PayPal-donate (Wiki).png
O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)

Kaalijarv

Z Wiki.Meteoritica.pl

(Różnice między wersjami)
m
m (→Bibliografia)
Linia 285: Linia 285:
* {{Wasson (2002)}}
* {{Wasson (2002)}}
 +
 +
* {{Woźniak (2021, ASMP)}}
* {{Явнель (1986)}}
* {{Явнель (1986)}}

Wersja z 20:41, 23 sie 2021

0i
Under construction icon-orange.svg
 Strona w budowie (Site under construction)
Jeszcze to chwilę potrwa (It will take a while)


Znaleziono tylko kilkaset małych fragmentów... czy aby na pewno?

Kaalijarv →
Kaalijarv (Reinvald 1940 fig16).jpg
Wewnętrzna budowa jednego z fragmentów znalezionego w pobliżu krateru nr 2 (źródło: Reinvald 1940)
Znalezisko
Lokalizacja Saaremaa, Estonia
Położenie[1] 58°24'N, 22°40'E
Data 1937
Uwagi meteoryty znajdowane są w okolicach grupy kraterów Kaalijärv
Charakterystyka
Typ żelazny, oktaedryt gruboziarnisty Og, IAB-MG
Masa ~2,25 kg
Liczba okazów setki małych zwietrzałych fragmentów
Meteoritical Bulletin Database
Synonimy →
wg NHM Cat: Kaali, Sall; Ösel, ros. Каалиярв, Каали (кратер)

Najpierw zidentyfikowano krateropodobne struktury, a dopiero później znaleziono setki małych, mocno zwietrzałych fragmentów meteoryt.

Historia z oszustwem w tle?

Największą strukturę krateropodobną (main crater) opisano już w XIX wieku (Johann Wilhelm von Luce, 1827). Przypisywano jej wówczas pochodzenie wulkaniczne, formowanie się leja krasowego, wynik eksplozji gazu ziemnego lub działalności człowieka. Dopiero na początku XX wieku rozpoznano jej impaktowe pochodzenie (Juljus Kaljuvee, 1922) i zidentyfikowano jeszcze kilka mniejszych kraterów. Znalezienie w 1937 roku pierwszych fragmentów meteorytu potwierdziło ich meteorytowe pochodzenie (Reinvaldt 1933, 1940).

Grupa kraterów uderzeniowych (Kaalijärv craters) znajduje się na wyspie Sarema (est. Saaremaa) w Estonii w pobliżu wsi Kaali. Największy z kraterów ma ok. 110 metrów średnicy, a wypełniające go jezioro nosi nazwę Kaalijärv (Kaali kraater, est. Kaali järv). Głównemu kraterowi towarzyszy osiem mniejszych o średnicach od 13 do 39 metrów. Obecnie część z nich jest mocno zniszczona i słabo widoczna. Wiek grupy kraterów oceniany jest na ok. 3237±10 lat (1530–1450 BC) (Łosiak et al. 2016).[2] Powstały one w wyniku spadku meteoroidu żelaznego o początkowej masie ok. 1000 ton (szacuje się, że główny krater powstał w wyniku spadku fragmentu o wadze ok. 450 ton).[3] W otoczeniu kraterów w latach 30. XX wieku znaleziono pierwsze małe fragmenty meteorytu żelaznego typu IAB-MG. Do końca XX wieku znaleziono setki małych fragmentów o łącznej wadze tylko ok. 2,25 kg!

Za Martin (2019) (tłumaczenie z estońskiego):

Inżynier górniczy Ivan Reinwaldt jako pierwszy znalazł żelazo meteorytowe w kraterach Kaali latem 1937 i 1938 roku. W sumie znalazł 31 fragmentów meteorytów z krateru 2 i krateru 5 o łącznej wadze ok. 100 g. W 1955 roku w kraterze nr 5 znaleziono za pomocą magnesów ok. 0,5 kg materiału magnetycznego, a jego czyszczenie i sortowanie dało 115 fragmentów, z których 51 ważyło ponad 1 g. Sześć fragmentów ważyło ponad pięć gramów: 8,62 g, 8,48 g, 7,25 g, 7,08 g, 7,06 g i 6,83 g. Całkowita waga fragmentów wynosiła 161,79 g. Liczba odłamków od 0,3 do 1 cm wynosiła 146,25 g. Znalezione fragmenty meteorytu mają chropowatą powierzchnię, nieregularny kształt i często ostre krawędzie. Ze względu na silną porowatość były poprzetykane pęknięciami i dlatego łatwo się rozpadały. Powierzchnie fragmentów meteorytów pokrywa warstwa tlenku żelaza i wodorotlenku (limonitu). W głównym kraterze nie znaleziono żadnego meteorytu.


