Zelwa 1873

– Nad miasteczkiem Zelmą, w powiecie Wołkowyskim, gubernii Grodzieńskiej, dnia 14 z m.^[1] o godzinie 8-ej z rana, rozległ się huk grzmotów podobny do odgłosu wystrzałów armatnich, i  wkrótce potym na polu pomiędzy miasteczkiem a wsią Zelmą, znaleziony został przez pastucha aerolit, który następnie przywieziony do Grodna, przechowany został w muzeum płodów naturalnych tej guberni. Aerolit z jednej strony jest nadtłuczony, ale wnosząc z ogólnego konturu miał on formę zaokrągloną pryzmatyczną; waży przeszło 2 funty pokryty jest zewnątrz korą burą czarną, nieco pomarszczoną, grubą zaledwie na pół milimetra. Skład tej kory jest bardzo twardy, w odłamie jest ziarnisty, a drobne kawałki chciwie przyciągane są przez magnes. Wewnątrz rdzenny skład aerolitu ma kolor jasny-popielaty, a układ cząstek gruby i ziarnisty; pod szkłem powiększającym cała masa wydaje się nakropiona bardzo drobnemi błyszczącemi punktami, na podobieństwo świecących zwierciadełek, lub powierzchni siarczanego pirrytu. Strzałka magnesowa przy zbliżeniu aerolitu słabe okazuje zboczenia. Nie dokonano jeszcze ścisłej chemicznej analizy tego gościa pozaziemskiego, zdaje się wszakże, iż takowy składa się z żelaza, krzemionki, niklu, niedokwasu magnezu i siarki, podobny jest bowiem bardzo do spadłego w r. 1768 we Francyi w okolicach zamku Chevalerie^[2], a zbadanego naówczas przez akademiją paryską.

źródło: Opiekun Domowy (1873)

– W dniu 2 b. m.^[3] o 8-ej godzinie rano nad miasteczkiem Zelwą w powiecie wołkowyskim rozległ się huk, zupełnie podobny do wystrzału armatniego, i w tej chwili tuż za wspomnianym miasteczkiem spadł kamień, który, podniesiony przez obecnego pastucha, pokazał się być aerolitem. Aerolit ten miał kulisto pryzmatyczny kształt; ważył około 2¼ funtów – zewnątrz pokryty jakby korą barwy szaroczarnej, nierówną, podobną do cienkiego szagrynu^[4] i równej grubości we wszystkich miejscach. Kora ta niezmiernie twarda; drobne jej cząsteczki są czułe na działanie magnesu – przy uderzeniu o stal wydaje żółtawe iskry. Aerolit, przybliżony do igły magnesowej, wprawia ją w w lekkie wahanie.

źródło: Wiek (1873)