PayPal-donate (Wiki).png
O ile nie zaznaczono inaczej, prawa autorskie zamieszczonych materiałów należą do Jana Woreczko & Wadi.

(Unless otherwise stated, the copyright of the materials included belong to Jan Woreczko & Wadi.)

Pultusk (Pułtusk)

Z Wiki.Meteoritica.pl

Najobfitszy deszcz meteorytów w historii

Pultusk (Pułtusk) →
Pultusk (NHM Berlin).jpg
Meteoryty Pułtusk ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie (Museum für Naturkunde) (fot. Wadi & Woreczko)
Spadek
Lokalizacja wsie Obryte, Gostkowo, Rzewnie, okolice Pułtuska, woj. mazowieckie, Polska
Położenie[1] 52°46'N, 21°16'E
Data 30 stycznia 1868 r., ~19:00 (czwartek)
Charakterystyka
Typ chondryt zwyczajny, H5[2]
Masa >250 kg; prawdopodobnie 2 tony
Liczba okazów dziesiątki (setki?) tysięcy okazów (deszcz meteorytów); największy okaz 9,095 kg
Meteoritical Bulletin Database
Synonimy →
wg NHM Cat: Gostkowo, La Spezia, Lerici, Nossi-Bé, Nosy-Bé, Obritti, Ostrolenka, Spezia, Varsava, Warsaw, Warschau, Warshaw; u Pokrzywnickiego jeszcze Ostrołęka; polska nazwa: Pułtusk

Deszcz meteorytów, które spadły pod Pułtuskiem. Za Andrzejem S. Pilskim:

30 stycznia 1868 roku (czwartek), wieczorem, około siódmej, pojawiła się nad Warszawą kula ognista mknąca po niebie z południowego zachodu na północny wschód. Jej jasność błyskawicznie rosła i wkrótce stała się jaśniejsza niż Księżyc w pierwszej kwadrze. Początkowa biała barwa bolidu zmieniła się na zielono-niebieskawą, a w końcu ciemnoczerwoną. Warszawiacy wybiegali z domów myśląc, że to pożar. Ognista kula ciągnęła za sobą białawy, zakrzywiony ogon o długości 9 stopni. Mieszkańcy wsi położonych na południe i wschód od Pułtuska zobaczyli kulę ognistą, która stawała się większa i jaśniejsza, aż nie można było na nią patrzeć. Potem światło zgasło i usłyszano potężną, przewlekłą detonację, zakończoną serią odgłosów przypominających wystrzały karabinowe lub werble. Wieśniacy ze wsi Rowy nad Narwią słyszeli świst spadających kamieni i odgłosy uderzeń o ziemię i lód na rzece. Także mieszkańcy wsi Nowy Sielc i Gostkowo słyszeli uderzenia kamieni o ziemię, dachy i drzewa. Rankiem znaleźli wiele czarnych kamieni leżących na śniegu i lodzie. Oto ich opis z broszury wydanej w języku francuskim przez Szkołę Główną w Warszawie[3], w tłumaczeniu Jerzego Pokrzywnickiego:

Okazy dostarczone do Szkoły Głównej pokryte były szklistą warstwą koloru brunatnoczarnego, grubości średnio 0,5 mm. Warstwą tą pokryte były i małe dostarczone później okazy, tak iż każdy z nich stanowił mały indywidualny okaz. Znajdują się okazy mające zupełnie inną postać, jak gdyby zostały one rozbite, i których powierzchnia rozłamu pokryta jest podobną korą, aczkolwiek w sposób „niedoskonały”. Powierzchnia pewnej ilości meteorytów bywa miejscami pomarszczona bruzdkami promieniującymi z jednego punktu, powstałymi prawdopodobnie podczas zmiękczenia się kory.

Elipsa spadku meteorytu Pułtusk (na podstawie mapki pochodzącej z broszury wydanej przez Szkołę Główną w Warszawie)[3]

Główna masa meteorytów składa się z ziarnistych okruchów koloru popielatoszarego z odcieniem żółtawym. Główna masa niektórych okazów wykazuje dwa odcienie szarego koloru: jasnoszary i ciemnoszary. Te dwa odcienie zlewają się czasem w ten sposób, że powierzchnia wydaje się jakby „marmurowa”. Czasami zaś kolor szary ciemniejszy obejmuje części większe, otoczone jaśniejszą masą, co daje jej wygląd brekcjowaty. Na jednych okazach przeważa odcień jasny, na innych znów ciemny, tak iż pod tym względem panuje skrajna różnorodność.

W głównej masie meteorytów dają się zauważyć globule, których liczba w różnych okazach bywa różna, lecz na ogół są one nieliczne. Bywają one w dwóch odmianach: jedne, dość kruche, są rzadsze, inne, ciemnoszare, bywają czasem elipsoidalne, a średnica ich sięga 3 mm. Żelazo-nikiel rozsiany jest w meteorycie w postaci różnego kształtu i wielkości ziarnek koloru szarostalowego. Jedne są małe, niedostrzegalne gołym okiem, inne znacznie większe, aż do wielkości kilku milimetrów.


Najnowsze badania sugerują, że meteoryt Pułtusk jest brekcją typu H4/5.[4]


wg Pokrzywnickiego

Plik DjVu

Pułtusk (Pokrzywnicki 1964)
Under construction icon-orange.svg
 Strona w budowie (Site under construction)
strony poświęcone np. meteorytom Morasko, Pułtusk i Łowicz będą rozbudowywane w późniejszym terminie w miarę gromadzenia kompletnych materiałów


Spis treści


... opisy spadku, opisy znalezisk...

Czas trwania zjawiska

Według Kurjera Warszawskiego i Kurjera Codziennego z 31 stycznia przelot bolidu trwał przeszło 4 sekundy (4-5 sekund), a po 3½ minuty dało się słyszeć w Warszawie huk i grzmoty trwające około trzech minut (wg Gazety Warszawskiej z 4 lutego). Odległość wybuchającego aerolitu od Warszawy oszacowano na 10 mil (ok. 74 km[5]).

Tor bolidu

Dla obserwatora z Warszawy bolid przemieszczał się z południowego-zachodu na północny-wschód. Bolid zgasł na wysokości blisko 20 stopni nad horyzontem. W Kurjerze Codziennym nr 24 opisano trasę bolidu na tle gwiazdozbiorów. Za „meteorem” „w postaci kuli”, „mającej pozornie wielkość dużej kuli armatniej” ciągnął się „ostro określony szeroki ogon światła białego” (Kurjer Codzienny z 3 lutego).

W broszurze Babczyński et al. (1868) tak opisano widok bolidu na tle nieba (za Kosiński 2007-2008):

«

(…) Zjawisko obserwowane z Warszawy, widoczne było na niebie w postaci kuli ognistej lecącej od głowy Andromedy przez gwiazdozbiory Kasjopei, Cefeusza i Smoka do gwiazdy η Wielkiej Niedźwiedzicy; kuli wlokącej za sobą białawy wygięty ogon, którego wklęsłość skierowana była ku dołowi. (…)

»


Bolid miał kolor biały, a w końcowej fazie „rozpierzchł się w prześliczne czerwone światło, które w następnym mgnieniu oka, zmieniając kolor swój czerwony na zielonawy, zgasło” (Kurjer Codzienny z 3 lutego). W końcowej fazie bolid eksplodował na „tysiące iskier”.

Obrazowy opis toru bolidu i czasu po jakim słychać było grom dźwiękowy w Warszawie przytoczył Galle (1868)[6]. Cytowany fragment pochodzi z artykułu zamieszczonego w Meteorycie 2/2013[7]:

«

Pan v. Bäckmann szedł chodnikiem po zachodniej stronie ulicy…. Widział, jak bolid pojawił się zza domów stojących po zachodniej stronie Krakowskiego Przedmieścia i leciał nad ulicą, …oddalając się od niego; na koniec rozsypał się nagle nad wschodnią ścianą domów w wielką ilość świecących punktów, przypominających iskry. Przez chwilę spoglądał w kierunku miejsca, gdzie nastąpiło to zjawisko, po czym ruszył, kontynuując spacer w kierunku Nowego Światu. Idąc równym krokiem i oglądając się trzy czy cztery razy po kilka sekund w kierunku zjawiska dotarł do drugiej przecznicy i wtedy usłyszał grzmot trwający kilka sekund, a po nim straszliwy, trzeszczący huk, znacznie głośniejszy od wystrzału armatniego. Zaraz po huku nastąpiły podobne trzaski, po czym zapadła cisza…. Odstęp czasu między świetlnym zjawiskiem aerolitu, a następującą po nim detonacją wyniósł nieco ponad 3 minuty.

»


Pogoda

W Warszawie temperatura wynosiła minus 6 stopni Réaumura[8] (czyli około -7,5 stopnia Celsjusza). Ciśnienie wskazywane przez barometr wynosiło około 28 cali.[9] W dniu spadku meteorytu Księżyc był 2 dni przed pierwszą kwadrą (nów Księżyca wypadał 24 stycznia, pełnia 8 lutego).

Gazeta Warszawska z 16 marca donosi, że w nocy po bolidzie zaczął padać śnieg. W Kurjerze Codziennym z 3 lutego donoszono z „Lipna: Nazajutrz po najpiękniejszej pogodzie, mieliśmy wiatr, śnieg i deszcz. (tak jak i w Warszawie)”.

Czy były dwa bolidy?

W wielu ówczesnych doniesieniach prasowych w opisach pojawia się informacja o obserwacji dwóch bolidów (kul ognistych). Relacjonują to świadkowie m.in. w Kurjerze Warszawskim z 31 stycznia, Gazecie Polskiej z 10 lutego i Dzienniku Warszawskim z 22 lutego.

Znaleziska

W broszurze Babczyński et al. (1868) tak relacjonowano wielkość znajdowanych okazów i ich rozmieszczenie (za Kosiński 2007-2008):

«

(…) Jeden z największych meteorytów ważył do 4 kg i spadł we wsi Rzewnie, (…)

Według opisu włościan względna odległość, w której fragmenty spadły na zamarzniętą powierzchnię Narwi wynosiła od 20 do 30 metrów. Mieszkańcy donosili, że widzieli wokół kamieni na lodzie czarniawy proszek, który wkrótce uniosła woda.

Wielkość spadłych meteorytów wzrastała w kierunku północno-wschodnim. Znalezione w okolicach Obrytego ważą przeciętnie 100 gram, w Ciołkowie 200 gram, w Gostkowie od 400 do 800 gram, w Sielcu od 1,2 do 1,6 kg.

Prędkość z jaką spadały kamienie nie była zbyt duża, ponieważ żaden z fragmentów nie był wbity w lekko zamarzniętą ziemię, a lód w rowach i na brzegach rzeki nie został skruszony. (…)

»


W latach 90. ub.w. Janusz W. Kosiński dotarł do mieszkanki tamtych okolic Wandy Zambrzyckiej. Tak opisał swoje spostrzeżenia (Kosiński 1999):

«

(…) Przy okazji poszukiwań spotkałem - mieszkającą niemal w środku penetrowanego obszaru - niezwykle miłą i posiadającą ciekawe materiały, p. Wandę Zambrzycką. Ta starsza już osoba, emerytowana nauczycielka, jest wnuczką byłych właścicieli Gostkowa, Zambsk i okolicznych terenów. Posiada w swych zbiorach mapy byłych rodzinnych dóbr, a jej głównym zajęciem w ostatnich latach jest spisywanie dziejów rodziny i miejsc z którymi była związana. W jej rękopisie jest też fragment poświęcony spadkowi meteorytu Pułtuskiego. Obok informacji ogólnych zaczerpniętych z literatury, są wspomnienia rodzinne o tym zjawisku. Najwięcej opowiadała babcia Wandy Zambrzyckiej. Jak mówiła, największy okaz znaleziony w majątku w Gostkowie miał wagę 3 kg, zaś w okolicach Gostkowa i Zambsk, znajdowano znaczne ilości meteorytów o masach 1-2 kg. W majątku jej rodziny meteoryty były pilnie zbierane, a następnie odsprzedano je rządowi rosyjskiemu (obszar spadku był wtedy w Cesarstwie Rosyjskim). W kronice Wanda Zambrzycka zapisała: Prababcia nasza, matka Zygmunta i Adolfa Zambrzyckich sprzedała wiele meteorytów za niebagatelną wówczas sumę 14 tysięcy rubli. Ponoć w ten sposób spłaciła wszystkie swoje długi.