Meteoryt Kaalijarv należy do najpopularniejszego typu meteorytów żelaznych IAB-MG i jest oktaedrytem gruboziarnistym (coarse octahedrites, Og). Oryginalna nazwa tego meteorytu (i grupy kraterów) nie jest łatwa do wymówienia (☺), więc funkcjonuje on w środowisku meteoryciarzy pod nazwą Kaali.

Kolekcje

Analizując światowe zbiory meteorytów (Koblitz MetBase; Явнель et al. 1986), rzuca się w oczy, że znajdują się w nich tylko bardzo małe i mocno zwietrzałe fragmenty meteorytu Kaalijarv, których waga nie przekracza 30 gram. Do 2017 roku największy znaleziony fragment miał 28,2 g!

Meteoryt Kaalijarv w największych kolekcjach:

Meteoryt Kaali w zbiorach radzieckich (Явнель et al. 1986)
Zbiór waga fragmentów
(Koblitz MetBase) 		uwagi
Tallinn, Geol. Inst. Acad. Sci. 3,59 kg największy fragment 28,2 g
Moscow, Acad. Sci. 88,5 g największy fragment 16,4 g (Явнель et al. 1986)
Minsk, Geol. Mus. 15 g
London, Nat. Hist. Mus. 14,6 g
New York, Amer. Mus. Nat. Hist. 9 g
(…)

Brak fragmentów tego meteorytu w zbiorach polskich.

Nowe znaleziska...

Za Martin (2019) (tłumaczenie z estońskiego):

Czegka i Tiirmaa oszacowali, że przed rokiem 2017 w kraterze Kaali znaleziono łącznie ok. 3,5 kg materiału meteorytowego, którego największy fragment miał prawie 30 g. Ilość materiału wzrosła do 5,2 kg od 2019 roku. Większość materiałów znajduje się w Muzeum Przyrody w Tartu, a częściowo w Instytucie Geologii Politechniki w Tallinie.

Raukas (Raukas et al. 2010) podaje, że w okolicy krateru nr 5 znaleziono okaz o wadze 38,4 g.

Po 2017 roku dokonano szeregu nowych znalezisk. W ich wyniku znaleziono wiele nowych fragmentów meteorytu Kaalijarv w tym dwa największe okazy: 172,2 g (nazwany „Maria“) i 620,96 g (nazwany „Mateusz“), ich znalazcami byli Maria Hermann i Mateusz Szyszka. Prace poszukiwacze prowadzono w ramach badań zorganizowanych przez Uniwersytet w Tartu. Znalezione okazy i fragmenty zostały przekazane do zbiorów Uniwersytetu w Tartu (University of Tartu).

W wyniku prowadzonych współcześnie poszukiwań kolekcja fragmentów (okazów) meteorytu Kaali w zbiorach Uniwersytetu w Tartu powiększyła się o kilka większych okazów. Wykaz części zbiorów:

Część nowych znalezisk; w tym okazy „Maria” i „Mateusz”

Starsza część znalezisk; fragmenty skał


Grupa kraterów Kaalijärv i meteoryt Kaalijarv są bardzo podobne do grupy kraterów Morasko i meteorytu Morasko. Obie grupy kraterów mają podobne wielkości, znajdują się na podobnym co do wielkości obszarze, ponadto są podobnego wieku. Również meteoryt Kaalijarv i Morasko są tego samego typu! Tak jak meteoryt i kratery Morasko są obiektem intensywnych badań, tak meteoryt Kaalijarv i towarzyszące mu kratery, posiadają bardzo bogatą literaturę naukową i ciągle są obiektem zainteresowania estońskich i zagranicznych badaczy.

...i pokusa

Meteoryt Kaalijarv jest tego samego typu (IAB-MG) i tej samej klasy strukturalnej (Og), co inne popularne meteoryty żelazne, np.: Morasko, Campo del Cielo[4], Canyon Diablo[5], Magura oraz Odessa (iron)[6].

