PayPal-donate (Wiki).png
O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)

Pillistfer

Z Wiki.Meteoritica.pl

(Różnice między wersjami)
(→Bibliografia)
Linia 1: Linia 1:
__NOTOC__
__NOTOC__
 +
{{VerifyLevel |level=0i}}
== Znaleziono tylko POŁOWĘ spadłych okazów ==
== Znaleziono tylko POŁOWĘ spadłych okazów ==
{{InfoboxMeteorite
{{InfoboxMeteorite
Linia 8: Linia 9:
  | mbclass = fall
  | mbclass = fall
  | metbull = 18822
  | metbull = 18822
-
  | lokalizacja = [[Estonia]]
+
  | lokalizacja = Estonia
  | położenie = 58°40'N, 25°44'E
  | położenie = 58°40'N, 25°44'E
  | data = 8 sierpnia 1863 r.<ref name="data"></ref>, 12:30 (sobota)
  | data = 8 sierpnia 1863 r.<ref name="data"></ref>, 12:30 (sobota)
Linia 18: Linia 19:
  | synonimy = w NHM Cat: '''Aukoma''', '''Kurla''', '''Pilistvere''', '''Pillistvere''', '''Sawiauk''', '''Wahhe'''; po rosyjsku: Пилиствере; po estońsku: Pilistvere meteoriit
  | synonimy = w NHM Cat: '''Aukoma''', '''Kurla''', '''Pilistvere''', '''Pillistvere''', '''Sawiauk''', '''Wahhe'''; po rosyjsku: Пилиствере; po estońsku: Pilistvere meteoriit
}}
}}
-
Spadek deszczu meteorytów w południe 8 sierpnia 1863 roku<ref name="data">27 lipca 1863 roku wg kalendarza juliańskiego (''starego stylu'')</ref> (sobota) w&nbsp;[[Estonia|Estonii]] (chondryt enstatytowy EL6).
+
Spadek deszczu meteorytów w południe 8 sierpnia 1863 roku<ref name="data">tj. 27 lipca 1863 roku wg kalendarza juliańskiego (''starego stylu'')</ref> (sobota) w&nbsp;[[Estonia|Estonii]] (chondryt enstatytowy EL6).
Po detonacjach spadł deszcz kamieni (relacje mówią o ośmiu spadłych kamieniach). Znaleziono '''cztery okazy''': w&nbsp;'''Aukoma''' (14&nbsp;kg), w&nbsp;'''Kurla''' (7,5&nbsp;kg), w&nbsp;'''Wahhe''' (1,5&nbsp;kg) i&nbsp;w&nbsp;'''Sawiauk''' (0,25&nbsp;kg). Okaz, który spadł w&nbsp;Kurla przebił dach budynku gospodarczego. Spadł na dach stodoły, połamał dachówki i&nbsp;belki stropu, następnie zarył się w&nbsp;ziemi (klepisku) (wg&nbsp;terminologii kolekcjonerskiej, jest to tzw. [[:Category:Hammer|''hammer'']]).
Po detonacjach spadł deszcz kamieni (relacje mówią o ośmiu spadłych kamieniach). Znaleziono '''cztery okazy''': w&nbsp;'''Aukoma''' (14&nbsp;kg), w&nbsp;'''Kurla''' (7,5&nbsp;kg), w&nbsp;'''Wahhe''' (1,5&nbsp;kg) i&nbsp;w&nbsp;'''Sawiauk''' (0,25&nbsp;kg). Okaz, który spadł w&nbsp;Kurla przebił dach budynku gospodarczego. Spadł na dach stodoły, połamał dachówki i&nbsp;belki stropu, następnie zarył się w&nbsp;ziemi (klepisku) (wg&nbsp;terminologii kolekcjonerskiej, jest to tzw. [[:Category:Hammer|''hammer'']]).
Linia 26: Linia 27:
Jedną z pierwszych publikacji o spadku był artykuł Rose (1863; opisał w&nbsp;niej również spadek meteorytu [[Buschhof]]). Okoliczności towarzyszące spadkowi:
Jedną z pierwszych publikacji o spadku był artykuł Rose (1863; opisał w&nbsp;niej również spadek meteorytu [[Buschhof]]). Okoliczności towarzyszące spadkowi:
-
{{AQuote-begin | max-width = 800px}}
+
{{AQuote-begin |max-width=1000px}}
-
{{Wielokropek}} Der zweite Fall ist noch interessanter und grossartiger. Er ereignete sich am 8.&nbsp;Aug. d.&nbsp;J. Mittags 12½&nbsp;Uhr beim Pastorat Pillistfer im {{sparse-b}}Fellin{{sparse-e}}'schen Kreise Nord-Livlands an folgende acht in einer Richtung von ungefähr NNW. nach SSO. auf einander folgenden Punkten, deren äusserste in gerader Richtung 11 bis 12&nbsp;Werst von einander entfernt sind: Kurla-Krug, Heuschlag des Aukoma-Gesindes, Budstube Pöllenikko, Gesinde Takki, Hofsfeld des Gutes Wolmarshof (2&nbsp;Steine), Dorf Unnakfer. Die beiden erstgenannten Punkte gehören zum Gute Cabbal, die übrigen zu Wolmarshof. Drei der gefallenen Steine sind bisher gefunden, der Aukoma-Stein, der Kurla-Stein und der Wahhe-Stein; man hat aber Hoffnung noch mehrere zu finden. Der fall ereignete sich bei unfreundlichem Wetter, NNW.-Wind und einer Temperatur von 8° bis 10°&nbsp;R.<ref>chodzi o&nbsp;używaną wówczas skalę Réaumura; temperatura zamarzania wody wynosi 0&nbsp;stopni Réaumura, a&nbsp;1°C&nbsp;=&nbsp;0,8°R; Wikipedia – [http://pl.wikipedia.org/wiki/Skala_Réaumura Skala Réaumura]</ref>; ebenfalls mit einer Detonation, die mehr oder weniger stark in einem Umkreise von ungefähr 17&nbsp;Werst im Halbmesser gehört wurde; eine Feuererscheinung wurde wie bei dem vorigen nicht wahrgenommen.
+
{{Wielokropek}} Der zweite Fall ist noch interessanter und grossartiger. Er ereignete sich am 8.&nbsp;Aug. d.&nbsp;J. Mittags 12½&nbsp;Uhr beim Pastorat Pillistfer im {{sparse-b}}Fellin{{sparse-e}}'schen Kreise Nord-Livlands an folgende acht in einer Richtung von ungefähr NNW. nach SSO. auf einander folgenden Punkten, deren äusserste in gerader Richtung 11 bis 12&nbsp;Werst von einander entfernt sind: Kurla-Krug, Heuschlag des Aukoma-Gesindes, Budstube Pöllenikko, Gesinde Takki, Hofsfeld des Gutes Wolmarshof (2&nbsp;Steine), Dorf Unnakfer. Die beiden erstgenannten Punkte gehören zum Gute Cabbal, die übrigen zu Wolmarshof. Drei der gefallenen Steine sind bisher gefunden, der Aukoma-Stein, der Kurla-Stein und der Wahhe-Stein; man hat aber Hoffnung noch mehrere zu finden. Der fall ereignete sich bei unfreundlichem Wetter, NNW.-Wind und einer Temperatur von 8° bis 10°&nbsp;R.<ref>chodzi o&nbsp;używaną wówczas skalę Réaumura; temperatura zamarzania wody wynosi 0&nbsp;stopni Réaumura, a&nbsp;1°C&nbsp;=&nbsp;0,8°R; Wikipedia – [http://pl.wikipedia.org/wiki/Skala_Réaumura Skala Réaumura]; patrz → [[Dawne jednostki miar i wag]]</ref>; ebenfalls mit einer Detonation, die mehr oder weniger stark in einem Umkreise von ungefähr 17&nbsp;Werst im Halbmesser gehört wurde; eine Feuererscheinung wurde wie bei dem vorigen nicht wahrgenommen.
{{Wielokropek}}
{{Wielokropek}}
{{AQuote-end}}
{{AQuote-end}}
-
Spadek miał miejsce przy niepogodzie i niskiej, jak na sierpień, temperaturze oraz przy wietrze z&nbsp;kierunku NNW. Detonacje towarzyszące "ognistemu" bolidowi były słyszane w&nbsp;promieniu 17&nbsp;wiorst (około 18&nbsp;km).
+
Spadek miał miejsce przy niepogodzie i niskiej, jak na sierpień, temperaturze oraz przy wietrze z&nbsp;kierunku NNW. Detonacje towarzyszące „ognistemu” bolidowi były słyszane w&nbsp;promieniu 17&nbsp;wiorst (około 18&nbsp;km).
Spadek okazów obserwowano w wielu miejscach leżących na kierunku NNW-SSE odległych od siebie maksymalnie o&nbsp;11-12&nbsp;wiorst. Widziano&nbsp;(!) spadek kamieni w&nbsp;punktach: Kurla, Aukoma, Pöllenikko, Wahhe, Takki, Wolmarshof (2&nbsp;kamienie) i&nbsp;Unnakfer (Könno) (patrz → [[:Image:Pillistfer_maps_(Grewingk_1864).jpg|mapa]]). Znaleziono (Rose 1863; Grewingk  1864) tylko cztery okazy w:&nbsp;Kurla, Aukoma, Wahhe i&nbsp;Sawiauk<ref>w relacji Rose (1863) jest mowa tylko o&nbsp;trzech znalezionych okazach</ref>:
Spadek okazów obserwowano w wielu miejscach leżących na kierunku NNW-SSE odległych od siebie maksymalnie o&nbsp;11-12&nbsp;wiorst. Widziano&nbsp;(!) spadek kamieni w&nbsp;punktach: Kurla, Aukoma, Pöllenikko, Wahhe, Takki, Wolmarshof (2&nbsp;kamienie) i&nbsp;Unnakfer (Könno) (patrz → [[:Image:Pillistfer_maps_(Grewingk_1864).jpg|mapa]]). Znaleziono (Rose 1863; Grewingk  1864) tylko cztery okazy w:&nbsp;Kurla, Aukoma, Wahhe i&nbsp;Sawiauk<ref>w relacji Rose (1863) jest mowa tylko o&nbsp;trzech znalezionych okazach</ref>:
* [[:Image:Pillistfer_main_mass_(Grewingk_1864).jpg|Okaz z '''Aukoma''']] (est. ''Aukamäe'') – największy ze znalezionych ważył 28,77&nbsp;funta (pierwotnie 30 funtów); spadał pod kątem 75° z&nbsp;kierunku NW na SE; zarył się kilkanaście cali w&nbsp;torf i&nbsp;glinę. Świadkami spadku byli Andres Pak i&nbsp;Hans Matzi, którzy słyszeli odgłosy związane ze spadkiem: wielokrotne grzmoty i&nbsp;syczący jak grzechotka dźwięk. Na niebie widać było czarną smugę wskazującą kierunek lotu. Przy upadku odczuli wstrząs. Początkowo obawiali się podejść do dziury w&nbsp;ziemi, ale cztery godziny później Andres wraz z&nbsp;siostrą zbliżyli się do otworu w&nbsp;torfie i&nbsp;glinie, na którego dnie leżał meteoryt. Meteoryt był tak wbity, że mieli problem z&nbsp;jego wydobyciem.
* [[:Image:Pillistfer_main_mass_(Grewingk_1864).jpg|Okaz z '''Aukoma''']] (est. ''Aukamäe'') – największy ze znalezionych ważył 28,77&nbsp;funta (pierwotnie 30 funtów); spadał pod kątem 75° z&nbsp;kierunku NW na SE; zarył się kilkanaście cali w&nbsp;torf i&nbsp;glinę. Świadkami spadku byli Andres Pak i&nbsp;Hans Matzi, którzy słyszeli odgłosy związane ze spadkiem: wielokrotne grzmoty i&nbsp;syczący jak grzechotka dźwięk. Na niebie widać było czarną smugę wskazującą kierunek lotu. Przy upadku odczuli wstrząs. Początkowo obawiali się podejść do dziury w&nbsp;ziemi, ale cztery godziny później Andres wraz z&nbsp;siostrą zbliżyli się do otworu w&nbsp;torfie i&nbsp;glinie, na którego dnie leżał meteoryt. Meteoryt był tak wbity, że mieli problem z&nbsp;jego wydobyciem.
-
* Okaz z '''Kurla''' – ważył 16,79 funta. Świadkami spadku byli pracujący w&nbsp;polu bracia Johann (Juhan) i&nbsp;Andreas (Andres) Steinbergid, którzy słyszeli ten sam odgłos co przy upadku okazu Aukoma. Widzieli oni czarny obiekt, który spadł na dach stodoły. Ludzie w stodole również słyszeli hałas, przerazili się i&nbsp;z&nbsp;niej uciekli bojąc się ognia, gdyż widzieli "dym" [[:Image:Pillistfer_Kurla_hammer_(Grewingk_1864).jpg|w&nbsp;dziurze w&nbsp;dachu]]. Meteoryt odnaleziono następnego dnia. Według Krinov (1948) znajduje się on w&nbsp;zbiorach uniwersytetu w&nbsp;Tartu.<ref name="Kurla">wg Koblitza okaz z&nbsp;Kurla znajduje się w&nbsp;Tallinnie</ref>
+
* Okaz z '''Kurla''' – ważył 16,79 funta. Świadkami spadku byli pracujący w&nbsp;polu bracia Johann (Juhan) i&nbsp;Andreas (Andres) Steinbergid, którzy słyszeli ten sam odgłos co przy upadku okazu Aukoma. Widzieli oni czarny obiekt, który spadł na dach stodoły. Ludzie w&nbsp;stodole również słyszeli hałas, przerazili się i&nbsp;z&nbsp;niej uciekli bojąc się ognia, gdyż widzieli „dym” [[:Image:Pillistfer_Kurla_hammer_(Grewingk_1864).jpg|w&nbsp;dziurze w&nbsp;dachu]]. Meteoryt odnaleziono następnego dnia. Według Krinov (1948) znajduje się on w&nbsp;zbiorach uniwersytetu w&nbsp;Tartu.<ref name="Kurla">wg Koblitz MetBase okaz z&nbsp;Kurla znajduje się w&nbsp;Tallinnie</ref>
* [[:Image:Pillistfer_Taf2_(Grewingk_1864).jpg|Okaz z '''Wahhe''']] – ważył 3,626 funta (być może nawet 4&nbsp;funty); zarył się kilkanaście cali w&nbsp;wierzchniej warstwie gleby. Katherine (Trina) Kipper pracująca przy sianie usłyszała straszny hałas i&nbsp;przerażona uciekła do domu, słysząc inne kamienie i&nbsp;myśląc, że spada niebo. Okaz znaleziono trzy dni później.
* [[:Image:Pillistfer_Taf2_(Grewingk_1864).jpg|Okaz z '''Wahhe''']] – ważył 3,626 funta (być może nawet 4&nbsp;funty); zarył się kilkanaście cali w&nbsp;wierzchniej warstwie gleby. Katherine (Trina) Kipper pracująca przy sianie usłyszała straszny hałas i&nbsp;przerażona uciekła do domu, słysząc inne kamienie i&nbsp;myśląc, że spada niebo. Okaz znaleziono trzy dni później.
* Okaz z '''Sawiauk''' (est. ''Saviaugu'') – siedmiu pracujących w&nbsp;polu chłopów słyszało odgłosy, jak huk ognia armatniego, dwa dobiegające od północy i&nbsp;trzeci od zachodu. Później zobaczyli chmurę dymu i&nbsp;spadające z&nbsp;niej dwa obiekty. Znaleziono tylko jeden z&nbsp;nich.
* Okaz z '''Sawiauk''' (est. ''Saviaugu'') – siedmiu pracujących w&nbsp;polu chłopów słyszało odgłosy, jak huk ognia armatniego, dwa dobiegające od północy i&nbsp;trzeci od zachodu. Później zobaczyli chmurę dymu i&nbsp;spadające z&nbsp;niej dwa obiekty. Znaleziono tylko jeden z&nbsp;nich.
Obserwacje spadków z których nie znaleziono meteorytów:
Obserwacje spadków z których nie znaleziono meteorytów:
-
* Spadek w '''Takki''' obserwowała Magdalena (Madli) Sein. Widziała ona czarny przedmiot poruszający się z&nbsp;północy na południe, który spadł w kartoflisko wydając odgłos podobny do klapsa ("''{{Kropek}}mit klatschendem Tone (Mats) auf ein Kartoffelfeld fallen''"). Podjęte poszukiwania kamienia nie przyniosły jednak skutku ("''Alles Suchen nach dem Stein war vergebens.''").
+
* Spadek w '''Takki''' obserwowała Magdalena (Madli) Sein. Widziała ona czarny przedmiot poruszający się z&nbsp;północy na południe, który spadł w&nbsp;kartoflisko wydając odgłos podobny do klapsa („''{{Kropek}}mit klatschendem Tone (Mats) auf ein Kartoffelfeld fallen''”). Podjęte poszukiwania kamienia nie przyniosły jednak skutku („''Alles Suchen nach dem Stein war vergebens.''”).
-
* Spadek w '''Pöllenikko''', którego świadkiem była Marie (Mari) Ilwes miał podobny przebieg, jak ten obserwowany w&nbsp;Takki. Czarny obiekt poruszający się z&nbsp;NW na SE pod kątem około 35°, również wydał przy upadku odgłos podobny do klapsa, klaskania (''klatschenden Tone''). Nie udało się go odszukać, przypuszczano, że upadając na duży granitowy głaz, których było tam pełno, odbił się i&nbsp;wylądował w&nbsp;innym, odległym miejscu ("''Das sorgfältigste Suchen nach dem Meteoriten blieb erfolglos und ist es leicht möglich, dass er, auf eines der zahlreich umherliegenden granitischen Geschiebe stossend, abprallte und auf diese Weise mehr oder weniger weit vom ersten Auffallpunkt entfernt und versteckt zu liegen kam.''").
+