Wanda Zambrzycka, która sporo podróżuje w poszukiwaniu dokumentów i materiałów, twierdzi, że do dzisiaj meteoryty są znajdowane w czasie prac polowych, ale już po północnej stronie Narwi w okolicach wsi Nowy Sielc. Według wspomnień rodzinnych również w pobliżu tej wioski złożono znaczne ilości meteorytów (zawartość wozu konnego ???) pochodzących z majątku Gostkowo… (…)

»


Wybrane doniesienia o liczbie i wielkości znalezisk z ówczesnej prasy.

  • „We wsi Sielcu o 2 mile od Pułtuska, w majętności p. Gąsowskiego – część ogrodu pokrytą została drobnemi odłamkami kamieni. – Oprócz tego, ze wsi Czerwonki przysłano do Pułtuska kilka znaczniejszych odłamów, które złożono w biurze miejscowego Naczelnika powiatu.” (Kurjer Codzienny z 3 lutego)
  • „Dowiadujemy się, że wydelegowany został ze Szkoły Głównej Prof. Babczyński, na grunt do wsi Gostkowa w Powiecie Pułtuskim, dla zebrania szczątków bolidu, który tam spadł w ogromnej ilości, tak, że szczątki mają zawierać kilka fur.” (Kurjer Warszawski z 6 lutego)

Ofiary wśród ludzi?

Nie zanotowano przypadków ofiar wśród ludzi spowodowanych spadkiem meteorytów, ale w Kurjerze Warszawskim z 17 lutego znajduje się opis „ofiar pośrednich”:

«

(…) Schody wązkie, spadziste, wcale nie oświecone, nic zatem dziwnego, że kilka osób spadło. Jedna staruszka złamała sobie prawą nogę, troje dzieci powywijało sobie nogi, kilka osób, niewidząc słupa na zakręcie, porozraniali sobie głowy, – dosyć, że pięć osób jest mocno, a sześć mniej uszkodzonych. (…)

»
Więcej szczegółów → patrz Kurjer Warszawski, nr 38 (17 lutego 1868).

Hammer

W relacjach ze spadku znajdują się wzmianki, że część okazów spadła na zabudowania w okolicznych wsiach. Daje to podstawy do zaliczenia meteorytu Pułtusk do tzw. hammerów. W broszurze Babczyński et al. (1868) znajdujemy informację, że (za Kosiński 2007-2008):

«

(…) Ostry gwizd i wyraźny odgłos uderzeń twardych ciał o dużej masie uderzających o ziemię słyszany był również we wsiach Nowy Sielc i Gostkowo. Bardzo wielu mieszkańców tej ostatniej wsi słyszało odgłos kamieni spadających z siłą na metalowy dach domu dzierżawcy i innych osób oraz na płoty, drzewa itp. (…)

»


Więcej o tym jak ówczesne gazety relacjonowały całe to wydarzenie i późniejsze relacje → patrz Pułtusk/Czasopisma.


... ile spadło okazów?, gdzie trafiły?, handlowanie meteorytem...

Ile spadło okazów?

Ocenia się, że spadło ok. 70000 meteorytów[10], o łącznej wadze ponad 2 tony. Większość, to kilkugramowe okazy zwane grochem pułtuskim. Największy znaleziony okaz waży 9095 g. Był to największy deszcz meteorytów kamiennych pod względem liczby meteorytów.

Pierwszy wyjazd na teren spadku prof. Tytusa Babczyńskiego (za Szkoły Głównej?) i Karola Deike adiunkta Obserwatorium Astronomicznego w Warszawie zaowocował przywiezieniem około 400 okazów meteorytu.[11] Babczyński et al. (1868) (za Kosiński 2007-2008):

«

(…) Liczba meteorytów różnej wielkości zebranych dla Szkoły Głównej sięgała 400 sztuk. Jeden z nich ważył 7 kilogramów, 3 inne ważyły po 4 kilogramy, a największy z pozostałych ważył 2,4 kilograma.

Tymczasem liczba ta nie zawiera całkowitej ilości meteorytów. Duża ich część zaginęła na łąkach wsi Sokołowo i Sielc, które pokryte były wodą. Duża ich część spadła na rzekę Narew i nie mogła zostać zebrana z powodu zbyt cienkiej warstwy lodu pokrytej dodatkowo wodą.

Zebrane kamienie pozwalają przypuszczać z dużym prawdopodobieństwem, że tworzyły one 1/3 całego meteorytu. Całkowita waga fragmentów, które spadły wynosi więc od 500 do 600 kilogramów. (…)

»


Według prof. Edwarda Stenza (Stenz 1937) liczba zebranych okazów wynosiła ok. 1000 szt. Według niego cytowana często w literaturze liczba 100000 okazów jest wynikiem pomyłki w interpretacji liczby „100,000” występującej w broszurze wydanej przez Szkołę Główną w 1868 roku Notice sur la météorite tombée le 30 janvier 1868 aux environs de la ville de Pułtusk[12], a oznaczającej tam „100%” z dokładnością trzech miejsc po przecinku (ciekawe spostrzeżenie! – Redakcja).

Kolekcje

Okazy meteorytu Pułtusk, z racji swej liczności i łatwości dostępu, trafiły do wszystkich liczących się kolekcji instytucjonalnych na świecie. Wiele muzeów do dziś posiada na swoim stanie setki okazów (wg Koblitz MetBase).

Zbiór Koblitz MetBase uwagi
Paris, Mus. d'Hist. Nat. 25,9 kg największy okaz ~2,5 kg (Meunier 1898)
Warsaw, Muz. Ziemi, Polish Acad. Sci. 20,4 kg największy okaz 8100 g; szczegółowa zawartość zbiorów polskich → katalog meteorytów na stronach PTMet, Hanczke (1995) i Łaptaś et al. (1998)
Vienna, Naturhist. Mus. 17,9 kg największy okaz 7150 g
Cracow, Geol. Inst., Polish Acad. Sci. 17,8 kg największy okaz 2970 g
London, Nat. Hist. Mus. 17,5 kg największy okaz 9095 g
Bonn, Min. Mus. Univ. 15,0 kg
Moscow, Acad. Sci. 14,1 kg największy okaz 4238 g
Chicago, Field Mus. Nat. Hist. 12,9 kg największy okaz 7897 g
Berlin, Mus. Naturk., Humboldt Univ. 10,6 kg największy okaz 8070 g
(…)
Warsaw, Geol. Inst., Polish Acad. Sci. 6,6 kg zbiory przeniesiono do Krakowa (prawdopodobnie do Muzeum Geologicznego ING PAN w Krakowie)
Cracow, Min. Dept., Jagellonian Univ. 4,8 kg największy okaz 2860 g
Cracow, Geol. Dept., Jagellonian Univ. 1,37 kg
Poznan, Inst. Paleozoology 737 g
Wroclaw, Dept. Min. Petrol., Univ. 378 g

Sumaryczna waga wszystkich okazów, ze 173 kolekcji wymienionych w Koblitz MetBase, wynosi 246,492 kg (z tego w polskich zbiorach – 52,085 kg)!


Największe zachowane okazy z deszczu meteorytu Pułtusk znajdują się w następujących kolekcjach[13]:

Kolekcja waga (w gramach)
Muzeum Historii Naturalnej w Londynie 9095, 3545
Muzeum Ziemi PAN w Warszawie 8100 (okaz kupiony w 1956 r., pochodzi z Gostkowa (Pilski 1997)), 3130 (ze wsi Rzewnie), 2343 (ze wsi Dąbrówka)[14]; Pokrzywnicki (1964) wymienia jeszcze w zbiorach okaz 2435, u Pilskiego (2001) jest jeszcze okaz 1400
Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie 8070
Field Museum w Chicago 7897 (zapewne jest to okaz 7850 g z kolekcji Juliana Siemaszko (1891)?)
Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu 7150
Muzea w Moskwie 4238, 4105
Muzeum Geologiczne ING PAN w Krakowie 2970, 1800, 1210, 1000 (Łaptaś 1998) (Pokrzywnicki (1964) wymienia jeszcze okaz 3035[15])
Muzeum Geologiczne ING UJ w Krakowie 2860, 1360
Obserwatorium Astronomiczne UW w Warszawie 1235 (wg Pokrzywnickiego (1964) 1305 g)[16]
Muséum d'histoire naturelle, Paris ~2,5 kg (Meunier 1898)


W zaginionych w czasie wojny zbiorach Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie znajdował się zbiór meteorytów Pułtusk o nieustalonej wielkości.[17]

Przed wojną duży okaz meteorytu pułtuskiego „zdobił” biurko dyrektora Obserwatorium Astronomicznego UW w Warszawie (Gadomski 1929, 1946). Zapewne był to okaz 1235 g ze zbiorów OA UW?

Okazy meteorytu przekazał Akademii Umiejętności p. Czaputowicz w 1880 roku (Wiek, nr 149, 1880; Gazeta Warszawska, nr 154, 1880).

Okaz meteorytu do Zbiorów przyrodniczych Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu przekazał w 1913 roku ks. Lewaszkiewicz (Kosmos, 1913).


W zbiorach prywatnych w Polsce znajdują się okazy meteorytu Pułtusk o wadze nawet powyżej 1 kg, ale pochodzą one ze znalezisk współczesnych.

Handlarz Krantz

Przedsiębiorczy handlarz minerałami, niejaki Krantz[18], przez wiele lat skupował i sprzedawał okazy meteorytu. Szacuje się, że przez jego ręce przeszło ponad 7000 okazów o łącznej wadze kilkudziesięciu kilogramów.

Kolekcja Ignacego Wawrzeckiego

Również wiele okazów meteorytu zaraz po spadku trafiło w prywatne ręce. Ciekawą wzmiankę znajdujemy w czasopiśmie Kłosy nr 253 z 1870 roku:

«

(…) Oprócz tych zjawisk, nastręczają­cych meteorologom przedmiot spostrzeżeń, mamy tu jeszcze otwartą od kilku dni wystawę aerolitów, spadłych pod Pułtuskiem, które przywiózł p. Wawrzecki i wystawił na widok publiczny w muzeum przyrodniczém hr. Włodzimierza Dzieduszyckiego[19]. Zbiór ten zawiera 1700 sztuk aerolitów. (…)

»


Wymieniony w artykule posiadacz olbrzymiego (!) zbioru meteorytów Pułtusk p. Wawrzecki wystawiał swoje zbiory w wielu miastach Polski. W ówczesnej prasie znajdują się informacje o wystawach we Lwowie[20], Wrocławiu[21] i Krakowie[22].

Poszukiwaniem dodatkowych informacji o „Ignacym Wawrzeckim z Pułtuska” (takie imię i lokalizacja pojawia się w Gazecie Warszawskiej z 26 marca 1870) i jego zbiorze meteorytów od długiego czasu zajmują się Jadwiga Biała i Janusz W. Kosiński. Przy wydatnej pomocy dyrektor Muzeum Regionalnego w Pułtusku Anny Henrykowskiej, sprawdzono księgi parafialne i cmentarze w Pułtusku. Jak na razie nie udało się natrafić na jakikolwiek ślad o właścicielu kolekcji i jej dalszych losach.[23][24]


Zdarzały się również przypadki handlowania fałszywymi okazami meteorytu! Patrz → Gazeta Polska z 25 września 1868 roku.


Meteoryt Oczeretna

Ukraiński meteoryt Oczeretna jest prawdopodobnie okazem meteorytu Pułtusk, który za sprawą handlarzy meteorytów trafił na Ukrainę?


Skąd przybył meteoroid „Pułtusk”

Już Galle (1868) próbował wyznaczyć orbitę meteoroidu „Pułtusk”. Dysponując wielką ilością relacji świadków obliczył, że meteoroid z którego spadł meteoryt Pułtusk miał orbitę o mimośrodzie (e) większym od 1 (jeden). Znaczyłoby to, że przybył on spoza Układu Słonecznego. Dziś wiemy, że obliczenia Gallego były błędne.

