PayPal-donate (Wiki).png
O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)

Muzeum Geologiczne Instytutu Nauk Geologicznych UJ

Z Wiki.Meteoritica.pl

1i
Zbiory Muzeum Geologicznego ING UJ zostały przeniesione w 2016 roku do nowo powstałego Działu Geologicznego Centrum Edukacji Przyrodniczej UJ.
Instytut Nauk Geologicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie
Adres: Oleandry 2a
30-063 Kraków
http://www.ing.uj.edu.pl/
Wystawy/zbiory: zbiory zostały przeniesione do Centrum Edukacji Przyrodniczej UJ;
galeria zdjęć z nieistniejącego już muzeum


W zbiorach: dużo okazów meteorytów Łowicz i Pułtusk oraz fragmenty meteorytów Elbogen, Magura, Stannern[1], Zaborzika[1] (Pokrzywnicki 1964; Pilski 2001).


Według katalogu Buchnera z 1863 roku w kolekcji muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego znajdowały się wówczas dwa meteoryty (Buchner 1863; Pilski 2001), były to:

  • Elbogen – 100 g (obecnie fp 15,2 g);
  • Magura – 162 g (obecnie f 163 g).

Twórcą(?) zbiorów mineralogicznych i paleontologicznych UJ był mineralog Victor L.R. von Zepharovich i od niego pochodziła informacja przekazana do katalogu Buchnera (1863).


Siemaszko (1886) wymienia w swoim katalogu największe znane mu wówczas światowe kolekcje meteorytów, wśród nich pisze o kolekcji w Krakowie posiadającej 19 meteorytów („à Cracovie 19”) oraz o kolekcji we Wrocławiu posiadającej ich 31 („à l'université de Breslau, 31”).

W późniejszym katalogu Wülfinga (1897) nie figuruje już kolekcja w Krakowie.


W historii zbiorów mineralogicznych Uniwersytetu Jagielońskiego pojawia się wiele znanych nazwisk związanych z geologią i mineralogią: Alojzy Alth, Ludwik Chrobak, Ignacy Domeyko, Marian Książkiewicz, Józef Morozewicz, Michał Sołtyk, Władysław Szajnocha, Victor von Zepharovich, (…) (patrz → Indeks nazwisk).


W katalogu Pokrzywnickiego (1964) pod tym adresem (Oleandry 2a) figurują dwie kolekcje meteorytów: DEPARTMENT OF MINERALOGY AND PETROLOGY, JAGIELLONIAN UNIVERSITY oraz DEPARTMENT OF GEOLOGY OF THE JAGEILLONIAN UNIVERSITY. W tej drugiej znajdował się tylko jeden okaz meteorytu, było to kompletny okaz meteorytu Pułtusk o wadze 1370 g.


Więcej o meteorytach w przeniesionych zbiorach Muzeum na stronie Centrum Edukacji Przyrodniczej UJ.

Bibliografia

  • Buchner Otto, (1863), Die Meteoriten in Sammlungen, ihre Geschichte, mineralogische und chemische Beschaffenheit, Leipzig 1863, ss. 202.[2][3][4] Plik hPDF; plik DjVu.
  • Estreicher Alojzy, (1842), Rzecz krótka o Gabinecie Mineralogicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, Rocznik Wydziału Lekarskiego w Uniwersytecie Jagiellońskim, tom V, 1842, s. 42-76. Plik bLib.
  • Pilski Andrzej S., (1992), Katalog meteorytów w polskich kolekcjach – rok 1992, Meteoryt, 4, 1992, s. 2-9. Plik PDF.
  • Pilski Andrzej S., (1994), Pułtuski deszcz meteorytów, Urania, 9, 1994, s. 241-245.[5] Plik DjvU.
  • Pilski Andrzej S., (2001), Meteoryty w zbiorach polskich, Olsztyn 2001.[6]

Przypisy

  1. ^ a b brak w katalogu Pilskiego (2001)
  2. ^ bardzo szczegółowy katalog: kolekcje, historia, analizy chemiczne i mineralogiczne meteorytów; wyprzedzający o wiele lat słynny XIX-wieczny katalog kolekcji meteorytów Wülfinga (1897); zobacz również → Światowe kolekcje meteorytów
  3. ^ według Buchnera największymi muzealnymi kolekcjami meteorytów były wówczas zbiory w: Wiedniu, Londynie i Berlinie, zawierające odpowiednio: 194, 190 i 153 meteorytów; natomiast posiadaczami największych prywatnych kolekcji byli: R.P. Greg (Manczester, Wlk. Brytania), v. Reichenbach (Wiedeń, Austria) i Ch.U. Shepard (New Haven, USA), na które składało się odpowiednio: 191, 176 i 151 meteorytów
  4. ^ w katalogu są wymienione dwie „polskie” kolekcje: „Krakau, Universität (durch Herrn Professor Ritter v. Zepharovich)” zawierającą dwa meteoryty: Magura (162 g) i Elbogen (100 g) oraz kolekcję „Breslau, schles. Gesellsch.” w skład której wchodziły m.in. meteoryty: Grüneberg (160 g), Magura (172 g), Seeläsgen (1,812 kg); więcej o kolekcji wrocławskiej wg Buchnera przed 1863 rokiem, patrz → Muzeum Mineralogiczne Uniwersytetu Wrocławskiego
  5. ^ artykuł zilustrowany fotografiami okazów meteorytu Pułtusk ze zbiorów polskich; według autora najświeższe okazy znajdują się w Krakowie i Wrocławiu, te w Warszawie były zebrane wiele lat po spadku i nie są już tak świeże!
  6. ^ bardziej aktualna internetowa wersja katalogu znajduje się na stronach Polskiego Towarzystwa Meteorytowego – katalog PTMet; tam objaśnienie stosowanych skrótów (cs – complete specimen, hs – half specimen, ep – end piece, fc – fragment with crust, f – fragment, sc – slice with crust, s – slice, …); więcej → woreczko.pl – Oznaczenia okazów – skróty
  7. ^ pierwsze i jak na razie jedyne, tak kompleksowe opracowanie na temat polskich meteorytów; warto jednak zaznaczyć, że Jerzy Pokrzywnicki niewątpliwie obficie korzystał z wcześniejszego bibliograficznego opracowania autorstwa Zofii Gąsiorowskiej (1966, maszynopis jej pracy powstał przed 1964 rokiem), ale nigdzie w jego publikacjach nie pojawia się jej nazwisko!? (Kosiński 2014)
  8. ^ patrz → Pokrzywnicki (1964)/Kolekcje

Zobacz również

Źródło „http://wiki.meteoritica.pl/index.php5/Muzeum_Geologiczne_Instytutu_Nauk_Geologicznych_UJ”
Osobiste