* Spadek w '''Pöllenikko''', którego świadkiem była Marie (Mari) Ilwes miał podobny przebieg, jak ten obserwowany w&nbsp;Takki. Czarny obiekt poruszający się z&nbsp;NW na SE pod kątem około 35°, również wydał przy upadku odgłos podobny do klapsa, klaskania (''klatschenden Tone''). Nie udało się go odszukać, przypuszczano, że upadając na duży granitowy głaz, których było tam pełno, odbił się i&nbsp;wylądował w&nbsp;innym, odległym miejscu („''Das sorgfältigste Suchen nach dem Meteoriten blieb erfolglos und ist es leicht möglich, dass er, auf eines der zahlreich umherliegenden granitischen Geschiebe stossend, abprallte und auf diese Weise mehr oder weniger weit vom ersten Auffallpunkt entfernt und versteckt zu liegen kam.''”).
-
* Ostatnia, ósma obserwacja pochodzi z okolic wsi Könno niedaleko '''Unnakfer'''. Świadkiem spadku była Eva Tamm, która słyszała detonacje z kierunku NNW. Najpierw wysoko w powietrzu usłyszano huk i potrójne dudnienie, które przeszło w gwizd i syczenie zakończone odgłosem podobnym do klaskania, które towarzyszyło spadkowi meteorytu ("''Zuerst vernahm sie einen dreifachen Knall und eines trommelartigen Lärm hoch in der Luft, darauf ein Pfeifen und Zischen, das immer niedriger sank und mit einem klatschenden Ton (Mats), d. i. dem Auf- und Einschlagen eines Meteoriten endete.''"). Meteoryt spadł w miękkie torfowisko (bagno) zostawiając w nim otwór (krater?). Staranne sondowanie terenu żelaznym prętem, nie dało rezultatów ("''Der weiche moorartige Boden liess kein Loch wahrnehmen und wurde, ungeachtet vorsichtigen Sondirens mit einer Eisenstange, kein Meteorit gefunden.''"). Meteoryt przepadł.
+
* Ostatnia, ósma obserwacja pochodzi z okolic wsi Könno niedaleko '''Unnakfer'''. Świadkiem spadku była Eva Tamm, która słyszała detonacje z kierunku NNW. Najpierw wysoko w&nbsp;powietrzu usłyszano huk i&nbsp;potrójne dudnienie, które przeszło w&nbsp;gwizd i&nbsp;syczenie zakończone odgłosem podobnym do klaskania, które towarzyszyło spadkowi meteorytu („''Zuerst vernahm sie einen dreifachen Knall und eines trommelartigen Lärm hoch in der Luft, darauf ein Pfeifen und Zischen, das immer niedriger sank und mit einem klatschenden Ton (Mats), d.&nbsp;i. dem Auf- und Einschlagen eines Meteoriten endete.''”). Meteoryt spadł w&nbsp;miękkie torfowisko (bagno) zostawiając w&nbsp;nim otwór (krater?). Staranne sondowanie terenu żelaznym prętem, nie dało rezultatów („''Der weiche moorartige Boden liess kein Loch wahrnehmen und wurde, ungeachtet vorsichtigen Sondirens mit einer Eisenstange, kein Meteorit gefunden.''”). Meteoryt przepadł.
W innym fragmencie artykułu Rose'a (1863) jest mowa o&nbsp;zaobserwowaniu tego samego dnia, 8&nbsp;sierpnia, spadku dwóch meteorytów, któremu nie towarzyszył żaden dźwięk, w&nbsp;rejonie o&nbsp;nazwie ''Awoting-Moor'' (około 80&nbsp;km od najdalej wysuniętego punktu spadku meteorytu Pillistfer; patrz → [[:Image:Pillistfer_maps_(Grewingk_1864).jpg|mapa]]). Doniesienie to dotarło do Dorpat (obecnie Tartu) jeszcze przed informacją o&nbsp;spadku meteorytów pod Pillistfer.
W innym fragmencie artykułu Rose'a (1863) jest mowa o&nbsp;zaobserwowaniu tego samego dnia, 8&nbsp;sierpnia, spadku dwóch meteorytów, któremu nie towarzyszył żaden dźwięk, w&nbsp;rejonie o&nbsp;nazwie ''Awoting-Moor'' (około 80&nbsp;km od najdalej wysuniętego punktu spadku meteorytu Pillistfer; patrz → [[:Image:Pillistfer_maps_(Grewingk_1864).jpg|mapa]]). Doniesienie to dotarło do Dorpat (obecnie Tartu) jeszcze przed informacją o&nbsp;spadku meteorytów pod Pillistfer.
-
{{AQuote-begin | max-width = 800px}}
+
{{AQuote-begin |max-width=1000px}}
{{Wielokropek}} Zwölf Meilen weiter sudlich von dem südlichsten Punkte, dem Dorfe Unnakfer, wo die augeführten Meteorstein gefallen sind, hat man ebenfalls an dem 8. Aug. Mittags 1 Uhr beim Schlosse Ermes<ref>wieś '''Ermes''' – obecnie ''Ērģeme''</ref> noch zwei Meteoriten bemerkt. Der Besitzer des Gutes Ermes, {{sparse-b}}Eduard v. Walter{{sparse-e}} und dessen Bruder {{sparse-b}}Hermann{{sparse-e}}, beobachteten nämlich, wie zwei Meteorite ohne Geräusch in den Awoting-Moor fielen, der 6&nbsp;Werst vom Hofe belegen ist. Diese Nachricht traf in Dorpat ein, bevor daselbst der Pillistfer'sche Fall bekannt geworden war. Genauere Mittheilungen sind noch nicht eingegangen.
{{Wielokropek}} Zwölf Meilen weiter sudlich von dem südlichsten Punkte, dem Dorfe Unnakfer, wo die augeführten Meteorstein gefallen sind, hat man ebenfalls an dem 8. Aug. Mittags 1 Uhr beim Schlosse Ermes<ref>wieś '''Ermes''' – obecnie ''Ērģeme''</ref> noch zwei Meteoriten bemerkt. Der Besitzer des Gutes Ermes, {{sparse-b}}Eduard v. Walter{{sparse-e}} und dessen Bruder {{sparse-b}}Hermann{{sparse-e}}, beobachteten nämlich, wie zwei Meteorite ohne Geräusch in den Awoting-Moor fielen, der 6&nbsp;Werst vom Hofe belegen ist. Diese Nachricht traf in Dorpat ein, bevor daselbst der Pillistfer'sche Fall bekannt geworden war. Genauere Mittheilungen sind noch nicht eingegangen.
{{Wielokropek}}
{{Wielokropek}}
Linia 56: Linia 57:
Pełen opis okoliczności spadku i wyniki badań meteorytu znajdują się w&nbsp;pracy Grewingka (Grewingk et&nbsp;al. 1864, s.&nbsp;36-41, 57-65). Tam też znajduje się schematyczna [[:Image:Pillistfer_maps_(Grewingk_1864).jpg|mapa]] rejonu spadku. W&nbsp;publikacji Grewingka opisano również inne meteoryty: [[Nerft]], [[Buschhof]] oraz jedyny w&nbsp;historii przypadek spadku [[Tektyty|tektytu]] '''[[Igast]]''', sklasyfikowanego później jako pseudometeoryt!
Pełen opis okoliczności spadku i wyniki badań meteorytu znajdują się w&nbsp;pracy Grewingka (Grewingk et&nbsp;al. 1864, s.&nbsp;36-41, 57-65). Tam też znajduje się schematyczna [[:Image:Pillistfer_maps_(Grewingk_1864).jpg|mapa]] rejonu spadku. W&nbsp;publikacji Grewingka opisano również inne meteoryty: [[Nerft]], [[Buschhof]] oraz jedyny w&nbsp;historii przypadek spadku [[Tektyty|tektytu]] '''[[Igast]]''', sklasyfikowanego później jako pseudometeoryt!
-
Okoliczności spadku według Krinov (1948; portal meteorite.narod.ru):
+
Okoliczności spadku według Krinova (1948; portal meteorite.narod.ru):
-
:'''Пилиствере'''
+
{{BQuote-begin |max-width=1000px}}
-
:После падения метеорита Пилиствере (ныне территория Эстонской ССР), сяучившегося 8&nbsp;августа 1863&nbsp;г., при котором выпало восемь камней, было найдено только четыре камня. Из них один, весом в&nbsp;"17&nbsp;фунтов", упал на постоялый двор и&nbsp;попал на крышу сарая. Пробив черепицу крыши, ребро балки в&nbsp;накате и&nbsp;нижнюю крышу над свиным хлевом в&nbsp;сарае, он углубился в&nbsp;землю. Метеорит этот хранится в&nbsp;Тартуском университете [powołanie na Siemaszko (1891)].
+
'''Пилиствере'''
 +
 
