższoną zawartość niklu, co świadczy, że powstały z faz pierwotnych zawierających Fe i Ni;
  • brak faz mineralnych innych niż metaliczne, a bardziej odpornych na wietrzenie, np. krzemianów, świadczy, że meteoryt Lechówka jest meteorytem żelaznym, który uległ silnemu zwietrzeniu;
  • ze względu na małą wielkość próbki nie jest możliwe ustalenie dokładnego typu;
  • meteoryt z Lechówki był prawdopodobnie pojedynczym, małym spadkiem;
  • warstwy w Lechówce z granicy K/Pg są swoistym fenomenem, gdyż w jednej warstwie znajduje się zapis dwóch różnych i de facto bardzo oddalonych impaktów – krater Chicxulub i Lechówka.

Skład pierwiastkowy minerałów pierwotnych i wtórnych (wartości średnie z kilku pomiarów):

Pierwiastek
[%wag]
minerały pierwotne
kamacyt taenit schreibersyt
Fe 93,7 78,8 54,3
Ni 5,89 21,0 30,4
Co 0,38 0,13 0,06
P 0,24 0,01 14,5
Si 0,01 0,02 <0,01
Pierwiastek
[%wag] (a.p.f.u.)[4]
minerały wtórne
magentyt
Fe2O3 (Fe+3) 68,5 (1,98)
FeO (Fe+2) 27,0 (0,88)
NiO (Ni) 4,2 (0,13)
CoO (Co) 0,38 (0,01)

Zobacz również inny polski meteoryt kopalny Niedźwiada.

Paleometeoryty

Pojęciem paleometeoryt („stary meteoryt”) określa się dwie grupy meteorytów: meteoryty reliktowe (ang. relict meteorites) i meteoryty kopalne (ang. fossil meteorites). Mówimy o „starych meteorytach” nie w sensie odnoszącym się do bezwzględnego wieku tych meteorytów, gdyż większość z nich uformowała się podczas powstawania Układu Słonecznego i mają one absolutny wiek około 4,6 miliarda lat (z wyłączeniem meteorytów z Marsa i Księżyca, które są dużo młodsze). Mówimy o ich wieku ziemskim (ang. terrestrial age), czyli czasie liczonym od ich spadku na powierzchnię Ziemi. Niektóre meteoryty spadły bardzo dawno na tereny, które pozwoliły zabezpieczyć je od niesprzyjających warunków atmosferycznych i zachować pierwotny skład mineralny, podczas gdy inne dosłownie skamieniały, a tym samym zachowały się po nich tylko „ślady” (Peucker-Ehrenbrink et al. 2001; Drouard et al. 2019[5]).

Większość meteorytów ulega dosyć szybko procesowi degradacji (wietrzenia) w utleniających warunkach panujących na powierzchni Ziemi. Jeśli spadek miał miejsce na teren pustyni – na zimną i lodową Antarktydę lub na gorące i suche pustynie Afryki, Australii lub Półwyspu Arabskiego – okazy mogą przetrwać kilkadziesiąt tysięcy lat. Najszybciej wietrzeją chondryty[6], większe szanse przetrwania mają uboższe w metaliczne żelazo achondryty. Najstarsze znalezione meteoryty z gorących pustyń to meteoryty księżycowe: Dhofar 025[7] i Dhofar 908[8] o wieku ziemskim, odpowiednio, 500 i 360 tysięcy lat oraz meteoryt marsjański Dhofar 019[9] mający 340 tysięcy lat[10], kilkanaście meteorytów z Antarktydy jest starszych, mają one ponad 480 tys. lat. Dwa najstarsze meteoryty z zimnej Antarktydy mają po około 2 miliony lat, są to: Allan Hills 88019 (chondryt typu H5)[11] i Lewis Cliff 86360 (chondryt typu L4)[12] (Lauretta et al. 2006).

Stopień zachowania meteorytów po spadku zależy od warunków panujących w rejonie gdzie spadły i od dalszej historii geologicznej terenu. Meteoryty z Antarktydy, wbrew pozorom, zachowały się w lepszym stanie niż okazy znajdowane na suchych, gorących pustyniach (meteoryt uwięziony w lodzie, ale w środowisku bez tlenu, będzie mniej podatny na wietrzenie, niż okaz leżący płytko nawet na ekstremalnie suchej pustyni). Wiele znalezisk na Antarktydzie ma wiek ziemski ponad 300 tysięcy lat, natomiast niewiele okazów znalezionych poza nią osiąga 40000 lat. Wiek meteorytów z Omanu, Zachodniej Australii czy Roosevelt County w USA nie przekracza 50 tys. lat (Lauretta et al. 2006). Jeśli w wyniku procesów geologicznych, meteoryt trafi do środowiska beztlenowego, tzn. zostanie pochłonięty przez osady (lub lód) i odcięty od zabójczego tlenu może przetrwać miliony lat w stanie niewiele zmienionym lub ulec metasomatozie. Granica pomiędzy silnie zwietrzałymi meteorytami, a paleometeorytami jest nieostra.