Porównanie składu meteorytu Morasko z innymi meteorytami z grupy IAB-MG (Og) (źródło: Choi et al. 1995 i inne; zobacz również → Woźniak (2021, ASMP)):

Grupa meteorytów żelazny typu IAB-MG (Woźniak 2021)
Meteoryt/
/pierwiastek 		Morasko Campo
del Cielo[4] 		Canyon
Diablo[5] 		Magura Odessa
(iron)[6] 		Kaalijarv‡
Ni [%] 6,85 7,13 7,01 6,48 7,19 7,53 i 7,55
Co [%] 0,454 0,437 0,466 0,462 0,471 0,481 i 0,47
Ga [ppm] 103,6 91 81,8 98,2 75,6 82,1 i 78,2
Ge [ppm] 496 392 327 483 283 311
Ir [ppm] 1,1 3,19 2,32 3,6 2,4 3,07 i 3,0
Pt [ppm] 9,7* 6,7 6,2 – 6,2 8 i <3,6
Cu [ppm] 158 136 152 142 130 165 i 153
Cr [ppm] 25 40 25 26 33 28 i 17
Au [ppm] 1,52 1,48 1,56 1,53 1,65 1,712 i 1,641
W [ppm] 1,74 1,32 1,11 1,80 1,27 1,0 i 0,87
As [ppm] 10,9 10,8 13,1 10,5 14,4 17 i 18
* wartości z pracy Pilski et al. (2013, MaPS);
** ppm (ang. parts per million) – części na milion;
† wyniki analiz innej próbki.
‡ źródło: Wasson et al. (2002)


Obfitość i łatwość pozyskiwania okazów meteorytu Morasko, w porównaniu z ubogimi znaleziskami w okolicach kraterów Kaali oraz opisywane podobieństwo obu meteorytów, może rodzić pokusę dla nieuczciwych poszukiwaczy i kolekcjonerów. W opisanej poniżej historii przewijają się nazwiska dwóch „bohaterów ” historii meteorytu Rusałka – Mateusza Szyszka i Kryspina Rodriguez.


Od lat w badaniach struktur impaktowych na terenie Estonii bierze udział m.in. doktor Anna Łosiak z Instytutu Nauk Geologicznych PAN z Ośrodka Badawczego we Wrocławiu.[7] W jednej z jej publikacji (Łosiak et al. 2020) znajduje się taki fragment (wyróżnienia w tekście Redakcja):

«

Despite the 1.5 day-long search with a metal detector over ~270,000 m2 of the area, around both structures, no clear signs of meteoritic material were found (Fig. 6). Numerous pieces of farming equipment (especially horseshoes) and parts of military equipment were found. Additionally, areas were identified that contained high amounts of bog iron that includes magnetite. In only one location, on the NW rim of the Ilumetsa[8] Small, we identified a location that was responding to the metal detector at frequency characteristic to iron-nickel alloy, similar to that found around the Kaali craters (M. Szyszko during 2017 field campaign). Therefore, despite no large meteoritic body being found, a number of small weathered pieces that adhered to the small hand magnet were collected.
(…)

The size–frequency distribution of crater-related meteorites can vary significantly even for crater sizes similar to those at Ilumetsa.[8] For example, both the Morasko and Kaali structures are comparable strewn fields, with the largest crater ~100 m in diameter, where both were formed by an IAB-MG iron impactor (Spencer 1938; Karwowski et al. 2016); however, the number of available large pieces varies significantly. There are multiple pieces found at Morasko that are hundreds of kilograms in weight (total mass according to the Meteoritical Bulletin Database is 290 kg, but a true value, including a single piece of 261 kg found in 2012 and 271 kg found in 2017 is much higher), while the largest piece of the impactor found in Kaali so far is only 600 g. That fragment was found in 2017 during our own fieldwork campaign there by M. Szyszka. Before 2017, the largest known fragment from this location was of ~20 g total mass, and according to the Meteoritical Bulletin Database, the total mass of fragments was 2.5 kg (but likely was lower than that); including our recent finds it is now close to ~4 kg in mass.