 +
После падения метеорита Пилиствере (ныне территория Эстонской ССР), сяучившегося 8&nbsp;августа 1863&nbsp;г., при котором выпало восемь камней, было найдено только четыре камня. Из них один, весом в&nbsp;„17&nbsp;фунтов”, упал на постоялый двор и&nbsp;попал на крышу сарая. Пробив черепицу крыши, ребро балки в&nbsp;накате и&nbsp;нижнюю крышу над свиным хлевом в&nbsp;сарае, он углубился в&nbsp;землю. Метеорит этот хранится в&nbsp;Тартуском университете [powołanie na Siemaszko (1891)].
 +
{{BQuote-end}}
Linia 78: Linia 82:
| {{Wielokropek}}
| {{Wielokropek}}
|-
|-
-
| '''Warsaw, Geol. Inst., Polish Acad. Sci.'''<ref>fragment ten oraz f&nbsp;1,15&nbsp;g znajdują się w&nbsp;zbiorach [[Muzeum Geologiczne PAN w Krakowie|Muzeum Geologicznego PAN w&nbsp;Krakowie]] (Łaptaś 1998, Pilski 2001)</ref> || 39&nbsp;g || 36,02&nbsp;g&nbsp;(fc) (Pilski&nbsp;2001)
+
| '''Warsaw, Geol. Inst., Polish Acad. Sci.'''<ref>fragment ten oraz f&nbsp;1,15&nbsp;g znajdują się w&nbsp;zbiorach [[Muzeum Geologiczne PAN w Krakowie|Muzeum Geologicznego PAN w&nbsp;Krakowie]] (Łaptaś 1998; Pilski 2001)</ref> || 39&nbsp;g || 36,02&nbsp;g&nbsp;(fc) (Pilski&nbsp;2001)
|}
|}
Według Tiirmaa (1983) w zbiorach Estońskiej Akademii Nauk znajdowały się trzy okazy (индивидуальный экземпляр) meteorytu:
Według Tiirmaa (1983) w zbiorach Estońskiej Akademii Nauk znajdowały się trzy okazy (индивидуальный экземпляр) meteorytu:
Linia 117: Linia 121:
'''Pillistfer''' (obecnie ''Pilistvere'').
'''Pillistfer''' (obecnie ''Pilistvere'').
-
Oznakowano również punkty dotyczące doniesienia o spadku meteorytów w rejonie ''Awoting-Moor'' (Rose 1863).
+
Oznakowano również punkty dotyczące doniesienia o spadku meteorytów w&nbsp;rejonie ''Awoting-Moor'' (Rose 1863).
<br clear="all"/>
<br clear="all"/>
[[Image:Pillistfer_maps_(Grewingk_1864).jpg|thumb|300px|left|Mapa lokalizacji spadku meteorytów Pillistfer (oraz [[Buschhof]]) z&nbsp;publikacji Grewingk (1864)]]
[[Image:Pillistfer_maps_(Grewingk_1864).jpg|thumb|300px|left|Mapa lokalizacji spadku meteorytów Pillistfer (oraz [[Buschhof]]) z&nbsp;publikacji Grewingk (1864)]]
-
Według relacji Rose (1863), Grewingk (1864) i Krinov (1948) spadło osiem kamieni, ale odnaleziono tylko cztery! Bolid leciał z&nbsp;kierunku NW, a&nbsp;największe okazy znaleziono na początku elipsy. '''Można przypuszczać, że okazy których nie znaleziono, spadłe dalej na południowy-wschód, mogły mieć masy większe od największego okazu znalezionego w&nbsp;Aukoma, więc ponad 14&nbsp;kg?!'''
+
Według relacji Rose (1863), Grewingk (1864) i&nbsp;Krinov (1948) spadło osiem kamieni, ale odnaleziono tylko cztery! Bolid leciał z&nbsp;kierunku NW, a&nbsp;największe okazy znaleziono na początku elipsy. '''Można przypuszczać, że okazy których nie znaleziono, spadłe dalej na południowy-wschód, mogły mieć masy większe od największego okazu znalezionego w&nbsp;Aukoma, więc ponad 14&nbsp;kg?!'''
Linia 192: Linia 196:
* meteoryty [[Buschhof]] i [[Igast]]
* meteoryty [[Buschhof]] i [[Igast]]
 +
 +
* [[Dawne jednostki miar i wag]]
== Linki zewnętrzne ==
== Linki zewnętrzne ==