Od wielu lat (Cwietkow 1999) rozwijana jest metoda numerycznych symulacji, w wyniku których można oszacować parametry orbitalne meteoroidu na podstawie rozkładu mas okazów spadłych w postaci deszczy meteorytów. Spadek meteorytu Pułtusk nadaje się do takich badań, jak mało który. W swojej publikacji Cwietkow (1999) podaje wyniki takich obliczeń dla meteoroidu „Pułtusk”:

  • wielka półoś a=2,53 AU,
  • mimośród e=0,619,
  • odległość: perihelium q=0,96 AU, aphelium Q=4,10 AU,
  • nachylenie orbity i=2°.

Jak widać, meteoroid pochodził z Pasa Planetoid i jego orbita nie wyróżnia się szczególnie w porównaniu z wieloma innymi wyznaczonymi orbitami dla innych spadków. Zastanawiać może, na podstawie jakich danych (rozkład mas) przeprowadzono te obliczenia? Mapa opublikowana w 1868 roku (Babczyński et al. 1868) nie jest dokładny odzwierciedleniem rozkładu okazów lecz tylko „graficznym” zobrazowaniem zasięgu znajdowania okazów. Nigdy nie powstała mapa z dokładną lokalizacją znalezisk!


Inne źródła

Julian Siemaszko (1891) wymienia w swoim katalogu posiadane przez niego okazy: 7850 g, 570 g i 25 sztuk o łącznej wadze 110 g oraz zamieszcza krótki opis (w wolnym tłumaczeniu z rosyjskiego):

Siemaszko (1891, s. 42-43)
[7850 g] Cały kamień częściowo oszlifowany z jednej strony. Odciski palców; formy postumentu pomnika Piotra I.

(…) Jeden z największych spadków w liczbie kamieni, we wsiach: Chrzczony[25], Dąbrówka, Mrozy, Rzewnie, Rozdziały, Zastrużny (Застружны)[26], Rowy, Ciołkowo, Obryte, Różan, Sielc Nowy, Sielc Stary, Gostkowo, Sokołowo, Zambski, Psary – na powierzchni prawie 50 kwadratowych wiorst[27] między Pułtuskiem a Ostrołęką. Zebrano ponad 3000 kamieni o wadze od 20 funtów [≅ 8,19 kg][28] do 1 złotnika [≅ 4,3 g][29].


Jest obszerna wzmianka u Kleina (1904).


W katalogu Berwertha (1903) jest wzmianka o spadku:

Pultusk [Cg (7 p. 30. Jänner 1868) 52°42’N,
21°23’O], Psary, Obryte, Zambski (Zamski), Sokolowo, Gostkowo, Sielc nowy, Sielc stary, Rožan, Obrytte, Ciolkowo, Rowy Zastruzny, Rozdzialy, Fluß Narew (Sielec), Rzewnie, Mrozy, Dabrowka, Chrzconny, zwischen Pultusk und Ostrolenka, Polen, Rußland. Dr. Brezina fand in einer italienischen Sammlung einen 15 gr schweren Stein, gefallen 30. Jänner bei Lerizi nächst Spezia, den er zu Pultusk stellt.

Lokalizacja

Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
© Jan Woreczko & Wadi

(C) Ciołkowo, (G) Gostkowo, (O) Obryte, (R) Rzewnie, (S) Sielc

Elipsa spadku

* W 2018 roku Google zmieniło zasady działania apletu, mapa może wyświetlać się niepoprawnie (pomaga Ctrl+F5); więcej → Szablon:GEMap-MyWiki

Według broszury Babczyński et al. (1868) i relacji Meunier (1868):

Okazy znalezione w okolicach Obrytego (skrajnego punktu elipsy na SW) ważyły przeciętnie 100 gram, w Ciołkowie do 200 gram, w Gostkowie od 400 do 800 gram, w Sielcu (skrajnym punkcie na NE) od 1,2 do 1,6 kg. Natomiast 4 kg kamień, jeden z największych spadł w okolicy wsi Rzewnie.


Największe znalezione okazy: 9095 g (MHN w Londynie), 8100 g (Muzeum Ziemi PAN w Warszawie), 8070 g (MHN w Berlinie), 7850 g (Chicago), 7150 g (MHN w Wiedniu), 4105 g (Moskwa).


Więcej o elipsach spadku w artykule – Elipsa rozrzutu (strewn field, strewnfield, distribution ellipse).


Współczesne znaleziska

Lokalizacja części współczesnych znalezisk

* W 2018 roku Google zmieniło zasady działania apletu, mapa może wyświetlać się niepoprawnie (pomaga Ctrl+F5); więcej → Szablon:GEMap-MyWiki

W latach 2005-08 znaleziono jeszcze około 40 okazów, o łącznej wadze około 6,5 kg, największy miał 1,51 kg (Kosiński et al. (2011); informacja ustna od poszukiwaczy, część znalezisk niepotwierdzona).

Na mapie obok lokalizacja części znalezisk Łukasza Smuły.


Janusz W. Kosiński, który bada historię meteorytu Pułtusk i śledzi współczesne poszukiwania, sporządził zestawienie liczby znalezisk w ostatnich latach[30]:

rok 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012
liczba okazów 1 1 1 6 2 14 5 3 4 6 7

W sumie 50 potwierdzonych znalezisk.


Mapy

Elipsa spadku meteorytu Pułtusk (mapa z broszury wydanej przez Szkołę Główną w Warszawie)[3]

Mapa rozkładu okazów meteorytu Pułtusk (źródło: Johnstrup 1870)

Fragmenty arkuszy 65A Pultusk i 65B Rozan mapy Reymanna (źródło: Archiwum Map WIG)


Pułtusk/Galeria

Okazy meteorytu Pułtusk ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie (fot. Wadi & Woreczko)

Największy okaz w zbiorach NHM, 8070 g

Największy okaz – regmaglipty i skorupa obtopieniowa

Największy okaz – regmaglipty i skorupa obtopieniowa

Skorupa obtopieniowa

Mniejsze okazy

Na małych okazach po prawej, cenione przez kolekcjonerów etykiety muzealne


Meteoryt Pułtusk

Okazy tzw. groch pułtuskiego ze zbiorów Muzeum Wydziału Geologii UW. Więcej na stronie muzeum (fot. Jan Woreczko)

Największy w polskich zbiorach okaz meteorytu Pułtusk o wadze 8,1 kg znajduje się w Muzeum Ziemi PAN (okaz kupiony w 1956 r., pochodzi z Gostkowa (Pilski 1997)) (fot. Jan Woreczko)


Wygląd współcześnie znajdowanych okazów meteorytu Pułtusk

Okaz całkowity o wadze ~139 g (kolekcja: Woreczko Meteorites)

Okaz o wadze 143,2 g znaleziony w 2009 roku przez Roberta Mularczyka (fot. Robert Mularczyk)

Okaz o wadze 640 g znaleziony w maju 2009 roku przez Łukasza Smułę (fot. Łukasz Smuła)

Więcej przykładów w Pułtusk/In situ.


Obrazy chondr w meteorycie Pułtusk

Trzy chondry z meteorytu Pułtusk w płytce cienkiej, światło przechodzące spolaryzowane, jeden nikol (fot. Łukasz Karwowski)

Efektowna chondra monomineralna (piroksen) (PP) z charakterystyczną obwódką złożoną także z oliwinu. Światło spolaryzowane, nikole skrzyżowane (fot. Łukasz Karwowski)

Wachlarzowata chondra oliwinowa (RP). Barwy szare spowodowane niewielką grubością szlifu. Światło przechodzące przy nikolach skrzyżowanych (fot. Łukasz Karwowski)

„Lamelkowa” chondra oliwinowa (BO). Ciemne paski wewnątrz to wydzielenia maskelynitu. Światło spolaryzowane, nikole skrzyżowane (fot. Łukasz Karwowski)

Nieco rozmyta chondra porfirowa (POP) z pojedynczym większym kryształem oliwinu (euhedralnym). Światło spolaryzowane, nikole skrzyżowane (fot. Łukasz Karwowski)

Chondra porfirowa (POP). Drobne ziarna oliwinu tkwią w spoiwie maskelynitowym. Światło spolaryzowane, nikole skrzyżowane (fot. Łukasz Karwowski)