»


Z tekstu wynika, że nowym „rekordzistą” został znalazca kilku polskich „nowych” meteorytów, m.in. Jankowo Dolne i Rusałka – Mateusza Szyszka (oczywiście znamy finał obu tych historii, jak również opowieść o przeciętym plecaku i kradzieży bardzo cennego meteorytu).[9]

Tajemnicze okazy

Na stronie Roberta (Boba) Wesela (Nakhla Dog Meteorites) dotyczącej meteorytu Kaali w jego kolekcji, znajduje się informacja[10], że w czasie dwutygodniowych poszukiwań w listopadzie 2017 roku, na które zgodę wydał Uniwersytet w Tartu w Estonii, znaleziono ok. 10 fragmentów, a poszukiwaczom pozwolono zatrzymać jakiś procent znalezisk. Osoba z grupy poszukiwawczej zgłosiła się do Roberta i zaproponowała mu zakup 4 największych dostępnych okazów o wagach: 2785 g, 1055 g, 478 g i 260 g.[11] Robert kupił zaoferowane mu okazy. Jak pisze na stronie, jeden z nich trafił do muzeum, jeden do prywatnej kolekcji, a jeden został w jego zbiorach. Zachował on w swojej kolekcji okaz 2785 g, natomiast okaz 1055 g wystawił na sprzedaż za 20000 $.

Znaleziskom nabytym przez Roberta Wesela towarzyszył list z podziękowaniami dla znalazcy na papierze firmowym Uniwersytetu w Tartu!

Strony internetowe kolekcjonerów posiadających duże okazy i fragmenty meteorytu Kaali (screenshots)

Aktualnie na stronie Roberta Wesela można obejrzeć największy okaz 2785 g (Nakhla Dog Meteorites)

Na kopii strony z 28 lipca 2018 roku widać też okaz 1055 g oferowany w cenie 20000 USD (Internet Archive)

Płytka meteorytu Kaali w kolekcji Pierre-Marie Pelé (61,4 g), gdzie jako sprzedawca podany jest Kryspín Rodríguez (Meteor-Center.com)

Nie wiadomo, kto stał za propozycją sprzedaży okazów Robertowi Wesel, ale dużą płytkę meteorytu do kolekcji Pierre-Marie Pelé sprzedał Kryspín Rodríguez. Konsultowaliśmy wygląd okazów z kolekcji Roberta Wesela ze znawcami tematu. Doświadczeni poszukiwacze meteorytu Morasko, stwierdzili, że są to okazy Morasko![9] Na polskim rynku też można było nabyć w 2019 roku fragmenty meteorytu Kaali.

Trudno uwierzyć, że Uniwersytet w Tartu, jako procent znaleźnego dałby poszukiwaczom największe i najcenniejsze okazy i w dodatku nie zostały one zewidencjonowane?


Nasuwają się dwa scenariusze mogące wyjaśnić rozbieżności (sic!) pomiędzy zawartością zbiorów instytucjonalnych – setki małych, silnie zwietrzałych fragmentów, a okazami znajdującymi się w obrocie kolekcjonerskim – duże, ładne okazy:

  • albo znalazca zataił znalezienie kilku okazów i nielegalnie je wywiózł z Estonii?
  • albo Robert Wesel zamiast okazów Kaali kupił około 4 kg meteorytów z innego spadku, np. Morasko (co wydaje się najbardziej prawdopodobne)?


Pozostaje wiele pytań i wątpliwości! Czyżby kolejne oszustwo?! Zapewne badania zawartości irydu (Ir) w tych okazach rozwiałoby wszelkie wątpliwości?


W detektywistycznym wątku hasła pomagał TW „Tropiciel”. Dziękujemy.

Lokalizacja

Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
© Jan Woreczko & Wadi

(K) Kaali

Położenie kraterów main i 1-8

Kaali Meteoritics and Limestone Museum

* W 2018 roku Google zmieniło zasady działania apletu, mapa może wyświetlać się niepoprawnie (pomaga Ctrl+F5); więcej → Szablon:GEMap-MyWiki

Kratery Kaalijärv (Raukas et al. 2010)
krater średnica/
/głębokość
[m] 		opis
main 105-110/22 największy; stale wypełniony wodą
1 39/4
2 36/3,5 nakłada się na krater 8
3 33/3,5 dobrze zachowany
4 14-20 owalny, zniszczony, słabo widoczny
5 13/3
6 26/0,6 zniszczony, słabo widoczny
7 15/2 zniszczony, słabo widoczny
8 27/2 nakłada się na krater 2


W Kaali znajduje się Muzeum Meteorytów i Wapienia (Kaali Meteoritics and Limestone Museum, est. Kaali meteoriitika ja paekivimuuseum).