Wersja z 21:50, 13 mar 2015

0i

Znaleziono tylko POŁOWĘ spadłych okazów

Pillistfer →
Pillistfer main mass (Grewingk 1864).jpg
Okaz, który spadł w Aukoma (14 kg, masa główna) (źródło: Grewingk 1864)
Spadek
Lokalizacja Estonia
Położenie[1] 58°40'N, 25°44'E
Data 8 sierpnia 1863 r.[2], 12:30 (sobota)
Charakterystyka
Typ chondryt enstatytowy EL6
Masa 23,25 kg (cztery okazy)
Liczba okazów widziano spadek wielu kamieni, ale znaleziono tylko 4 okazy (deszcz meteorytów?)
Cechy hammer
Meteoritical Bulletin Database
Synonimy →
w NHM Cat: Aukoma, Kurla, Pilistvere, Pillistvere, Sawiauk, Wahhe; po rosyjsku: Пилиствере; po estońsku: Pilistvere meteoriit

Spadek deszczu meteorytów w południe 8 sierpnia 1863 roku[2] (sobota) w Estonii (chondryt enstatytowy EL6).

Po detonacjach spadł deszcz kamieni (relacje mówią o ośmiu spadłych kamieniach). Znaleziono cztery okazy: w Aukoma (14 kg), w Kurla (7,5 kg), w Wahhe (1,5 kg) i w Sawiauk (0,25 kg). Okaz, który spadł w Kurla przebił dach budynku gospodarczego. Spadł na dach stodoły, połamał dachówki i belki stropu, następnie zarył się w ziemi (klepisku) (wg terminologii kolekcjonerskiej, jest to tzw. hammer).


Już 17 czerwca w gazecie Das Inland pojawiła się pierwsza wzmianka o spadku (gazeta Rigasche Zeitung powtórzyła tę informację 22 czerwca). Dr C. Grewingk informował o znalezieniu dwóch kamieni w Korla i Aukoma oraz o obserwacji spadku dwóch meteorytów w Moor Awoting 85 wiorst na południe (Das Inland, nr 31).

Jedną z pierwszych publikacji o spadku był artykuł Rose (1863; opisał w niej również spadek meteorytu Buschhof). Okoliczności towarzyszące spadkowi:

«

(…) Der zweite Fall ist noch interessanter und grossartiger. Er ereignete sich am 8. Aug. d. J. Mittags 12½ Uhr beim Pastorat Pillistfer im Fellin'schen Kreise Nord-Livlands an folgende acht in einer Richtung von ungefähr NNW. nach SSO. auf einander folgenden Punkten, deren äusserste in gerader Richtung 11 bis 12 Werst von einander entfernt sind: Kurla-Krug, Heuschlag des Aukoma-Gesindes, Budstube Pöllenikko, Gesinde Takki, Hofsfeld des Gutes Wolmarshof (2 Steine), Dorf Unnakfer. Die beiden erstgenannten Punkte gehören zum Gute Cabbal, die übrigen zu Wolmarshof. Drei der gefallenen Steine sind bisher gefunden, der Aukoma-Stein, der Kurla-Stein und der Wahhe-Stein; man hat aber Hoffnung noch mehrere zu finden. Der fall ereignete sich bei unfreundlichem Wetter, NNW.-Wind und einer Temperatur von 8° bis 10° R.[3]; ebenfalls mit einer Detonation, die mehr oder weniger stark in einem Umkreise von ungefähr 17 Werst im Halbmesser gehört wurde; eine Feuererscheinung wurde wie bei dem vorigen nicht wahrgenommen. (…)

»


Spadek miał miejsce przy niepogodzie i niskiej, jak na sierpień, temperaturze oraz przy wietrze z kierunku NNW. Detonacje towarzyszące „ognistemu” bolidowi były słyszane w promieniu 17 wiorst (około 18 km).