Bibliografia

  • Aleksandrowicz Jerzy[31], (1868), Aerolit dnia 30-go stycznia 1868, Tygodnik Ilustrowany, Warszawa, nr 5, 1 lutego s. 50–51; nr 7, 15 lutego s. 89-90[32]. Abs.: Biblioteka Warszawska, 1, 481-488[33].
  • AnP, (1868a), Der Aërolithenfall vom 30. Januar d. J., Annalen der Physik, 133, Bd. 209, 1868, s. 351-352. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • B.A.A.S., (1869), Reports on Observations of Luminous Meteors during the year 1867-68, Report of the British Association for the Advancement of Science (B.A.A.S.), 38th Meeting (1868), London 1869, s. 388-390.[34] Plik DjVu; plik GIF.
Babczyński et al. (1868). Na okładce napis ołówkiem „Wawnikiewicz”[35] – (współ)autor broszury – ale kto i kiedy to napisał, nie wiadomo
  • Babczyński Tytus[36], Deike Karol[37], Wawnikiewicz Roman[35],[38] (1868), Notice sur la météorite tombée le 30 Janvier 1868 aux environs de la ville de Pułtusk. Publiée par la Haute Ecole de Varsovie, Warszawa 26 maja 1868[39], ss. 16.[40] Plik POLONA.
  • Bayer Julian, (1868), Pogadanki astronomiczne. Wydanie nowe pomnożone, W Drukarni K. Kowalewskiego, Warszawa 1868, 1869, (s. 208-211).[41] Plik wLib; plik jLib.
  • Berwerth Friedrich M., (1903), Verzeichnis der Meteoriten im k.k. naturhistorischen Hofmuseum, Ende Oktober 1902, Annalen des K.K. Naturhistorischen Hofmuseum, Bd. XVIII, Wien 1903, s. 1-90, (s. 36, 75) (str. tytułowa).[42] Plik DjVu; plik PDF.
  • Biała Jadwiga (red.), (2008), Meteoryt Pułtusk. Największy deszcz meteorytów kamiennych, Warszawa 2008.
  • Biała Jadwiga, Jakubowski Tomasz, Woźniak Marek, (2013), „Wokół meteorytu Pułtusk” — wystawa meteorytów w Pułtusku, Meteoryt, 2, 2013, s. 24. Plik PDF.
  • Biała Jadwiga, Jakubowski Tomasz, (2018), Meteoryt Pułtusk w zagranicznych kolekcjach, Streszczenia referatów, X Konferencja Meteorytowa, Pułtusk 2018. Plik PDF.
  • Biała Jadwiga, Jakubowski Tomasz, (2019), Meteoryt Pułtusk w wybranych zagranicznych kolekcjach (Pułtusk meteorites in selected world collections), Acta Soc. Metheor. Polon., 10, 2019, s. 13-22.[43] Plik ASMP.
  • Boguslawski Georg von, (1868), Grosse Feuerkugel und Meteorsteiregen bei Pultusk in Polen am 30. Januar 1868, Wochenschrift für Astronomie, Meteorologie und Geographie, nr 12 i 15, 1868, s. 93-96, 113-118.[44] Plik hPDF.
  • Bogusz Patrycja, Gałązka-Friedman Jolanta, Brzózka Katarzyna, Jakubowska Martyna, Woźniak Marek, Karwowski Łukasz, Duda Przemysław, (2019), Mössbauer spectroscopy as a useful method for distinguishing between real and false meteorites,[45] Hyperfine Interactions, 240(1), 2019, ss. 11.[46] Plik doi.
  • Brachaniec Tomasz, Kosiński Janusz W., Karwowski Łukasz, Lach Rafał, (2012), Mineralogia i procesy wietrzenia meteorytu Pułtusk, Przegląd Geol. (praca w trakcie przygotowania).
  • Brachaniec Tomasz, Kosiński Janusz W., Lach Rafał, (2012), New Discoveries from an Old Strewn Field, the Pułtusk Meteorite, Meteorite, 18(4), 2012, s. 36-42.
  • Brachaniec Tomasz, Kosiński Janusz W., (2014), Distribution of Pultusk Meteorite Fragments, 45th Lunar and Planetary Science Conference, Woodlands, Texas, 2014. Abstract [#1067].
  • Brandstätter Franz, Ferrière Ludovic, Köberl Christian, (2013), Meteorites: Witnesses of the Origin of the Solar System (Meteoriten: Zeitzeugen der Entstehung des Sonnensystems), Edition Lammerhuber, 2013, ss. 272, (s. 104).[47] ISBN 978-3901753435.
  • Brezina Aristides, (1894), Die Gestaltung der Meteoriten (Vortrag, gehalten den 17. Januar 1894) (Mit 32 Abbildungen im Texte), Schriften des Vereins zur Verbreitung naturwissenschaftlicher Kenntnisse, 34, 1894, s. 251-274, (s. 272) (ilustracje).[48] Plik PDF.
  • Buchner Otto, (1869), Die Meteoriten in Sammlungen (Vierter Nachtrag), Annalen der Physik, 136, Bd. 212, 1869, s. 437-460, 589-611. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Cwietkow Walentin I. (Цветков Валентин Иванович), (1999), Deszcze meteorytów, w: Meteoryt Pułtusk. Kamienny deszcz sprzed 130 lat. Materiały VIII Seminarium Meteorowo-Meteorytowego, Wyszków-Kraków 1999, s. 17-20.[49]
  • Czaputowicz S.[50], (1880), Opisanie zjawiska w Polszce i pogląd na kamienie tak zwane aerolity z atmosfery spadające, rękopis, Kraków V 1880.[51]
  • Daubrée Gabriel Auguste, (1868), Note relative à l'envoi de météorites récemment fait à l'Académie par la Haute-École de Varsovie, Comptes rendus hebdomadaires des séances de l'Académie des sciences, 67, 1868, s. 369-373.[52] Plik DjVu.
  • Duda Przemysław, Olrzyńska Milena, Szewczak Patrycja, Zielińska Urszula, Bogusz Patrycja, Woźniak Marek, (2018), Wstępne wyniki pomiarów mössbauerowskich meteorytu Pułtusk przeprowadzone w warunkach standardowych oraz z dużą rozdzielczością (Preliminary results of Mössbauer room temperature measurements of Pultusk meteorite performed in standard and high resolution), Acta Soc. Metheor. Polon., 9, 2018, s. 42-47. Plik ASMP.
  • Duda Przemysław, Kazulo Paweł, Setniewski Adrian, Bogusz Patrycja, Woźniak Marek, (2018), Wstępne wyniki pomiarów mössbauerowskich próbki meteorytu Pułtusk otrzymanych w temperaturze pokojowej (300 K) oraz temperaturze ciekłego azotu (80 K) (Preliminary results of Mössbauer measurements of Pułtusk meteorite performed at room temperature (300 K) and at temperature of liquid nitrogen (80 K)), Acta Soc. Metheor. Polon., 9, 2018, s. 48-53. Plik ASMP.
  • Fritsch K., (1868), Bemerkungen über die Gemengetheile eines der am 30. Jänner 1868, bei Pultusk in Polen gefallenen Aerolithen, Verhandlungen der Kaiserlich-Königlichen Geologischen Reichsanstalt, Jahrgang 1868, s. 92-94. Plik DjVu.
  • Gadomski Jan, (1929), Zbiór meteorytów Muzeum Przyrodniczego w Wiedniu, Uranja, 9/10, 1929, s. 131-136.[53] Plik DjvU; plik dLib.
  • Gadomski Jan, (1946), Odszukanie dwóch meteorytów w gruzach Warszawy, Urania, 3-4, 1946, s. 68.[54] Plik DjvU.
  • Galle Johann Gottfried, (1868), Ueber die Bahn des am 30. Januar 1868 beobachteten und bei Pultusk im Königreiche Polen als Steinregen niedergefallenen Meteors durch die Atmosphäre, Abhandlungen der Schlesischen Gesellschaft für vaterländische Cultur, Abtheilung für Naturwissenschaften und Medicin, Breslau 1868, s. 79-121. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Galle Johann Gottfried, (1868a), tłum. Haas Walter H., Concerning the Meteor Observed on January 30, 1868, which Fell through the Atmosphere as a Shower of Stones at Pultusk in the Kingdom of Poland, Popular Astronomy, 50, 1942, s. 501-509. Plik aDs.
  • Galle Johann Gottfried, (1868b), tłum. Haas Walter H., Concerning the Meteor Observed on January 30, 1868, which Fell through the Atmosphere as a Shower of Stones at Pultusk in the Kingdom of Poland, Popular Astronomy, 52, 1944, s. 43-47, s. 94-98. Plik aDs i dalsze.
  • Galle Johann Gottfried, (1868c), Ueber die Bahn des am 30. Jan. 1868 beob. u. bei Pultusk i. Königr. Polen als Steinregen niedergefall. Meteors durch die Atmosphäre, Rübezahl, 72 (Neuen Folge Jg. 7), Heft 10, 1868, s. 469-470. Plik sLib; plik hPDF.
  • Gąsiorowska Zofia Halina[55], (1966), Zestawienie bibliograficzne prac polskich autorów o meteorytach (1805-1955), Prace Muzeum Ziemi, 8, 1966, s. 213-226.[56] Plik PDF.
  • +Gładyszewski Longin, (1975), Skład izotopowy potasu i litu w meteorycie Pułtusk, Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio AA Physica et Chemia, 29/30, 25, 1975, s. 257-265. Plik cLib.
  • Gurdziel Agnieszka, Karwowski Łukasz, (2008), Porównanie wietrzenia meteorytów Pułtusk i Morasko, streszczenie referatu, V Konferencja Meteorytowa, Wrocław 2008, s. 36-37.
  • Gurdziel Agnieszka, Karwowski Łukasz, (2008), Procesy wietrzenia w meteorycie Pułtusk (wstępne wyniki badań), materiały, IV Konferencja Meteorytowa, Warszawa-Wyszków 2006, 2008, s. 26-30.
  • Gurdziel Agnieszka, Karwowski Łukasz, (2008), Wietrzenie meteorytu Pułtusk, W: Meteoryt Pułtusk. Największy deszcz meteorytów kamiennych. Warszawa 2008, s. 36-40.
  • Gurdziel Agnieszka, Karwowski Łukasz, (2009), Procesy wietrzenia w meteorycie Pułtusk (wstępne wyniki badań) (Weathering processes of in Pułtusk meteorite (preliminary results)), Acta Soc. Metheor. Polon., 1, 2009, s. 23-27. Plik PDF; plik ASMP.
  • Gurdziel Agnieszka, Karwowski Łukasz, (2009), Wietrzenie meteorytów na przykładzie Moraska i Pułtuska, Acta Soc. Metheor. Polon., 1, 2009, s. 28-34. Plik ASMP.
  • Gurdziel Agnieszka, Karwowski Łukasz, (2011), Porównanie wietrzenia meteorytów Pułtusk i Morasko, Acta Soc. Metheor. Polon., 2, 2011, s. 182-183 (streszczenie referatu, Wrocław 2008). Plik PDF; plik ASMP.
  • Hanczke Teresa, (1995), Meteoryty i tektyty w zbiorach Muzeum Ziemi. Katalog, Muzeum Ziemi, Warszawa 1995, ss. 72, (s. 46-54 i fot. 9). ISBN 83-900326-3-5.
  • Haidinger Wilhelm Ritter von, (1868), Der Meteorsteinfall vom 30. Jänner 1868 unweit Warschau, Sitzungsberichte der mathematisch-naturwissenschaftliche Classe der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, 57, Abt. 2, 1868, s. 405-412.[57] Plik hPDF.
  • Heis Eduard, (1869), Nachrichten über die Feuerkugel vom 30. Jan. und über Sternschnuppen, Wochenschrift für Astronomie, Meteorologie und Geographie, 1869, s. 68-70, 118-120, 128-132, 228-230. Plik hPDF.
  • Hintze Carl Adolf Ferdinand, (1912), Schlesien und die Meteoriten, Schlesien. Illustrierte Zeitschrift für die Pflege heimatlicher Kultur. Zeitschrift des Kunstgewerbevereins für Breslau u. die Provinz Schlesien, 6. Jahrgang 1912/1913, nr 1, 1 Oktober 1912, s. 9-12 (patrz → artykuł).[58] Plik dsLib; plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Jędrzejewicz Jan Walery, (1886), Kosmografija, Biblijoteka matematyczno-fizyczna, seryja III, tom IX, Warszawa 1886, (s. 346-348).[59] Plik DjVu.