Mapy

Grupa kraterów Kaalijärv

Kratery Kaalijärv (na mapie zaznaczono położenie kraterów; relief plus mapa podstawowa) (źródło: Maa-amet (X-GIS 2.0))

Kratery Kaalijärv, relief plus mapa (źródło: Maa-amet (X-GIS 2.0))

Krater główny (main) (więcej → Kratery Kaalijärv)

Galerie

Grupa kraterów Kaalijärv

Pierwsze zidentyfikowane pozostałe kratery Kaalijärv (Reinvald 1933)

Rozmieszczenie kraterów Kaalijärv (Łosiak et al. 2016)

Kratery Kaalijärv, ortofotomapa (źródło: Maa-amet (X-GIS 2.0))


Współcześnie znalezione okazy (źródło: Geoscience collections of Estonia)

Okaz meteorytu Kaalijarv (172,2 g, nazwany „Maria“) ze zbiorów Uniwersytetu w Tartu (University of Tartu)

Okaz meteorytu Kaalijarv (620,96 g, nazwany „Mateusz“) ze zbiorów Uniwersytetu w Tartu (University of Tartu)


Заварицний (1952)

Fig. 24. Oktaedryt gruboziarnisty Kaalijarv (IAB-MG, Og). Mikrostruktura. Rozmiar obrazu 18,7 mm

Fig. 25. Oktaedryt gruboziarnisty Kaalijarv (IAB-MG, Og). Mikrostruktura. Rozmiar obrazu 2,7 mm


Wybrane ilustracje z publikacji Reinvald (1940)

Widok na krater nr 3

Widok na krater główny (main) i kratery nr 1-6

Widok na krater główny (main) i kratery nr 1 i 6

Poszukiwania w pobliżu krateru nr 2

Znajdowane fragmenty

Znajdowane fragmenty

Wewnętrzna budowa jednego z fragmentów znalezionego w pobliżu krateru nr 2


Wybrane ilustracje z publikacji Racki et al. (2018) opisującej historię odkrycia kraterów i ich badań (z oryginalnymi podpisami, szczegóły w publikacji)

Fig. 3. A. Johann Wilhelm Ludwig von Luce (1750–1842), the German priest and scholar, engaged in propagation of Estonian language, who first described the Kaali lake crater in 1827 (https://utlib.ut.ee/eeva/index.php?lang=de&do=autor_pilt&aid=85&eid=37). B. Title page of his work on the Oesel Island, containing first account on the crateriform structure. C. The oldest location plan of the Kaalijärv crateriform structure published in an archaeological monograph of Kruse (1842, pl. 62), who probably introduced this name (as KaliJerw) to scientific literature (Wangenheim von Qualen, 1849, p. 36).

Fig. 4. First geological cross sections and schematic plan of the Kaalijärv crateriform structure, published by Wangenheim von Qualen (1849, pl. 5 in the Moscow edition; A) and Eichwald (1854, p. 8; B1), as a visualization of two opposing endogenic models, maartype volcanic and sinkhole, respectively (compare with later graphical elucidation of the crater as the meteorite impact site – Figs. 2B and 5C, D). In the hypothesized ground collapse, “A” means a funnel-like depression, “+” – the layers of limestone at the lake are subsided, they are strongly bent and broken and they show the layers at the wall “a” from it downfallen position, almost as at “b” where “+” means that there has been similar downwashing of clay layers between the limestone layers. It shows directly that there is a subterranean connection between the lake and the spring at Salla.

Fig. 7. Ivan A. Reinwald (A; https://www.geni.com/people/Ivan-Reinwald/6000000052529043831), inspector of the Mining Industry of Estonia, leading researcher of the Kaali crater field since 1927, and the principal impact characters documented by him: tilted dolomite strata in the upper part of the interior wall of the Kaali crater (cf. with Fig. 6), with Reinwald in the foreground (B); shattered meteoritic iron pieces from craters no. 2 and 5 (C), and Kaalijärv viewed from aeroplane of Estonian Air Defense in 1938 (D); from Fisher (1936, p. 298; B) and Reinwald (1940, C – compiled from figs. 10 and 14; D – fig. 5, cf. with Fig. 2A).

Fig. 2. View of the Kaali lake crater on the Estonian island of Oesel (A; photo courtesy of Reet Tiirmaa), and geological cross-section of the impact structure (after Tiirmaa, 1994, from Plado, 2012, fig. 8).