Spadek okazów obserwowano w wielu miejscach leżących na kierunku NNW-SSE odległych od siebie maksymalnie o 11-12 wiorst. Widziano (!) spadek kamieni w punktach: Kurla, Aukoma, Pöllenikko, Wahhe, Takki, Wolmarshof (2 kamienie) i Unnakfer (Könno) (patrz → mapa). Znaleziono (Rose 1863; Grewingk 1864) tylko cztery okazy w: Kurla, Aukoma, Wahhe i Sawiauk[4]:

  • Okaz z Aukoma (est. Aukamäe) – największy ze znalezionych ważył 28,77 funta (pierwotnie 30 funtów); spadał pod kątem 75° z kierunku NW na SE; zarył się kilkanaście cali w torf i glinę. Świadkami spadku byli Andres Pak i Hans Matzi, którzy słyszeli odgłosy związane ze spadkiem: wielokrotne grzmoty i syczący jak grzechotka dźwięk. Na niebie widać było czarną smugę wskazującą kierunek lotu. Przy upadku odczuli wstrząs. Początkowo obawiali się podejść do dziury w ziemi, ale cztery godziny później Andres wraz z siostrą zbliżyli się do otworu w torfie i glinie, na którego dnie leżał meteoryt. Meteoryt był tak wbity, że mieli problem z jego wydobyciem.
  • Okaz z Kurla – ważył 16,79 funta. Świadkami spadku byli pracujący w polu bracia Johann (Juhan) i Andreas (Andres) Steinbergid, którzy słyszeli ten sam odgłos co przy upadku okazu Aukoma. Widzieli oni czarny obiekt, który spadł na dach stodoły. Ludzie w stodole również słyszeli hałas, przerazili się i z niej uciekli bojąc się ognia, gdyż widzieli „dym” w dziurze w dachu. Meteoryt odnaleziono następnego dnia. Według Krinov (1948) znajduje się on w zbiorach uniwersytetu w Tartu.[5]
  • Okaz z Wahhe – ważył 3,626 funta (być może nawet 4 funty); zarył się kilkanaście cali w wierzchniej warstwie gleby. Katherine (Trina) Kipper pracująca przy sianie usłyszała straszny hałas i przerażona uciekła do domu, słysząc inne kamienie i myśląc, że spada niebo. Okaz znaleziono trzy dni później.
  • Okaz z Sawiauk (est. Saviaugu) – siedmiu pracujących w polu chłopów słyszało odgłosy, jak huk ognia armatniego, dwa dobiegające od północy i trzeci od zachodu. Później zobaczyli chmurę dymu i spadające z niej dwa obiekty. Znaleziono tylko jeden z nich.

Obserwacje spadków z których nie znaleziono meteorytów:

  • Spadek w Takki obserwowała Magdalena (Madli) Sein. Widziała ona czarny przedmiot poruszający się z północy na południe, który spadł w kartoflisko wydając odgłos podobny do klapsa („…mit klatschendem Tone (Mats) auf ein Kartoffelfeld fallen”). Podjęte poszukiwania kamienia nie przyniosły jednak skutku („Alles Suchen nach dem Stein war vergebens.”).
  • Spadek w Pöllenikko, którego świadkiem była Marie (Mari) Ilwes miał podobny przebieg, jak ten obserwowany w Takki. Czarny obiekt poruszający się z NW na SE pod kątem około 35°, również wydał przy upadku odgłos podobny do klapsa, klaskania (klatschenden Tone). Nie udało się go odszukać, przypuszczano, że upadając na duży granitowy głaz, których było tam pełno, odbił się i wylądował w innym, odległym miejscu („Das sorgfältigste Suchen nach dem Meteoriten blieb erfolglos und ist es leicht möglich, dass er, auf eines der zahlreich umherliegenden granitischen Geschiebe stossend, abprallte und auf diese Weise mehr oder weniger weit vom ersten Auffallpunkt entfernt und versteckt zu liegen kam.”).
  • Ostatnia, ósma obserwacja pochodzi z okolic wsi Könno niedaleko Unnakfer. Świadkiem spadku była Eva Tamm, która słyszała detonacje z kierunku NNW. Najpierw wysoko w powietrzu usłyszano huk i potrójne dudnienie, które przeszło w gwizd i syczenie zakończone odgłosem podobnym do klaskania, które towarzyszyło spadkowi meteorytu („Zuerst vernahm sie einen dreifachen Knall und eines trommelartigen Lärm hoch in der Luft, darauf ein Pfeifen und Zischen, das immer niedriger sank und mit einem klatschenden Ton (Mats), d. i. dem Auf- und Einschlagen eines Meteoriten endete.”). Meteoryt spadł w miękkie torfowisko (bagno) zostawiając w nim otwór (krater?). Staranne sondowanie terenu żelaznym prętem, nie dało rezultatów („Der weiche moorartige Boden liess kein Loch wahrnehmen und wurde, ungeachtet vorsichtigen Sondirens mit einer Eisenstange, kein Meteorit gefunden.”). Meteoryt przepadł.


W innym fragmencie artykułu Rose'a (1863) jest mowa o zaobserwowaniu tego samego dnia, 8 sierpnia, spadku dwóch meteorytów, któremu nie towarzyszył żaden dźwięk, w rejonie o nazwie Awoting-Moor (około 80 km od najdalej wysuniętego punktu spadku meteorytu Pillistfer; patrz → mapa). Doniesienie to dotarło do Dorpat (obecnie Tartu) jeszcze przed informacją o spadku meteorytów pod Pillistfer.

«

(…) Zwölf Meilen weiter sudlich von dem südlichsten Punkte, dem Dorfe Unnakfer, wo die augeführten Meteorstein gefallen sind, hat man ebenfalls an dem 8. Aug. Mittags 1 Uhr beim Schlosse Ermes[6] noch zwei Meteoriten bemerkt. Der Besitzer des Gutes Ermes, Eduard v. Walter und dessen Bruder Hermann, beobachteten nämlich, wie zwei Meteorite ohne Geräusch in den Awoting-Moor fielen, der 6 Werst vom Hofe belegen ist. Diese Nachricht traf in Dorpat ein, bevor daselbst der Pillistfer'sche Fall bekannt geworden war. Genauere Mittheilungen sind noch nicht eingegangen. (…)

»


Być może obserwatorzy z Ermes widzieli meteoryty spadające pod Pillistfer, a tylko im się zdawało, że spadły one (bezgłośnie!) niedaleko w miejscu o nazwie Awoting-Moor?


Pełen opis okoliczności spadku i wyniki badań meteorytu znajdują się w pracy Grewingka (Grewingk et al. 1864, s. 36-41, 57-65). Tam też znajduje się schematyczna mapa rejonu spadku. W publikacji Grewingka opisano również inne meteoryty: Nerft, Buschhof oraz jedyny w historii przypadek spadku tektytu Igast, sklasyfikowanego później jako pseudometeoryt!