  • Johnstrup Frederik, (1870), Om Meteoriterne og nogle i de senere Aar iagttagne Meteorfald (Hermed Tavle I), Tidsskrift for populære Fremstillinger af Naturvidenskaben, 17 (4th ser., 2 bd.), Kjøbenhavn 1870, s. 1-25, (s. 17 mapa).[60] Plik DjVu.
  • Kamińska Ewelina, Kosiński Janusz W., (2009), Upadek i rozmieszczenia fragmentów meteorytu Pułtusk, Meteoryt, 1, 2009, s. 5-9. Plik PDF.
  • Karwowski Łukasz, (2008), Czym jest meteoryt Pułtusk, w: Meteoryt Pułtusk. Największy deszcz meteorytów kamiennych, Warszawa 2008, s. 18-33.
  • Karwowski Łukasz, Gurdziel Agnieszka, (2009), Secondary minerals in Morasko and Pułtusk meteorites, Vestnik Lviv. Univ. Ser. Physics., 43, 2009, s. 243-248.
  • Klein Carl, (1904), Die Meteoritensammlung der Königlichen Friedrich-Wilhelms-Universität zu Berlin am 21. Januar 1904, Sitzungsberichte der Königlich Preussischen Akademie der Wissenschaften zu Berlin, Jan-Juni 1904, s. 114-153, 978-983, (s. 123).[61] Plik DjVu.
  • KŁOSY, nr 253, 1870, s. 275. Plik wLib.
  • Koblitz Jörn, MetBase. Meteorite Data Retrieval Software, Version 7.3 (CD-ROM), Ritterhude, Germany 1994-2012. MetBase.
  • Kosiński Janusz W., (1999), Meteoryt pułtuski – 130 lat później, w: Meteoryt Pułtusk. Kamienny deszcz sprzed 130 lat. Materiały VIII Seminarium Meteorowo-Meteorytowego, Wyszków-Kraków 1999, s. 12-16.
  • Kosiński Janusz W., (2007-2008), Biblioteczka meteorytu Pułtusk – zeszyty, Wyszków 2007–2008:
    • zeszyt 1: Doniesienia prasowe o bolidzie z 30 stycznia 1868;
    • zeszyt 2: Doniesienia prasowe o meteorycie Pułtusk w roku 1868;
    • zeszyt 3: „Notice sur la météorite tombée le 30 Janvier 1868…” – pierwsze kompleksowe opracowanie naukowe o meteorycie Pułtusk.[62]
  • Kosiński Janusz W., (2007), Czy można jeszcze znaleźć meteoryt Pułtusk?, materiały, III Seminarium Meteorytowe, 21-22 kwietnia, Olsztyn 2005, 2007, s. 49-54.
  • Kosiński Janusz W., Wacholska Małgorzata, Biała Jadwiga, Dziergiewicz Patrycja, Szymańska Marlena, (2009), 2008 – ROK METEORYTU PUŁTUSK – 140 rocznica spadku – podsumowanie, Meteoryt, 1, 2009, s. 4-5. Plik PDF.
  • Kosiński Janusz W., Kamińska Ewelina, (2011), Upadek i rozmieszczenie fragmentów meteorytu Pułtusk (The Fall and the Distribution of Fragments the Pułtusk Meteorite), Acta Soc. Metheor. Polon., 2, 2011, s. 57-66. Plik PDF; plik ASMP.
  • Kosiński Janusz W., (2019), Meteoryt Pułtusk. 150 lat eksploracji (Pultusk meteorite. 150 years exploration), Acta Soc. Metheor. Polon., 10, 2019, s. 95-110. Plik ASMP.
  • Kosmos, (1913), Sprawozdania z posiedzeń, R. 38, 1913, s. 298-299.[63] Plik sLib.
  • K[owalczyk Jan][64][65], (1868), O aerolitach, z powodu bolidu spadłego w Sielcu dnia 30 stycznia 1868, Biblioteka Warszawska, 1, 1868, s. 481-488. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    ; plik ePW.
Czasopismo KŁOSY, nr 137
  • Kramsztyk Stanisław, (1868a), O Aerolitach, KŁOSY, nr 137 (13 lutego 1868), s. 83–85. Plik pLib.
  • Kramsztyk Stanisław, (1868b), O aerolitach. Część II, KŁOSY, nr 138 (20 lutego 1868), s. 99-101.[66] Plik pLib.
  • Kramsztyk Stanisław, (1899), Komety i gwiazdy spadające, Warszawa, nakład Gebethnera i Wolffa; Kraków, G. Gebethner i Spółka, 1899. Plik rLib; plik jLib.
  • Krzesińska Agata, (2010), Wielofazowa deformacja meteorytu Pułtusk, Meteoryt, 3, 2010, s. 3-6. Plik PDF.
  • Krzesińska Agata, Żelaźniewicz Andrzej, Orłowski Ryszard, (2011), Pseudotachylitic melting and unmixing of silicate, carbonate and sulfide melts in the Pultusk H-chondrite, 74th Annual Meeting of the Meteoritical Society, London, UK, 2011. Abstract [#5143].
  • Krzesińska Agata, Fritz Jörg, Gattacceca Jérôme, Rochette Pierre, Cournéde Cécile, (2012), Brecciation of the Pułtusk meteorite and its deformational history, Mineralogia Special Papers, vol. 40, s. 36-38, 2012. Plik PDF. Materiały 19th Meeting of the Petrology Group of the Mineralogical Society of Poland, Obrzycko, 19-21th October 2012.
  • Krzesińska Agata, (2013), Multiple impact deformation of the Pułtusk H chondrite, 76th Annual Meeting of the Meteoritical Society, Edmonton, Canada, 2013. Abstract [#5040].
  • Krzesińska Agata, Gattacceca Jérôme, Rochette Pierre, (2013), Magnetic fabric formation by oblique impact in Pultusk H chondrite, 44th Lunar and Planetary Science Conference, Woodlands, Texas, 2013. Abstract [#2089].
  • Krzesińska Agata, (2014), Deformacja i metamorfizm meteorytu pułtuskiego, praca doktorska, Instytut Nauk Geologicznych PAN, 2014.
  • Krzesińska Agata, Fritz Jörg, (2014), Weakly shocked and deformed CM microxenoliths in the Pułtusk H chondrite, Meteoritics & Planetary Science, vol. 49(4), 2014, s. 595–610. Plik doi.
  • Krzesińska Agata, Gattacceca Jérôme, Friedrich Jon M., Rochette Pierre, (2014), Petrofabric of Zag and Pułtusk meteorites: implications for impact conditions on the H chondrite parent body, 77th Annual Meeting of the Meteoritical Society, Casablanca, Morocco, 2014.[67] Abstract [#5221].
  • Krzesińska Agata, Gattacceca Jérôme, Friedrich Jon M., Rochette Pierre, (2015), Impact-related noncoaxial deformation in the Pułtusk H chondrite inferred from petrofabric analysis, Meteoritics & Planetary Science, vol. 50(3), 2015, s. 401-417. Plik doi.
  • Krzesińska Agata M., (2016), Thermal metamorphic evolution of the Pułtusk H chondrite breccia – compositional and textural properties not included in petrological classification, Geological Quarterly, vol. 60(1), 2016, s. 211-224. Plik doi.
  • Krzesińska Agata M., (2017), Contribution of early impact events to metal-silicate separation, thermal annealing, and volatile redistribution: Evidence in the Pułtusk H chondrite, Meteoritics & Planetary Science, vol. 52(11), 2017, s. 2305-2321. Plik doi.
  • Krzesińska Agata M., (2018), Klast stopu impaktowego w brekcji pułtuskiej (Impact melt clast in the Pułtusk breccia), Acta Soc. Metheor. Polon., 9, 2018, s. 74-91. Plik ASMP.
  • Kuś Piotr, (2015), Wyjątkowe okazy Pułtuska, Meteoryt, 4, 2015, s. 10-11. Plik PDF.
  • Lang Bruno, Kowalski Maciej, (1971), On possible number and mass of fragments from Pułtusk meteorite shower, Meteoritics, vol. 6(3), 1971, s. 149-158. Plik doi; plik aDs.
  • Lang Bruno, (1972), Pultusk Meteorite: a century-old problem viewed a new [Meteoryt Pułtuski: Nowe spojrzenie na zagadnienie o wiekowej tradycji], Acta Geophys. Polon., vol. XX, nr 3-4, 1972, s. 281-290. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • LaPaz Lincoln, (1941), A Mathematical Formula for Meteoritic Age-Determination and its Applicztion to the Pultusk, Poland, Meteorites, Popular Astronomy, 49, 1941, s. 261-265. Plik aDs.
  • LaPaz Lincoln, (1942), J.G. Galle on the Pułtusk, Poland, Meteoritic Shower, Popular Astronomy, 50, 1942, s. 436-437. Plik aDs.
  • Laspeyres Hugo, (1894, 1895), Die Meteoriten-Sammlung der Universität Bonn, Mittheilung aus dem Mineralogischen Institut der Universität Bonn, (Teil 8 i 9):[68]
    • 1. Abschnitt: Meteorsteine, Verhandlungen des naturhistorischen Vereins der preussischen Rheinlande und Westphalens (Decheniana), 51(2), 1894, s. 83-156. Plik PDF.
    • 2. Abschnitt: Meteoreisen, Verhandlungen des naturhistorischen Vereins der preussischen Rheinlande und Westphalens (Decheniana), 52(1), 1895, s. 141-220. Plik PDF.
  • Łuszczek Katarzyna, (2021), Chondryty zwyczajne i ich ciała macierzyste, Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2021, ss. 149.[69] ISBN 978-83-7493-145-8.
  • Manecki Andrzej, (1972), Chondry i chondryty: studium mineralogiczno-petrograficzne meteorytu Pułtusk, Prace Mineralogiczne, 27, 1972, s. 53–69.
  • Mazurek Kazimierz, (1999), Lwowskie „Pułtuski” w Polsce, Meteoryt, 1, 1999, s. 12.[70] Plik PDF.
  • J.M-r.[71], (1946), Pochodzenie meteoru pułtuskiego, Urania, 3-4, 1946, s. 72-73.[72] Plik DjvU.
  • Melion Josef Vincenc, (1889), Die Meteoriten, Brünn 1889, ss. 15, (s. 7-8).[73] Plik PDF.
  • Meunier Stanislas Étienne[74], (1868), Météorites de Pultusk, Cosmos, revue encyclopédique…, ser. 3, vol. 3, 1868, s. 129, 162-163, 190-192.[75] Plik hPDF.
  • Meunier Stanislas, (1884), Météotites, w: Frémy Edmond (red.), Encyclopédie chimique. Tome II. Métalloïdes, Appendice – 2e cahier: Météorites, Dunod Paris 1884, ss. 533, (s. 423-424 (mapa, kopia Babczyński et al. 1868), 456 (rysunek okazu), 489-491 i w innych miejscach).[76] Plik DjVu.
  • Meunier Stanislas, (1888), Sceau en météorite du roi d'Annam, La Nature, 758, 1888, s. 32.[77] Plik DjVu.
  • Meunier Stanislas, Révision des météoriques de la collection du Muséum d'Histoire Naturelle, (s. 80-81 (1898), s. 419-420 (1896)):[78]
    • Meunier Stanislas, (1882), Guide dans la Collection de Météorites du Muséum d'Histoire Naturelle, Paris 1882, ss. 40.[79]
    • Meunier Stanislas, (1889), Guide dans la Collection de Météorites du Muséum d'Histoire Naturelle, Paris 1889, ss. 50.
    • Meunier Stanislas, (1893), Notice Historique sur la collection de météorites du Museúm d'Histoire Naturelle, Paris 1893, ss. 52 (2 pls.). Plik hPDF.
    • Meunier Stanislas, (1893), Revision des fers météoriques de la collection du Muséum d'Histoire Naturelle, Bulletin de la Société d'histoire naturelle d'Autun, 6 (sixième), 1893, s. 217-297. Plik DjVu.
    • Meunier Stanislas, (1895), Revision des lithosidérites de la collection du meséum d'histoire naturelle de Paris, Bulletin de la Société d'histoire naturelle d'Autun, 7 (septième), 1895, s. 85-124. Plik DjVu.
    • Meunier Stanislas, (1895), Revision des lithosidérites de la Muséum d'histoire naturelle de Paris, Paris 1895, ss. 44.
    • Meunier Stanislas, (1896), Revision des pierres météoriques de la collection du Muséum d'Histoire Naturelle de Paris, Bulletin de la Société d'histoire naturelle d'Autun, 9 (neuvième), 1896, s. 355-474. Plik DjVu.