W maju 2019 roku na portalu aukcyjnym Allegro oferowano 7 g płytkę meteorytu Kaali

Płytka (7 g) meteorytu Kaali (Archiwum Allegro (8068297168))


Bibliografia

  • Aaloe Aasa O. (Аалоэ Ааза), Нестор Хелдур Эдуардович (Nestor Kheldur Eduardovich), (1963), Метеориты коллекции Института геологии Академии наук Эстонской ССР (The Meteorite Collection of the Institute of Geology, Academy of Sciences of the Estonian S.S.R.), Метеоритика (Доклады на расширенном пленуме комитета по метеоритам Академии наук Эстонской ССР), Sari: Eesti NSV Teaduste Akadeemia Geoloogia Instituudi uurimused XI, Eesti Teaduste Akadeemia Geoloogia Instituut, Tallinn 1963, s. 121-132.[12]
  • Buchwald Vagn Fabritius, (1975), Handbook of Iron Meteorites. Their History, Distribution, Composition, and Structure, University of California Press, Berkeley 1975, (s. 704). ISBN 0-520-02934-8.[13] Pliki PDF.
  • Koblitz Jörn, MetBase. Meteorite Data Retrieval Software, Version 7.3 (CD-ROM), Ritterhude, Germany 1994-2012. MetBase.
  • Кулик Леонид А. (Kulik Leonid A.), (1940), Метеоритный кратер Каалиярв в СССР, Природа, 12, 1940, s. 63-65. Plik TXT.
  • Łosiak Anna, Wild Eva M., Geppert Wolf D., Huber Matthew S., Jõeleht Argo, Kriiska Aivar, Kulkov Alexander, Paavel Kristiina, Pirkovic Irena, Plado Jüri, Steier Peter, Välja Rudolf, Wilk Jakob, Wisniowski Tomek, Zanetti Michael, (2016), Dating a small impact crater: An age of Kaali crater (Estonia) based on charcoal emplaced within proximal ejecta, Meteoritics & Planetary Science, vol. 51(4), 2016, s. 681-695.[9] Plik doi.
  • Łosiak Anna, Jõeleht Argo, Plado Jüri, Szyszka Mateusz, Kirsimäe Kalle, Wild Eva M., Steier Peter, Belcher Claire, Jaźwa Aleksandra M., Helde E., (2020), Determining the age and possibility for an extraterrestrial impact formation mechanism of the Ilumetsä structures (Estonia), Meteoritics & Planetary Science, vol. 55(2), 2020, s. 274-293.[8][9] Plik doi.
  • +Martin Imre Andreas, (2019), Kaali raudmeteoriidi petrograafiline ja geokeemiline kirjeldus, Geoloogia osakonna bakalaureusetööd – Bachelor's theses, Tartu 2019, ss. 34.[14] Plik PDF.
  • Moora Tanel, Raukas Anto, Stankowski Wojciech T.J., (2012), Dating of the Reo site (Island of Saaremaa, Estonia) with silicate and iron microspherules points to an exact age of the fall of the Kaali meteorite, Geochronometria, 39(4), 2012, s. 262-267. Plik doi.
  • Plado Jüri, (2012), Meteorite impact craters and possibly impact-related structures in Estonia, Meteoritics & Planetary Science, vol. 47(10), 2012, s. 1590-1605. Plik doi.
  • +Racki Grzegorz, Viik Tõnu, Puura Väino, (2018), Julius Kaljuvee, Ivan Reinwald, and Estonian pioneering ideas on meteorite impacts and cosmic neocatastrophism in the early 20th century, Bulletin de la Société Géologique de France, 189(11), 2018, ss. 20. Plik doi.