Meteoryty kopalne (fossil meteorites)

Meteoryty kopalne to takie, które zostały zachowane w osadach geologicznych lub innych warstwach, w których panujące warunki sprzyjają zachowaniu pierwotnego składu i struktury meteorytu. Ziemski wiek takich meteorytów liczony jest w dziesiątkach milionów lat, większość z nich to meteoryty żelazne. Najbardziej znanym meteorytem kopalnym jest meteoryt żelazny typu IIAB Lake Murray[13], którego wiek szacuje się na około 110-120 milionów lat.[10] Do tej kategorii należy też niezgłoszony meteoryt Niedźwiada.

Meteoryty reliktowe (relict meteorites)

Mianem meteorytów reliktowych określa się bardzo zmienione obiekty pochodzenia meteorytowego znajdowane w pokładach skał. Są one zbudowane głównie z minerałów wtórnych, ale zachowała się struktura pierwotna meteorytu. W Meteoritical Bulletin Database meteoryty reliktowe zdefiniowano następująco: „relict meteorite: A highly altered object that may have a meteoritic origin. These are dominantly (>95%) composed of secondary minerals formed on the body on which the object was found”.

Większość meteorytów reliktowych to meteoryty kamienne, określane mianem relict OC. Najbardziej znane i najstarsze to znaleziska ze Szwecji: Österplana[14] i Brunflo[15], których wiek szacuje się na około 460 milionów lat[16]. Są to pozostałości po meteorytach kamiennych, chondrytach zwyczajnych.[10]

Wyróżniana jest również kategoria meteorytów żelaznych reliktowych relict iron. Meteorytem żelaznym reliktowym jest polska Lechówka. Obecnie (luty 2022 r.) w Meteoritical Bulletin Database są zarejestrowane tylko trzy takie meteoryty: Gove, Lechówka oraz grupa kilkunastu meteorytów Ramlat Fasad].



Lokalizacja

Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
© Jan Woreczko & Wadi

(L) Lechówka

* W 2018 roku Google zmieniło zasady działania apletu, mapa może wyświetlać się niepoprawnie (pomaga Ctrl+F5); więcej → Szablon:GEMap-MyWiki


Galerie



Odkrywka „Lechówka” (Racki et al. 2011) (szczegóły w artykule)