    • Meunier Stanislas, (1897), Revision des pierres météoriques de la collection du muséum d'histoire naturelle de Paris, Paris 1897, ss. 122.
    • Meunier Stanislas, (1898), Guide dans la collection de météorites, avec le catalogue des chutes représentées au Muséum, Muséum d'histoire naturelle, Paris 1898, ss. 110. Plik DjVu.
    • Meunier Stanislas, (1909), Guide dans la collection des météorites, avec le catalogue des chutes representées au Muséum national d'histoire naturelle de Paris, Paris 1909, ss. 58.
  • Neumayr Melchior, (1912), Dzieje Ziemi (tytuł oryg. Erdgeschichte), t. 1, Geologia ogólna, Warszawa 1912, s. 96-118, (s. 97-99) (ilustracje).[80] Plik DjVu.[81]
  • Paneth Friedrich Adolf, (1937), Meteorites: the Number of Pultusk Stones, and the Spelling of “Widmanstätten Figures”, Nature, 140(3542/3549), 1937, s. 504-505, 809. Plik doi; plik doi; plik PDF; plik PDF.
  • Pilipiuk Andrzej, (2001), Poszukiwania meteorytu pułtuskiego – uwagi archeologa, Meteoryt, 3, 2001, s. 20-21. Plik PDF.
  • Pilski Andrzej S., (1991), The Pultusk meteorite shower, Impact, vol. 2, 1991, s. 16-19.
  • Pilski Andrzej S., (1992), Pułtuski deszcz meteorytów, Meteoryt, 4, 1992, s. 11-14. Plik PDF.
  • Pilski Andrzej S., (1994), Pułtuski deszcz meteorytów, Urania, 9, 1994, s. 241-245.[82] Plik DjvU.
  • Pilski Andrzej S., (1997), 130 lat temu, Meteoryt, 4, 1997, s. 3-4. Plik PDF.
  • Pilski Andrzej S., (2001), Meteoryty w zbiorach polskich, Olsztyn 2001.[83]
  • Pilski Andrzej S., (2004), Pułtusk i inne kawałki gruzu z planetoidy 6 Hebe, Meteoryt, 2, 2004, s. 3-4. Plik PDF.
  • Pilski Andrzej S., Karwowski Łukasz, Siemiątkowski Jacek, (2009), Reklasyfikacja meteorytu Pułtusk, streszczenie referatu, V Konferencja Meteorytowa, Wrocław 2008, s. 30.
  • Pilski Andrzej S., Karwowski Łukasz, Siemiątkowski Jacek, (2011), Reklasyfikacja meteorytu Pułtusk, Acta Soc. Metheor. Polon., 2, 2011, s. 194 (streszczenie referatu, Wrocław 2008). Plik PDF; plik ASMP.
  • Pokrzywnicki Jerzy, (1971), Meteoryty pułtuskie w zbiorach lwowskich, Acta Geophys. Polon., vol. XIX, nr 2, 1971, s. 238-239. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Prior George T., Hey Max H., (1953), Catalogue of Meteorites. With special reference to those represented in the collection of the British Museum (Natural History), Printed British Museum, 1953, (s. 144-145), (zbiory własne W&W) (wydanie z 1923 roku – plik iDjVu).
  • Przylibski Tadeusz A., Łuszczek Katarzyna, (2018), Wyniki badań mineralogicznych i petrologicznych nowych okazów meteorytu Pułtusk w 150 rocznicę spadku, Przegląd Geol., 66(6), 2018, s. 368-378. Plik PDF.
  • Rath Gerhard vom, (1868), Über die Meteoriten von Pultusk im Königreich Polen, gefallen am 30. Januar 1868 (Herzu 1 Tafel.), Bonn 1868, ss. 27.[86] Plik DjVu; plik PDF.
  • Rath Gerhard vom, (1868), Ueber die Meteoriten von Pultusk, Berichte der Deutschen chemischen Gesellschaft zu Berlin, 1, 1868, s. 124-125. Plik DjVu.
  • Rath Gerhard von, (1868), Literaturnotizen: Dr. H. v. Rath: Ueber die Meteoriten von Pultusk im Königreich Polen, gefallem am 30. Jänner 1868: Hierzu 1 Tafel: Sep. aus der Festschrift der Niederrheinischen Gesellschaft für Natur- und Heilkunde zum 50jährigen Jubiläum der Universität Bonn, Verhandlungen der Kaiserlich-Königlichen Geologischen Reichsanstalt, Jahrgang 1868, nr 12, s. 307-309. Plik DjVu.
  • Rath Gerhard vom, (1868), Ueber einen am 30. Jan. 1868 bei Sielce gefallenen Meteoriten, Verhandlungen des naturhistorischen Vereins der preussischen Rheinlande und Westphalens (Decheniana), 25, 1868, s. 47-50, 66. Plik hPDF.
  • Rath Gerhard vom, (1869), Über die Meteoriten von Pultusk im Königreiche Polen, gefallen am 30. Jan 1868, Neues Jahrbuch für Mineralogie, Geognosie, Geologie und Petrefakten-Kunde, 1869, s. 80-82. Plik DjVu.
  • Rath Gerhard vom, (1875), Die Meteoriten des naturhistorischen Museums der Universität Bonn, Verhandlungen des naturhistorischen Vereins der preussischen Rheinlande und Westphalens (Decheniana), 32, 1875, s. 353-376, (s. 370-373).[87] Plik hPDF.
  • Samsonowicz Jan[88], (1952), O wieku, pochodzeniu i przypuszczalnej ilości oraz masie meteorytu pułtuskiego (z mapką) (La météorite de Pułtusk), Wiadomości Muzeum Ziemi, tom VI(1), Warszawa 1952, s. 57-68. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .[89]
  • Schiaparelli Giovanni Virginio, (1869), I. – Astronomia, Annuario scientifico ed industriale, Anno Quinto. – 1868, Milano 1869, s. 42-45.[90][91] Plik PDF.
  • Siemaszko Julian Iwanowicz (Симашко Юлиан Иванович), (1891), Каталогъ коллекции метеоритов'ь (Catalogue de la Collection de Météorites de Julion de Siemaschko (Saint Petersbourg, Russie), S.Petersburg 1891 (С. ПЕТЕРБУРГЪ (по июль 1891 г.)), ss. 64, (s. 42-43).[92][93][94] Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    , (str. tytułowa).
  • Siemiątkowski Jacek, (2004), Chondryt Pułtusk: przykład meteorytowej brekcji wieloskładnikowej (H4+H5), Meteoryt, 2, 2004, s. 26-28. Plik PDF.
  • Smuła Łukasz, (2007), Kto szuka ten znajdzie, Meteoryt, 1, 2007, s. 27–28. Plik PDF.
  • Spencer Leonard James, (1937), Meteorites: the Number of Pultusk Stones and the Spelling of “Widmanstätten Figures”, Nature, 140(3544), 1937, s. 589.[95] Plik doi; plik PDF; plik PDF.
  • Stenz Edward, (1937), O meteorycie Pułtuskim (Koniec pewnej legendy), Urania, 2, 1937, s. 29-31.[96] Plik DjvU.
  • Stenz Edward, (1937), Number of Fragments of the Pultusk Meteorite, Nature, 140(3533), 1937, s. 113-114. Plik doi; plik PDF; plik PDF.
  • Szczygielska Joanna, (2002), Meteoryty w zbiorach Muzeum Wydziału Geologii UW – meteoryt Pułtusk, praca licencjacka, Wydział Geologii UW, Warszawa 2002.[97] Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Szczygielska Joanna, (2004), Meteoryt Pułtusk – studium historyczne, praca magisterska, Wydział Geologii UW, Warszawa 2004. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Szymanski Karl, (1868), Meteoritenfall bei Pułtusk am 30. Jan. 1868, Neues Jahrbuch für Mineralogie, Geologie und Palaeontologie, 1868, s. 326. Plik DjVu.
  • Trautschold Hermann A., (1868), Ueber Meteorsteine von Pultusk und Makowo, Verhandlungen der Kaiserlich-Königlichen Geologischen Reichsanstalt, Jahrgang 1868, s. 222-224. Plik DjVu; plik PDF.
  • Tymiński Z., Krzesińska A., Burakowska A., Stępisiewicz M., Tymińska K., Dziel T., Olech A., Żołądek P., (2014), 26Al isotope in Pultusk meteorite fragments, 80th Annual Meeting of The Meteoritical Society, Santa Fe, USA, 2017.[99] Abstract [#6278].
  • Waga Jakub I., (1873), Aerolity spadłe w okolicach Pułtuska, dodatek tłumacza w: Flammarion Camille, Wielość światów zamieszkiwanych, tom 2, 1873, s. 147-150. Plik uLib.
  • Waleńczak Zygmunt, (1977a), Defectoscopic Observations of Primary Accretion Forms in the Pułtusk Meteorite (Poland), Bull. Acad. Pol. Sci., Sér. Sci. de la Terre, vol. 25, nr 1, 1977, s. 9-13. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Waleńczak Zygmunt, (1977b), Optical Ultramicroscopic Observations of Vesicles in Opaque Minerals of the Pułtusk meteorite (Poland), Bull. Acad. Pol. Sci., Sér. Sci. de la Terre, vol. 25, nr 1, 1977, s. 15-18. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Waleńczak Zygmunt, (1977c), Liquid Phase Vesicles in the Pułtusk Meteorite, Bull. Acad. Pol. Sci., Sér. Sci. de la Terre, vol. 25, nr 1, 1977, s. 19-22. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Warin Roger, Kashuba John, (2013), Wielkie grzmoty, małe kamienie, Meteoryt, 2, 2013, s. 21–23. Plik PDF.
  • Werther Gustav, (1868), Analyse des Meteorits von Pultusk, Journal für praktische Chemie, 105, 1868, s. 1-6. Plik DjVu
    Źródło: Wiki.Meteoritica.pl
    .
  • Wielka encyklopedya powszechna ilustrowana, Wydawca Saturnin Sikorski, Warszawa 1890-1914.[100] Pliki wLib.
  • Woźniak Marek, Gałązka‐Friedman Jolanta, Duda Przemysław, Jakubowska Martyna, Rzepecka Patrycja, Karwowski Łukasz, (2019), Application of Mössbauer spectroscopy, multidimensional discriminant analysis, and Mahalanobis distance for classification of equilibrated ordinary chondrites, Meteoritics & Planetary Science, vol. 54(8), 2019, s. 1828-1839 (abstrakt).[101] Plik doi.
  • Wróblewski Andrzej Kajetan (red.), (2016), Nauki ścisłe i przyrodnicze na Uniwersytecie Warszawskim, Monumenta Universitatis Varsoviensis, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2016, ss. 832. ISBN 978-83-235-2122-8. Plik PDF.
  • Wülfing Ernst Anton von, (1897), Die Meteoriten in Sammlungen und ihre Literatur. Nebst einem versuch den tauschwert der meteoriten zu bestimmen (Meteorites in Collections and Their Literature. Including An Attempt To Determine The Exchange Value Of Meteorites), Verlag der H. Laupp'schen Buchhandlung, Tübingen 1897, (s. 285-288).[102][103][104] Plik GIF; plik Internet Archive; plik GoogleBooks.
  • Wylie Charles Clayton, (1940), The orbit of the Pultusk meteor, Popular Astronomy, 48, 1940, s. 306-311. Plik aDs.
  • Явнель Александр Александрович, Иванов Андрей Валерьевич, Заславская Н.И. (Yavnel' A.A., Ivanov A.V., Zaslavskaya N.I.) (1986), Каталог метеоритов коллекций Советского Союза (Catalogue of meteorites of collections of the USSR), Ротапринт ГЕОХИ АН СССР, 1986, ss. 221.[105][106] Zbiory własne W&W.[107]
  • Żbik Marek, Self Peter, (2004), Structure comparison of two stony meteorites (Pultusk and Baszkówka) using high resolution x-ray microtomography and image analysis, National Space Society Conference. Adelaide May 2004.
  • Żbik Marek, Self Peter, (2005), High resolution X-ray microtomography analysis in non-destructive investigation of internal structure in two chondrites (Pultusk, Baszkówka), Mineralogia Polonica, 36(1), 2005, s. 5-19. Plik PDF.