Okoliczności spadku według Krinova (1948; portal meteorite.narod.ru):

«

Пилиствере

После падения метеорита Пилиствере (ныне территория Эстонской ССР), сяучившегося 8 августа 1863 г., при котором выпало восемь камней, было найдено только четыре камня. Из них один, весом в „17 фунтов”, упал на постоялый двор и попал на крышу сарая. Пробив черепицу крыши, ребро балки в накате и нижнюю крышу над свиным хлевом в сарае, он углубился в землю. Метеорит этот хранится в Тартуском университете [powołanie na Siemaszko (1891)].

»


Nie znaleziono informacji o ewentualnych późniejszych znaleziskach okazów z tego spadku.


Okazy i fragmenty meteorytu Pillistfer w największych kolekcjach:

Zbiór waga okazów
(Koblitz MetBase) 		uwagi
Tallinn, Geol. Inst. Acad. Sci. 10,6 kg[7] m.in. okaz z Kurla 7,5 kg[5]
Vienna, Naturhist. Mus. 1726 g
Moscow, Acad. Sci. 1216 g
London, Nat. Hist. Mus. 336 g
(…)
Warsaw, Geol. Inst., Polish Acad. Sci.[8] 39 g 36,02 g (fc) (Pilski 2001)

Według Tiirmaa (1983) w zbiorach Estońskiej Akademii Nauk znajdowały się trzy okazy (индивидуальный экземпляр) meteorytu:

Okaz waga (g)
Савиаугу 3946
Аукамяэ 10557
Курла[9] 158

W polskich prywatnych kolekcjach znajdują się tylko małe fragmenty tego meteorytu.


Nieco ponad dwa miesiące wcześniej, 2 czerwca 1863 roku, w sąsiedniej Łotwie spadł meteoryt Buschhof. Stało się to w odległości około 250 km, idealnie na południe od punktu spadku Pillistfer – różnica szerokości geograficznych pomiędzy tymi spadkami wynosi tylko kilka minut łuku! Natomiast kilka lat wcześniej, 17 maja 1855 roku, w oddalonej o ok. 96 km od Pillistfer wsi Iigaste spadł pseudometeoryt Igast, który wielu uważa za jedyny udokumentowany spadek tektytu.


Lokalizacja

Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
© Jan Woreczko & Wadi

(P) Pilistvere, (A) Arussaare, (K) Kurla, (S) Saviaugu, (U) Unnakfer

Punkty dotyczące spadku w Awoting-Moor

* W 2018 roku Google zmieniło zasady działania apletu, mapa może wyświetlać się niepoprawnie (pomaga Ctrl+F5); więcej → Szablon:GEMap-MyWiki

Pillistfer (obecnie Pilistvere).

Oznakowano również punkty dotyczące doniesienia o spadku meteorytów w rejonie Awoting-Moor (Rose 1863).


Mapa lokalizacji spadku meteorytów Pillistfer (oraz Buschhof) z publikacji Grewingk (1864)

Według relacji Rose (1863), Grewingk (1864) i Krinov (1948) spadło osiem kamieni, ale odnaleziono tylko cztery! Bolid leciał z kierunku NW, a największe okazy znaleziono na początku elipsy. Można przypuszczać, że okazy których nie znaleziono, spadłe dalej na południowy-wschód, mogły mieć masy większe od największego okazu znalezionego w Aukoma, więc ponad 14 kg?!


Zaznaczone lokalizacje: Aukoma (est. Aukamäe), Kurla, Pillistfer (obecnie Pilistvere), Pöllenikko, Sawiauk (obecnie Saviaugu), Takki, Unnakfer (obecnie Unakvere), Wahhe, Wolmarshof. W tych punktach widziano spadające kamienie (strzałki wskazują kierunek spadku).

Współrzędne na mapie są w starym układzie odniesienia Ferro[10].


Mapy

Galeria

Wygląd okazów znalezionych w poszczególnych lokalizacjach (źródło: Grewingk 1864)

Okazy: (1) Aukoma – 14 kg, (2) Kurla – 7,5 kg i najmniejszy (3) Sawiauk – 0,25 kg (wszystkie rysunki w tej samej skali 1:2,5). Na planszy również (4) wygląd meteorytu Igast w skali 1:1

Okazy: (1) Wahhe – rysunki w skali 1:2,5 (γ w skali naturalnej), przekrój okazu Aukoma (3) oraz plan sytuacyjny spadku okazu Kurla (2) i uszkodzenie deski (b). Na rysunku 4 meteoryt Buschhof (α) i jego przekrój (β)

Kierunek i tor (rykoszet) spadku okazu Kurla oraz wyrządzone przez niego szkody

Bibliografia

  • Buchner Otto, (1864), Die Meteoriten in Sammlungen, Annalen der Physik, 122, Bd. 198, 1864, s. 317-331, (s. 323-326).[11] Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    ; plik DjVu.
  • Grewingk Constantin C.A. von, (1863), Vorläufige Notiz, Das Inland, nr 31 (5/17 sierpnia 1863[12]), s. 8. Plik DjVu.
  • Grewingk Constantin C.A. von, (1863), Das mineralogische Cabinet der Kaiserlichen Universität Dorpat, Dorpat 1863, ss. 116 (s. 85-96), (s. 85-88).[13] Plik hPDF.
  • Grewingk Constantin C.A. von, Schmidt Carl E.H., (1864), Ueber die Meteoriten-Fälle von Pillistfer, Buschhof und Igast in Liv- und Kurland (Mit zwei Tafeln und einer Karte.[14]), Archiv für die Naturkunde Liv-, Ehst- und Kurlands, Erste Serie, Dritter Band, Dorpat 1864, s. 421-556.[15][16] Plik PDF; plik DjVu.
  • Heis Eduard, (1864), Meteorsteinfall, American Journal of Science and Arts, 1864, s. 100-101. Plik DjVu.
  • Koblitz Jörn, MetBase. Meteorite Data Retrieval Software, Version 7.3 (CD-ROM), Ritterhude, Germany 1994-2012. MetBase.
  • Кринов Евгений Л., (1940b), Дополнение к списку метеоритов СССР, Природа, 12, 1940, s. 55-56, (s. 56).[17] Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Кринов Евгений Л. (Krinov Yevgeny L.), (1948), Метеориты, Академиа Наук СССР, Научно-популярная сериа, Издательство Академии Наук СССР, 1948, ss. 336, (s. 225).
  • Neumayer Georg, (1871), Der Meteorit von Krähenberg, Jahresbericht der Pollichia, eines naturwissenschaftlichen Vereins der Rheinpfalz, XXVIII/XXIX, 1971, s. 143-170.[18][19] Plik DjVu.
  • Niessl Gustav von, (1888), Ueber die Bahnen der Meteoriten von Pillistfer am 8. August 1863 und Krähenberg am 5. Mai 1869, Verhandlungen des Naturforschenden Vereines in Brünn, 27, 1888, s. 265-274.[18] Plik not available.
  • Pilski Andrzej S., (2001), Meteoryty w zbiorach polskich, Olsztyn 2001.[20]
  • Rigasche Zeitung, (1863), nr 184 (10/22 sierpnia 1863[12]), s. 1.[21] Plik DjVu.
  • Rose Gustav, (1863), Ueber zwei neue Meteoritenfälle, Annalen der Physik, 120, Bd. 196, 1863, s. 619-623[22]. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Siemaszko Julian Iwanowicz (Симашко Юлиан Иванович), (1891), Каталогъ коллекции метеоритов'ь (Catalogue de la Collection de Météorites de Julion de Siemaschko (Saint Petersbourg, Russie), S.Petersburg 1891 (С. ПЕТЕРБУРГЪ (по июль 1891 г.)), ss. 64.[23][24][25] Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    , (str. tytułowa).
  • Wochenschrift für Astronomie, Meteorologie und Geographie, (1864), Meteorsteinfall, nr 13, 1864, s. 100-101. Plik DjVu.
  • Woreczko Jan, (2013), Doniesienia z Wiki. Znaleziono tylko POŁOWĘ spadłych okazów?! Meteoryt, 4, 2013, s. 20–21. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .


Przypisy

  1. ^ jeśli nie zaznaczono inaczej, podano współrzędne przyjęte w oficjalnej bazie meteorytów Meteoritical Bulletin Database
  2. ^ a b tj. 27 lipca 1863 roku wg kalendarza juliańskiego (starego stylu)
  3. ^ chodzi o używaną wówczas skalę Réaumura; temperatura zamarzania wody wynosi 0 stopni Réaumura, a 1°C = 0,8°R; Wikipedia – Skala Réaumura; patrz → Dawne jednostki miar i wag
  4. ^ w relacji Rose (1863) jest mowa tylko o trzech znalezionych okazach
  5. ^ a b wg Koblitz MetBase okaz z Kurla znajduje się w Tallinnie
  6. ^ wieś Ermes – obecnie Ērģeme
  7. ^ wg Grewingk (1864) w kwietniu 1864 roku w kolekcji Gabinetu Mineralogicznego Uniwersytetu w Tartu (Dorpat) znajdowało się 8475 g fragmentów (trzy meteoryty, drei Meteorite)
  8. ^ fragment ten oraz f 1,15 g znajdują się w zbiorach Muzeum Geologicznego PAN w Krakowie (Łaptaś 1998; Pilski 2001)
  9. ^ zapewne błędnie przestawiono w katalogu nazwy okazów z Kurla i Sawiauk?
  10. ^ O.L.v.F., Ferro Meridian (östliche Länge v. Ferro) – historyczny układ współrzędnych geograficznych, w którym południk zero było liczony od najdalej wysuniętego punktu (najdalszy punkt znanego świata) na wyspie El Hierro (Ferro) w archipelagu Wysp Kanaryjskich. Aby otrzymać współrzędne we współczesnym układzie należy od wartości długości geograficznej odjąć wartość 17°40', szerokość geograficzna pozostaje bez zmian. Wikipedia (EN) – Ferro Meridian
  11. ^ m.in. meteoryty Buschhof i Pillistfer
  12. ^ a b data według starego stylu/nowego stylu
  13. ^ meteoryty w zbiorach Uniwersytetu Cesarskiego w Tartu (Dorpat); m.in.: Bialystok (Białystok), Buschhof, Lixna, Pillistfer, Timochin
  14. ^ (dwie plansze i jedna mapa) mapy lokalizacji znalezisk okazów meteorytów Pillistfer i Buschhof; na planszach rysunki okazów meteorytów Pillistfer, Buschhof i Igast
  15. ^ artykuł ukazał się również w 1864 roku w formie osobnej publikacji: Grewingk Constantin von, Schmidt Carl, (1864), Ueber die Meteoritenfälle von Pillistfer, Buschhof und Igast in Liv- und Kurland (Mit zwei Tafeln und einer Karte.), Dorpat 1864, ss. 140. Plik hPDF; zbiory własne W&W
  16. ^ publikacja zawiera również krótką notatkę opisującą spadek meteorytu Nerft; Meteorsteinfall von Nerft in Kurland. 1864 April 12. (März 31.) bei Sonnenauigang (4 U. 45 M.), s. 554
  17. ^ krótkie informacje o meteorytach: Bialystok (Białystok), Buschhof, Dolgovoli, Jodzie, Lixna, Misshof, Nerft, Okniny, Padvarninkai, Pillistfer, Ruschany, Tennasilm, Zabrodje, Zemaitkiemis, Zmenj
  18. ^ a b spadek meteorytu Krähenberg 5 maja 1869 roku w Niemczech; chondryt zwyczajny LL5, TKW 16,5 kg
  19. ^ plansza z rysunkiem meteorytu Krähenberg
  20. ^ bardziej aktualna internetowa wersja katalogu znajduje się na stronach Polskiego Towarzystwa Meteorytowego – katalog PTMet; tam objaśnienie stosowanych skrótów (cs – complete specimen, hs – half specimen, ep – end piece, fc – fragment with crust, f – fragment, sc – slice with crust, s – slice, …); więcej → woreczko.pl – Oznaczenia okazów – skróty
  21. ^ autorem informacji był C. Grewingk
  22. ^ zawiera opis spadku meteorytów Buschhof i Pillistfer
  23. ^ kopię katalogu dla portalu Wiki.Meteoritica.pl udostępniła dr Jadwiga Biała
  24. ^ katalog kolekcji Siemaszki miał kilka wcześniejszych wydań: 1881 (ss. 3), 1882 i 1885 (ss. 7), 1886 (ss. 16, po francusku; Siemachko Julien, Catalogue de la Collection de Météorites de Julien de Siemachko (Saint-Petersbourg, Russie), Paris Janvier 1886 (oraz suppl. wydany po 1889 r.), str. tytułowa); katalog z 1891 roku jest najobszerniejszy (ss. 64)
  25. ^ kolekcję Siemaszki kupił amerykański kolekcjoner H.A. Ward do zbiorów Ward-Coonley Collection, trafiła ona później do Field Museum w Chicago
  26. ^ oraz późniejsze wydania; najnowsze: Tiirmaa Reet, (1996), Catalogue of meteorites in the Estonian collection, Eesti TA Geoloogia Instituut, Tallinn 1996, ss. 32
  27. ^ Tiirmaa Reet, Catalogue of the meteoritic collection of the Institute of Geology Acad. Sci. of the Estonian S.S.R.; główna część kolekcji znajduje się w Instytucie Geologii w Tallinnie, a kilkadziesiąt najbardziej interesujących okazów jest wystawionych w Muzeum Geologicznym w Tartu (Tiirmaa 1983)

Zobacz również

Linki zewnętrzne


Ambox question orange.svg
 Co jeszcze na stronę? (What else to supplement?)
(poszukać, uzupełnić …)
  • mapa miejscowości
  • lepszej jakości reprodukcje
  • Rigasche Zeitung [1]
Źródło „http://wiki.meteoritica.pl/index.php5/Pillistfer”
Osobiste