  • Raukas Anto, Stankowski Wojciech, (2010), The Kaali crater field and other geosites of Saaremaa Island (Estonia): the perspectives for a geopark, Geologos, 16(1), 2010, s. 59-68. Plik doi.
  • Reinvaldt (Reinwald) J.(Ivan) A., (1933)[15], Kaali järv - The meteorite craters on the island of Ösel (Estonia), Tartu Ülikooli juures oleva Loodusuurijate Seltsi Aruanded, 39, Tartu 1933, s. 183-202. Plik PDF.
  • Reinwald Ivan, (1938), Meteoorkraatrid Saaremaal. Meteor Craters on the Island of Saaremaa (Oesel), Tallinn 1938, ss. 16. Plik PDF.
  • Reinvald I.A. (Reinwald Ivan Aleksandrovich, Рейнвальдт Иван Александрович), (1940)[15], The Kaalijärv meteor craters (Estonia). Supplementary research of 1937: Discovery of meteoritic iron, Tartu Ülikooli juures oleva Loodusuurijate Seltsi Aruanded, 45, Tartu 1940, s. 81-99. Plik PDF.
  • Spencer Leonard James, (1938), The Kaalijärv meteorite from the Estonian craters (With Plate III.), Mineralogical Magazine, 25(161), 1938, s. 75-80 (s. 79). Plik doi.
  • Stankowski Wojciech, Raukas Anto, Bluszcz Andrzej, Fedorowicz Stanisław, (2007), Luminescence dating of the Morasko (Poland), Kaali, Ilumetsa and Tsõõrikmäe (Estonia) meteorite craters, Geochronometria, 28, 2007, s. 25-29.[8][16] Plik doi.
  • Stankowski Wojciech, (2009), Nowe dane luminescencyjne wieku impaktów w Morasku oraz Kaali (The new luminescence data of the Morasko and Kaali impacts), Acta Soc. Metheor. Polon., 1, 2009, s. 123-128. Plik PDF; plik ASMP.
  • Uścinowicz Grzegorz, (2008), Materia pozaziemska w otoczeniu kraterów meteorytowych Kaali (Estonia), Geologos, 14(2), 2008, s. 211-219. Plik PDF.
  • Uścinowicz Grzegorz, (2014), Impact craters and the extraterrestrial matter in their surroundings: case of Morasko (Poland) and Kaali (Estonia), Baltica: The International Journal on Geosciences, 27(1), 2014, s. 25-32. Plik doi.
  • Wasson John T., Kallemeyn Gregory W., (2002), The IAB iron-meteorite complex: A group, five subgroups, numerous grouplets, closely related, mainly formed by crystal segregation in rapidly cooling melts, Geochimica et Cosmochimica Acta, 66(13), 2002, s. 2445-2473. Plik doi; plik PDF.
  • Woźniak Marek, (2021), Meteoryty żelazne – klasyfikacja w obrazach (Iron meteorites – classification in pictures), Acta Soc. Metheor. Polon., 12, 2021, s. 149-216 (abstrakt).[19] Plik ASMP; Książka abstraktów.
  • Явнель Александр Александрович, Иванов Андрей Валерьевич, Заславская Н.И. (Yavnel' A.A., Ivanov A.V., Zaslavskaya N.I.) (1986), Каталог метеоритов коллекций Советского Союза (Catalogue of meteorites of collections of the USSR), Ротапринт ГЕОХИ АН СССР, 1986, ss. 221.[20][21] Zbiory własne W&W.[22]
  • Zhu M.-H., Bronikowska M., Łosiak A., (2016), The formation of Kaali crater, Estonia: insights from numerical modeling, 79th Annual Meeting of The Meteoritical Society, Berlin, Germany, 2016.[23] Abstract [#6325].