Czasopisma


Przypisy

  1. ^ jeśli nie zaznaczono inaczej, podano współrzędne przyjęte w oficjalnej bazie meteorytów Meteoritical Bulletin Database
  2. ^ wg najnowszych badań meteoryt Pułtusk jest brekcją typu H4/5
  3. ^ a b c Babczyński et al. (1868)
  4. ^ Siemiątkowski (2004)
  5. ^ chodzi zapewne o milę rosyjską lub geograficzną, odpowiada to odległości około 74 km od Warszawy
  6. ^ Galle (1868), s. 100; oryginalny tekst po niemiecku
  7. ^ Warin Roger, Kashuba John, (2013), Wielkie grzmoty, małe kamienie, Meteoryt, 2, 2013, s. 21–23 (tłumaczenie Andrzej S. Pilski)
  8. ^ chodzi o używaną wówczas skalę Réaumura; temperatura zamarzania wody wynosi 0 stopni Réaumura, a 1°C = 0,8°R; Wikipedia – Skala Réaumura
  9. ^ czyli ok. 711 mmHg – nienaturalnie mało!; wg Babczyński et al. (1868) ciśnienie w Warszawie wynosiło wówczas 753,52 mmHg (1004,6 hPa)
  10. ^ zakwestionowanie tej liczby patrz → Stenz (1937)
  11. ^ wg Kosińskiego (2007-2008) zebrali oni podczas swojej pierwszej wizyty na terenie spadku 120 okazów o ogólnej wadze ok. 60 kg?
  12. ^ autorstwa Babczyńskiego i Deike?
  13. ^ na podstawie katalogu meteorytów na stronach PTMet, Pokrzywnickiego (1964), Grady (2000) i katalogów innych kolekcji
  14. ^ okazy z kolekcji J. Samsonowicza
  15. ^ chodzi o okaz 2970 g (nr inw. ZNGPAN B-V-57/33.1), na którym znajduje się etykieta z napisem Pułtusk 3035; fotografia tego okazu znajduje się na portalu Wirtualne Muzea Małopolski – Meteoryt „Pułtusk”
  16. ^ przed wojną okaz ten pewnie znajdował się na biurku dyrektora obserwatorium (Gadomski 1929)
  17. ^ o istnieniu takiego zbioru minerałów, skamieniałości i meteorytów Pułtusk znajduje się wzmianka w: Nauka Polska: jej potrzeby, organizacja i rozwój, t. 4, 1923, s. 155. Plik DjVu. Pokrzywnicki przypuszczał, że w zbiorze tym mógł znajdować się również meteoryt Białystok
  18. ^
  19. ^ Wikipedia – Muzeum Przyrodnicze im. Dzieduszyckich we Lwowie
  20. ^ Kłosy nr 253 z 1870 r.
  21. ^ za Pokrzywnickim (1964) Breslauer Zeitung, z 8 lipca 1870 r.
  22. ^ Gazeta Warszawska, nr 66 z 1870 r.
  23. ^ nazwisko Wawrzecki(a) nosi obecnie około 200 osób w Polsce; najwięcej osób o tych nazwiskach zamieszkuje powiaty: Radzyń Podlaski, Hrubieszów i Zduńska Wola; patrz → portal moikrewni.pl
  24. ^ na to nazwisko natrafiamy w relacji z procesu niejakiego Ignacego Wawrzeckiego w Gazecie Sądowej Warszawskiej nr 22 z 1887 roku, czy mowa w niej o tym Ignacym Wawrzeckim?
  25. ^ najdalej na północ wysunięta wieś
  26. ^ wieś ta już nie istnieje, leżała na NE od Starych Zambsk i na N od Ciołkowa; patrz → mapa
  27. ^ co odpowiada ok. 56,8 km²
  28. ^ 20 funtów rosyjskich (℔ russ.) ≅ 8,19 kg
  29. ^ Золотник (pol. zołotnik) – dawna rosyjska jednostka masy równa 1/96 funta, czyli ok. 4,2658 grama
  30. ^ wyniki te były prezentowane przez Janusza W. Kosińskiego m.in. podczas prelekcji towarzyszącej otwarciu wystawy meteorytów w Muzeum Regionalnym w Pułtusku 12 kwietnia 2013 roku; więcej o wystawie na → woreczko.pl – Wydarzenia (events)
  31. ^ Jerzy Aleksandrowicz (Alexandrowicz) (1819-1894) – profesor wydziału matematyczno-fizycznego Szkoły Głównej, dyrektor jej Ogrodu Botanicznego; (Skład Szkoły Głównej, Tygodnik Ilustrowany, 255, 1887; tam też jego portret (8))
  32. ^ patrz → Pułtusk/Czasopisma
  33. ^ Kowalczyk (1868, Biblioteka Warszawska)
  34. ^ w rozdziale: II. Aёrolites, Large Meteors, and Star-showers. a. Aёrolites. 2. Pultusk, Poland, 1868, Jan. 30, 6h 50m p.m. (local time).
  35. ^ a b Roman Wawnikiewicz (1838-1914) – profesor wydziału matematyczno-fizycznego Szkoły Głównej; był prawdopodobnie (współ)autorem broszury Babczyński et al. (1868)?; przeprowadził analizę chemiczną meteorytu Pułtusk; krótki życiorys (Szperl 1913, s. 46-49); (Skład Szkoły Głównej, Tygodnik Ilustrowany, 255, 1887; tam też jego portret (30))
  36. ^ Tytus Babczyński (1830-1910) – profesor wydziału matematyczno-fizycznego, sekretarz rady ogólnej Szkoły Głównej; w 1875 roku ożenił się z Bronisławą Florentyną Koskowską, wnuczką Ewy Elżbiety Zambrzyckiej, przedstawicielką rodu związanego ze spadkiem meteorytu Pułtusk, patrz → Pułtusk/Zambrzyccy; (Skład Szkoły Głównej, Tygodnik Ilustrowany, 255, 1887; tam też jego portret (9)); Wikipedia – Tytus Babczyński
  37. ^ Karol Deike (Dejke) (1845-1906) – adiunkt Obserwatorium Astronomicznego Szkoły Głównej; członek Komitetu Redakcyjnego tygodnika Wszechświat; (Skład Szkoły Głównej, Tygodnik Ilustrowany, 255-256, 1887; tam też jego portret (84))
  38. ^ w broszurze nie podano autorów (str. tytułowa), więc nie można dziś jednoznacznie ustalić, kto ją napisał. Według Stenza (1937) autorami broszury byli Babczyński i Deike, natomiast wg Wülfinga (1897), Samsonowicza (1952), Pokrzywnickiego (1964) i Koblitz MetBase jej współautorem był również Roman Wawnikiewicz; natomiast Szperl (1913) wymienia jako jedynego autora broszury Wawnikiewicza; wg bibliografii Estreicher autorem broszury był Jurkiewicz (Karol?)
  39. ^ na terenie zaboru rosyjskiego jedynym obowiązującym urzędowo sposobem datowania był kalendarz juliański (stary styl), więc 26 maja odpowiada dacie 7 czerwca wg kalendarza współczesnego (gregoriańskiego, nowego stylu)
  40. ^ broszura wydana przez Szkołę Główną Warszawską (wg Wülfinga (1897) w drukarni Jana Jaworskiego); tam też mapka terenu z lokalizacją znalezisk; reprint broszury wydał Janusz W. Kosiński w serii Biblioteczka meteorytu Pułtusk – zeszyt 3 (2007-2008); zamieścił tam również jej tłumaczenie i opatrzył przypisami
  41. ^ część: Pogadanka 20, s. 205-224; wydanie z 1869 roku zostało rozszerzone i jest w nim część o meteorytach Bjelaja Zerkov i Lixna: Dodatek dziewiąty. O aerolitach spadłych w Białocerkwi i w okolicach Dynaburga, s. 356-357
  42. ^ katalog kolekcji meteorytów Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu (stan na koniec października 1902 roku); artykuł ukazał się również w formie osobnej publikacji: Berwerth Friedrich Martin, (1903), Verzeichnis der Meteoriten im k.k. naturhistorischen Hofmuseum, Ende Oktober 1902, Separatabdruck aus den Annalen des k.k. naturhistorischen Hofmuseum, Bd. XVIII, Wien 1903, ss. 90, plik PDF
  43. ^ patrz → Pułtusk/Największe okazy
  44. ^ w roczniku również informacja gabinetu mineralogicznego w Wiedniu (k.k. Hof-Mineraliencabinete in Wien): Der Meteorsteinfall vom 30. Jänner 1868 unweit Warschau, nr 29, 1868, s. 228-230
  45. ^ opis metody 4M patrz → Woźniak et al. (2019, MaPS) oraz Woźniak et al. (2020, ASMP); więcej → woreczko.pl – Metoda 4M (4M method)  ●  Metoda 4M – formularz
  46. ^ wyniki były prezentowane na ICAME 2019, International Conference on the Applications of the Mössbauer Effect, Dalian, China 2019
  47. ^ bogato ilustrowany album poświęcony kolekcji meteorytów w Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu
  48. ^ zawiera 32 litografie okazów meteorytów: Bella Roca, Babb's Mill (Blake's Iron), Cabin Creek, Glorieta Mountain, Goalpara, Hessle, Hex River Mountains, Ilimaes (iron), Kokstad, Mocs, Puquios, Pultusk (Pułtusk), Sarepta, Stannern, Tucson (syn. Santa Rita)
  49. ^ prezentacja nowatorskiej metody obliczania elementów orbit meteoroidów na podstawie rozkładu okazów w elipsach spadku; wyniki m.in. dla meteorytów Pułtusk i Łowicz
  50. ^ postać enigmatyczna (!); patrz → Czaputowicz (1880)
    (inf. prywatna, lipiec 2016) prof. Jacek Czaputowicz (Minister Spraw Zagranicznych w rządzie PiS, 2018-2020) zasugerował, że może chodzić o Seweryna Czaputowicza (ok. 1815(1819?)-1887) – żołnierza powstania 1830/1 (może styczniowego?), zarządcę cmentarza Rakowickiego (?); nekrolog; portal www.miejscapamiecinarodowej.pl – Kraków - grobowiec weteranów powstań…
  51. ^ rękopis dwustronny na 4 stronach formatu 40×24,7 cm sprzedany w 2012 roku na aukcji zorganizowanej przez antykwariat „RARA AVIS” z Krakowa. Według opisu zawartego w katalogu aukcyjnym „RARA AVIS” autorem rękopisu (pod nim podpisany) był członek Towarzystwa Nauk i Dobroczynności w Krakowie S. Czaputowicz; tekst dotyczy różnych meteorytów i ich badań, ale główną treścią jest opis spadku meteorytu Pułtusk; z dostępnych informacji nt. treści rękopisu wynika, że był on dołączony do kilku okazów meteorytu Pułtusk ofiarowanych przez Czaputowicza na potrzeby edukacyjne. Tekst kończy akapit: „Na tem zakończając poważam się uprzejmie prosić o przyjęcie niniejszej pracy, oraz dołączających się okazów Aerolitów czyli kamieni w liczbie sztuk … a to w celu zastosowania tego do nauki uczącej się młodzieży szkolnej, a będzie to dla mnie prawdziwą nagrodą, gdy dotąd przechowałem zabytek ten, który jedynie dla szkół krakowskich pragnę ofiarować”. Na końcu przekreślona dedykacja dla b. prezesa Senatu Szyndlera, zamiast tego wpisane odręcznie nazwisko Mędrzykowskiego – pirotechnika (źródło informacji: 104 AUKCJA ANTYKWARYCZNA, Antykwariat „RARA AVIS”, Kraków 2013; za zgodą)
  52. ^ w 1868 roku kolekcja paryska posiadała 942 okazy meteorytu Pułtusk! Już wówczas w kolekcji Krantza znajdowało się 1612 okazów!
  53. ^ lektura relacji daje również wyobrażenie o słabej kondycji ówczesnej meteorytyki w Polsce: (…) Ze specjalnym zainteresowaniem poszukuję meteorytów spadłych na ziemiach polskich. Praca niemała. Trzeba przejrzeć ponad 1000 różnych napisów, podających pochodzenie, datę odnalezienia oraz budowę okazów. — Znajduję ich kilkadziesiąt. Są to przeważnie drobniejsze odłamki, spadłe, jak głoszą napisy w: „Zabrodje, Vilna Russland; Bjelokrynische, Dolgowoli, Zaborzika—Wolynien, Russland; Schellin, Pommern; Gnadenfrei, Preus.—Schlesien” i t. d. Niebawem natrafiłem na bardzo liczne okazy meteorytu pułtuskiego, spadłego dnia 30 stycznia 1868 r. w Pułtusku na północ od Warszawy. Są to „starsi bracia” odłamka, zdobiącego biurko dyrektora Obserwatorjum stołecznego. Wiele z nich jest drobnych, kilka ma wielkość pięści, jeden zaś przedstawia się dość okazale — jak głowa ludzka. (…)
  54. ^ odnalezienie dwóch okazów meteorytów w gruzach powojennej Warszawy: (…) Tym milej jest nam zakomunikować, że latem 1945 r. udało się odkopać z gruzów spalonego przez wojska niemieckie Obserwatoriom Astronomicznego w Warszawie, dwa piękne okazy, ukryte w czasie wojny przed okupantem. Pierwszy — to 1-o kilogramowy odłamek słynnego meteorytu z dn. 30 stycznia 1868 r., który spadł na polach pod Pułtuskiem, w odległości ok. 50 km na północ od Warszawy, — drugi to 5-o kilogramowa bryła meteorytu z dn. 12 marca 1935 r., który „wylądował” w województwie łódzkim kilkanaście km na połud.-zachód od Łowicza. Taki jedynie remanent (poza jednym tylko zegarem) pozostał w popiołach spalonego Obserwatorium. (…)