Bibliografia

  • Brachaniec Tomasz, Karwowski Łukasz, (2012), Tajemnicze szkliwa granicy K/T w Lechówce, poster, VII Konferencja Meteorytowa, 20-21 kwietnia, Łowicz 2012.
  • Brachaniec Tomasz, (2012), Zagłada sprzed 65 mln lat zapisana w skałach (cz. II), Meteoryt, 1, 2012, s. 10–12. Plik PDf.
  • +Brachaniec Tomasz, Karwowski Łukasz, Szopa Krzysztof, (2014), Spherules associated with the Cretaceous–Paleogene boundary in Poland, Acta Geol. Pol., 64(1), 2014, s. 99-108. Plik PDF.
  • Brachaniec Tomasz, Szopa Krzysztof, Karwowski Łukasz, Krzykawski Tomasz, Salamon Mariusz, Brom Krzysztof, (2015), Sferule z granicy Kreda-Paleogen (Lechówka, Polska) – wstępne dane (Spherules from the Cretaceous–Paleogene boundary (Lechówka, Polska) – preliminary data), Acta Soc. Metheor. Polon., 6, 2015, s. 17-22. Plik PDF.
  • Brachaniec Tomasz, Brom Krzysztof, (2015), Kopalne ordowickie chondryty – przegląd danych (Fossil ordovician chondrites – a review), Acta Soc. Metheor. Polon., 6, 2015, s. 23-25. Plik PDF.
  • +Machalski Marcin, Racki Grzegorz, Koeberl Christian, Harasimiuk Marian, (2010), Ślad kosmicznej katastrofy. Polskie dowody impaktu, który zabił dinozaury, Academia, 3, 2010, s. 32-34. Plik PDF.
  • Racki Grzegorz, Machalski Marcin, Koeberl Christian, Harasimiuk Marian, (2011), The weathering−modified iridium record of a new Cretaceous–Palaeogene site at Lechówka near Chełm, SE Poland, and its palaeobiologic implications, Acta Palaeontologica Polonica, 56(1), 2011, s. 205-215. Plik doi.
  • Szopa Krzysztof, Brachaniec Tomasz, Karwowski Łukasz, (2015), Jedna warstwa – dwa impakty: historia meteorytu kopalnego z Lechówki, streszczenie referatu, VIII Seminarium Meteorytowe, 24-25 kwietnia, Olsztyn 2015, s. 3.
  • Szopa Krzysztof, Brachaniec Tomasz, Karwowski Łukasz, Krzykawski Tomasz, (2017), Remnants of altered meteorite in the Cretaceous-Paleogene clay boundary in Poland, Meteoritics & Planetary Science, vol. 52(4), 2017, s. 612–622 . Plik doi.
  • Szopa Krzysztof, Karwowski Łukasz, Krzykawski Tomasz, Brachaniec Tomasz, (2017), Fragmenty kopalnego meteorytu z Lechówki: charakterystyka mineralogiczna i geochemiczna (Fragments of strongly weathered meteorite from Lechówka: mineralogical and geochemical characterisation), Acta Soc. Metheor. Polon., 8, 2017, s. 100-109. Plik PDF.
  • +Sztuka Maria, (2015), Przybysz z kosmosu, Gazeta Uniwersytecka UŚ, 6, 2015, s. 14-15. Plik PDF.

Przypisy

  1. ^ jeśli nie zaznaczono inaczej, podano współrzędne przyjęte w oficjalnej bazie meteorytów Meteoritical Bulletin Database
  2. ^ tzw. granica K-T; w tym czasie doszło do impaktu Chicxulub wiązanego z masowym wymieraniem organizmów – spadkiem bioróżnorodności; z tego okresu pochodzi również krater Bołtysz
  3. ^ stwierdzono podwyższoną zawartość irydu i niektórych platynowców w warstwie
  4. ^ a.p.f.u.atoms per formula unit
  5. ^ bardzo ciekawy artykuł o wieku meteorytów z pustyni El Médano na Atakamie w Chile: Drouard A., Gattacceca J., Hutzler A., Rochette P., Braucher R., Bourlès D., ASTER Team, Gounelle M., Morbidelli A., Debaille V., Van Ginneken M., Valenzuela M., Quesnel Y., Martinez R., (2019), The meteorite flux of the past 2 m.y. recorded in the Atacama Desert, Geology, 2019. Plik PDF; więcej → woreczko.pl – Wydarzenia • Events
  6. ^ niewiele chondrytów pustynnych osiąga wiek ziemski 40000 lat
  7. ^ meteoryt księżycowy Dhofar 025, znalezisko z 2000 roku w Omanie; typ Lunar (anorth) (pol. lunaryt), TKW 751 g
  8. ^ meteoryt księżycowy Dhofar 908, znalezisko z 2003 roku w Omanie; typ Lunar (anorth) (pol. lunaryt), TKW 245 g
  9. ^ meteoryt marsjański Dhofar 019, znalezisko z 2000 roku w Omanie; typ shergottyt SHE, TKW 1056 g
  10. ^ a b c Brachaniec (2013); IMCA Insights
  11. ^ meteoryt kamienny Allan Hills 88019, znalezisko z 1988 roku na Antarktydzie; chondryt zwyczajny H5, TKW 57,4 g
  12. ^ meteoryt kamienny Lewis Cliff 86360, znalezisko z 1986 roku na Antarktydzie; chondryt zwyczajny L4, TKW 181,5 g
  13. ^ meteoryt żelazny Lake Murray, znalezisko z 1933 roku w USA; typ IIAB, TKW 270 kg
  14. ^ meteorytów reliktowych Österplana jest zarejestrowanych w Meteoritical Bulletin Database 65 znalezisk (stan luty 2022)
  15. ^ meteoryt reliktowy Brunflo, znalezisko z 1980 roku w Szwecji; typ Relict H
  16. ^ Simms (2014); tam m.in. o wielkim bombardowaniu Ziemi przez meteoryty 467 milionów lat temu

Zobacz również

Linki zewnętrzne

Osobiste