Przypisy

  1. ^ jeśli nie zaznaczono inaczej, podano współrzędne przyjęte w oficjalnej bazie meteorytów Meteoritical Bulletin Database
  2. ^ inne pomiar dają wynik 6000-400 BC
  3. ^ siłę eksplozji szacuje się na 20 kTNT, więc była ona porównywalna do wybuchu bomby atomowej nad Hiroszimą!
  4. ^ a b meteoryt żelazny Campo del Cielo (syn. Tucuman), znalezisko z 1576 roku w Argentynie; typ IAB-MG, TKW 50 ton
  5. ^ a b meteoryt żelazny Canyon Diablo, znalezisko z 1891 roku w USA; typ IAB-MG, TKW 30 ton; powiązany z kraterem Barringer (Meteor Crater)
  6. ^ a b meteoryt żelazny Odessa (iron), znalezisko z 1922 roku w USA; typ IAB-MG, TKW 1,6 tony
  7. ^ również inni polscy naukowcy prowadzą badania tych struktur: Małgorzata Bronikowska, Wojciech Stankowski, Grzegorz Uścinowicz
  8. ^ a b c d grupa dwóch (Sügavhaud i Põrguhaud) kraterów meteorytowych Ilumetsä w Estonii
  9. ^ a b c d znanych jest kilka przypadków, gdy meteoryty pochodzące z innych źródeł próbowano zgłaszać jako nowe znaleziska. Znany jest przypadek w Niemczech, gdzie jeden z poszukiwaczy próbował zgłosić okaz meteorytu Sikhote-Alin, jako nowe znalezisko (chodzi o meteoryt Inningen, który w 2011 roku został zdyskredytowany (Discredited) w Meteoritical Bulletin Database).
    W Polsce też niestety był przypadek, kiedy próbowano zgłosić okaz meteorytu Campo del Cielo, jako nowy polski meteoryt (tzw. Konopiska). Również w przypadku dwóch nowych meteorytów Krupe i Jankowo Dolne, wysuwane są podejrzenia o ich „obcym” pochodzeniu. A w przypadku meteorytu Rusalka udowodniono oszustwo! Wątpliwe są również współczesne znaleziska nowych okazów meteorytów w okolicach kraterów Kaali (Kaalijärv) (We wszystkich tych czterech przypadkach pojawia się nazwisko Mateusza Szyszka!); patrz → Kategoria:Oszustwa
  10. ^ Robert Wesel usunął wpis o tym okazie ze swojej kolekcji po historii z meteorytem Rusałka
  11. ^ co ciekawe Wesel na swojej stronie podaje również informację o okazie Kaali o wadze 1552,1 g znalezionym w 1996 roku, ale niestety nie udało się nigdzie znaleźć potwierdzenia tej informacji („In 1996 a meteorite recovery expedition yielded ~2066 grams with a new main mass of 1552.1 grams.”)
  12. ^ tam też: Орвику Карл (Orviku Karl), Коллекция метеоритов Академии наук Эстонской ССР, s. 113-120
  13. ^ trzytomowe opracowanie (ponad 1400 stron), „biblia” meteorytów żelaznych (patrz → Woźniak (2021, ASMP)), znajduje się w zbiorach W&W
  14. ^ praca licencjacka dot. współczesnych znalezisk (po estońsku)
  15. ^ a b istnieją w literaturze rozbieżności dot. dat wydania tomów
  16. ^ krater meteorytowy Tsõõrikmäe w Estonii; Wikipedia (ET) – Tsõõrikmäe meteoriidikraater
  17. ^ oraz późniejsze wydania; najnowsze: Tiirmaa Reet, (1996), Catalogue of meteorites in the Estonian collection, Eesti TA Geoloogia Instituut, Tallinn 1996, ss. 32
  18. ^ Tiirmaa Reet, Catalogue of the meteoritic collection of the Institute of Geology Acad. Sci. of the Estonian S.S.R.; główna część kolekcji znajduje się w Instytucie Geologii w Tallinnie, a kilkadziesiąt najbardziej interesujących okazów jest wystawionych w Muzeum Geologicznym w Tartu (Tiirmaa 1983)
  19. ^ więcej → woreczko.pl – Meteoryty żelazne – klasyfikacja w obrazach (Iron meteorites – classification in pictures)
  20. ^ katalog zawiera informację o 630 meteorytach (166 własnych i 464 zagranicznych) znajdujących się w 73 kolekcjach wszystkich republik ówczesnego ZSRR; stan na 1 stycznia 1985 roku, nakład 300 egz.; ostatni opublikowany przed rozpadem Związku Radzieckiego katalog meteorytów „radzieckich”, obecnie te dane są bardzo trudno dostępne! (również → Метеоритика (1955, catalogs))
  21. ^ meteoryty polskie w zbiorach byłego ZSRR: Bialystok (Białystok), Grüneberg (Wilkanówko), Morasko, Pultusk (Pułtusk), Schwetz (Świecie), Seeläsgen (Przełazy) (brak w radzieckich zbiorach okazów meteorytu Łowicz!) (patrz → meteoryty polskie w zbiorach byłego ZSRR)
  22. ^ udało się Redakcji zdobyć to wyjątkowo trudno dostępne wydawnictwo (nakład 300 egz.!); kupiliśmy skan katalogu w oddziale Electronic Document Delivery Service Biblioteki Narodowej w Petersburgu
  23. ^ 79th Annual Meeting of the Meteoritical Society, (2016) – author index

Zobacz również

Linki zewnętrzne

Media

YouTube – Метеорит Каали (po estońsku)

Źródło „http://wiki.meteoritica.pl/index.php5/Kaalijarv”
Osobiste