  55. ^ Zofia Halina Gąsiorowska (1898-1957) – kierownik działu archiwalnego Muzeum Ziemi w Warszawie; nietuzinkowa postać; autorka pierwszego kompleksowego opracowania bibliografii polskich autorów o meteorytach (Gąsiorowska 1966), które ukazało się dopiero wiele lat po jej śmierci, maszynopis był gotowy do druku już w 1956 roku (Gąsiorowska 1952, Wiadomości Muzeum Ziemi); ze spisu tego obficie korzystał Jerzy Pokrzywnicki, ale nigdy i nigdzie nie wspomniał w swoich pracach o jego autorce (Kosiński 2014)!
  56. ^ w numerze również artykuł: Wójcik Zbigniew, (1966), Kilka wiadomości o Zofii Halinie Gąsiorowskiej, s. 121-?
  57. ^ z mapą lokalizacji miejscowości
  58. ^ w artykule m.in. o meteorytach: Gnadenfrei (Piława Górna), Grüneberg (Wilkanówko) i Pułtusk oraz fotografia grobu Ernsta Chladniego; teksty
  59. ^ więcej o meteorycie Pułtusk w wydaniu 2 z 1907 roku, s. 386-389; plik eUWr
  60. ^ zawiera również planszę z rysunkiem bolidu Knyahinya i mapę rozkładu okazów meteorytu Pultusk (Pułtusk)
  61. ^ katalog zbioru meteorytów w Berlinie (zobacz również Klein (1906); wcześniejsze wydania katalogu:
    Klein Carl, (1889), Die Meteoriten-Sammlung der Königlichen Friedrich-Wilhelms-Universität zu Berlin am 15. October 1889, Sitzungsberichte der Königlich Preussischen Akademie der Wissenschaften zu Berlin, Juni-Dec 1889, s. 843-864, plik DjVu;
    Klein Carl, (1903), Die Meteoritensammlung der Königlichen Friedrich-Wilhelms-Universität zu Berlin am 5. Februar 1903, Sitzungsberichte der Königlich Preussischen Akademie der Wissenschaften zu Berlin, Jan-Juni 1903, s. 139-172, plik DjVu
  62. ^ reprint broszury Babczyński et al. (1868) wraz z tłumaczeniem i komentarzami
  63. ^ informacja o przekazaniu do Zbiorów przyrodniczych Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu okazu meteorytu Pułtusk – dar ks. Lewaszkiewicza
  64. ^ autorem był prawdopodobnie Jan Kowalczyk?
  65. ^ Jan Kowalczyk (1833-1911) – polski astronom, docent Uniwersytetu Jagiellońskiego i Szkoły Głównej w Warszawie; Birkenmajer (1918), Wikipedia – Jan Kowalczyk
  66. ^ przedruk artykułu ukazał się w kwartalniku Meteoryt, 1, 2007, s. 3-6
  67. ^ 77th Annual Meeting of the Meteoritical Society, (2014) – author index
  68. ^ katalogi kolekcji meteorytów w Bonn; tam też szczegółowy opis okazów meteorytu Pułtusk (za Rath 1875); oraz fragmenty meteorytu Białystok
  69. ^ „biblia” informacji o chondrach i chondrytach, ale nie tylko – obowiązkowa lektura dla miłośników meteorytów
  70. ^ okazy meteorytów z kolekcji hrabiego Włodzimierza Dzieduszyckiego (zbiory z Lwowa)
  71. ^ autorem jest prawdopodobnie członek redakcji Jan Mergentaler?
  72. ^ omówienie ponownych wyliczeń prędkości meteoroidu z którego spadł meteoryt Pułtusk, ich wynik nadal wskazywał, że meteoroid ten pochodził spoza Układu Słonecznego
  73. ^ katalog kolekcji Jos. Melion; wg Wülfinga (1897, s. 421) w kolekcji były meteoryty z 41 różnych lokalizacji o łącznej wadze 2 kg; zawierała m.in. meteoryty: Bohumilitz, Borkut, Braunau, Knyahinya, Magura, Mezö-Madaras, Mocs, Pillistfer, Pultusk (Pułtusk), Seeläsgen (Przełazy), Soko-Banja, Stannern, Tieschitz, Wessely
  74. ^ Stanislas-Étienne Meunier – francuski geolog; związany z Muséum national d'histoire naturelle w Paryżu
  75. ^ relacja na temat spadku meteorytu Pułtusk oraz wiele innych ciekawych spostrzeżeń
  76. ^ obszerne omówienie ówczesnej wiedzy o meteorytach i ich składzie mineralnym; opis wielu spadków; dużo ilustracji: Knyahinya, Pultusk (Pułtusk)
  77. ^ o pieczęci z meteorytu Pułtusk dla cesarza Annamu Đồng Khánh
  78. ^ katalogi i przewodniki po kolekcji meteorytów Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu
  79. ^ tożsame z Masson (1882)
  80. ^ opis spadków meteorytów: Knyahinya, Pułtusk, Stannern; ilustracje oraz wiele ciekawych informacji i hipotez
  81. ^ wersja cyfrowa wydania z 1906 roku
  82. ^ artykuł zilustrowany fotografiami okazów meteorytu Pułtusk ze zbiorów polskich; według autora najświeższe okazy znajdują się w Krakowie i Wrocławiu, te w Warszawie były zebrane wiele lat po spadku i nie są już tak świeże!
  83. ^ bardziej aktualna internetowa wersja katalogu znajduje się na stronach Polskiego Towarzystwa Meteorytowego – katalog PTMet; tam objaśnienie stosowanych skrótów (cs – complete specimen, hs – half specimen, ep – end piece, fc – fragment with crust, f – fragment, sc – slice with crust, s – slice, …); więcej → woreczko.pl – Oznaczenia okazów – skróty
  84. ^ pierwsze i jak na razie jedyne, tak kompleksowe opracowanie na temat polskich meteorytów; warto jednak zaznaczyć, że Jerzy Pokrzywnicki niewątpliwie obficie korzystał z wcześniejszego bibliograficznego opracowania autorstwa Zofii Gąsiorowskiej (1966, maszynopis jej pracy powstał przed 1964 rokiem), ale nigdzie w jego publikacjach nie pojawia się jej nazwisko!? (Kosiński 2014)
  85. ^ patrz → Pokrzywnicki (1964)/Kolekcje
  86. ^ zawiera planszę z rysunkami okazów meteorytu; wydane również jako: Rath Gerhard vom, (1868), Ueber die Meteoriten von Pultusk im Königreich Polen, gefallen am 30. Januar 1868, Abhandlungen aus dem gebiete der naturwissenschaften, mathematik und medicin, 1868, s. 135-161. Plik hPDF; plik PDF; oraz w: Der Königlichen Rheinischen Friedrich-Wilhelms-Universität Bonn zur Feier ihres fünfzgjährigen Jubiläums am 3. August 1868 die Niederrheinische Gesellschaft für Natur und Heilkunde, Bonn 1868, s. 135-161. Plik PDF
  87. ^ katalog kolekcji meteorytów w Bonn; szczegółowy opis okazów meteorytu Pultusk (Pułtusk), m.in. okazy: 3770, 2150, 1232, 1138, 978, 950, 880, 868, 828 g; w zbiorach również meteoryty: Seeläsgen (Przełazy), Schwetz (Świecie); patrz → Laspeyres (1894)
  88. ^ Jan Samsonowicz (1888-1959) – polski geolog i paleontolog, profesor uniwersytetów we Lwowie i Warszawie, wieloletni kierownik Katedry Geologii Historycznej Uniwersytetu Warszawskiego; badacz spadku meteorytu Pułtusk; rodzina Samsonowicza miała swoje majątki ziemskie w okolicy spadku meteoryt Pułtusk. Wikipedia – Jan Samsonowicz
  89. ^ kopia artykułu ze zbiorów biblioteki PAN Muzeum Ziemi w Warszawie, dzięki uprzejmości Dariusza Wolińskiego
  90. ^ część: VII. Aeroliti. Aeroliti di Pultusk; zawiera mapę Fig.9 PIANO DELLA CADUTA DEGLI AEROLITI DI PULTUSK
  91. ^ włoski astronom Giovanni Schiaparelli jako pierwszy wykazał związek rojów Perseid i Leonid z kometami; „odkrył” również słynne „kanały” na Marsie
  92. ^ kopię katalogu dla portalu Wiki.Meteoritica.pl udostępniła dr Jadwiga Biała
  93. ^ katalog kolekcji Siemaszki miał kilka wcześniejszych wydań: 1881 (ss. 3), 1882 i 1885 (ss. 7), 1886 (ss. 16, po francusku; Siemachko Julien, Catalogue de la Collection de Météorites de Julien de Siemachko (Saint-Petersbourg, Russie), Paris Janvier 1886 (oraz suppl. wydany po 1889 r.), str. tytułowa); katalog z 1891 roku jest najobszerniejszy (ss. 64)
  94. ^ kolekcję Siemaszki kupił amerykański kolekcjoner H.A. Ward do zbiorów Ward-Coonley Collection, trafiła ona później do Field Museum w Chicago
  95. ^ fragment: In the British Museum collection there are 72 Pultusk stones with a total weight of 18,188 gm., the largest 9,095 gm. and the smallest 6 gm
  96. ^ „zdanie odrębne” autora dotyczące funkcjonującej w literaturze informacji o liczbie spadłych okazów meteorytu Pułtusk – 100000 szt.; wg Stenza liczba te jest wynikiem pomyłki w interpretacji liczby „100,000” występującej w broszurze wydanej przez Szkołę Główną w 1868 roku Notice sur la météorite tombée le 30 janvier 1868 aux environs de la ville de Pułtusk, a oznaczającej tam (strony 15 i 16) „100%” z dokładnością trzech miejsc po przecinku. Ciekawe spostrzeżenie!
  97. ^ katalog i opis wszystkich (233 szt.) okazów meteorytu Pułtusk w kolekcji Muzeum Wydziału Geologii UW
  98. ^ oraz późniejsze wydania; najnowsze: Tiirmaa Reet, (1996), Catalogue of meteorites in the Estonian collection, Eesti TA Geoloogia Instituut, Tallinn 1996, ss. 32
  99. ^ 80th Annual Meeting of the Meteoritical Society, (2017) – author index
  100. ^ m.in. hasła: Aerolity (tom 1, s. 190-196; ilustracje: meteoryt Pułtusk, Stannern); Betyle (tom 7-8, ilustracja); Gwiazdy spadające (tom 27-28)
  101. ^ Abstract: Mössbauer spectra of equilibrated ordinary chondrites consist of two doublets due to paramagnetic iron present in olivines and pyroxenes and two sextets due to magnetically ordered iron present in metallic phases and troilite. The spectral areas of the different mineralogical phases found by Mössbauer spectroscopy in meteorites are proportional to the number of iron atoms in this mineralogical phase. This property of Mössbauer spectra can be the basis for constructing a method for the classification of ordinary chondrites. This idea was first explored at the Mössbauer Laboratory in Kanpur. This group suggested a qualitative method based on 2‐dimensional plots of Mössbauer spectral areas and thus classified properly some meteorites. We constructed a quantitative method using Mössbauer spectral areas, multidimensional discriminant analysis, and Mahalanobis distance (4M method) to determine the probability of a meteorite to be of type H, L, or LL. Based on 59 Mössbauer spectra, we calculated by the 4M method, Scluster, the level of similarity of the Goronyo meteorite to the clusters. On the plot of ferrosilite versus fayalite, the point representing Goronyo is located on the border between H and L areas. Calculated by the 4M method, the meteorite Goronyo is 32% similar to type H, 75% to type L, and 11% to type LL. Additional mineralogical analyses suggested that the Goronyo meteorite would be classified as type L, although it was originally reported as type H in the Meteoritical Bulletin Database;
    patrz → Woźniak et al. (2020, ASMP) oraz artykuły w Hyperfine Interactions; więcej → woreczko.pl – Metoda 4M (4M method)  ●  Metoda 4M – formularz
  102. ^ katalog Wülfinga jest najbardziej kompletnym katalogiem zbiorów światowych z końca XIX wieku (patrz również → Wülfing (1894)); autor podaje również jaka część wybranych meteorytów (ich main mass) znajduje się w danej kolekcji; z wymienionych u niego kolekcji (s. 408-429) tylko jedna kolekcja – Breslau (Mineralogisches Museum der K. Universität) – znajduje się dziś w Polsce; wymienia on jeszcze wiele kolekcji prywatnych, np. kolekcję Juliana Siemaszko, von Bredow, F. Krantz, H. A. Ward.
    Jest u Wülfinga jeszcze kolekcja – Danzig (Westpreussisches Provinzial-Museum; mitgeteilt durch Herrn Direktor Professor Dr. H. Conwentz) – znajdowały się w niej 3 meteoryty: Pultusk 99 g, Krasnojarsk 287 g oraz 63 g fragment meteorytu Schwetz (Świecie)
  103. ^ meteoryty polskie w kolekcjach wg Wülfinga (1897)
  104. ^ jeszcze wcześniejszy katalog kolekcji meteorytów wydał w 1863 roku Buchner (1863); patrz również → Światowe kolekcje meteorytów
  105. ^ katalog zawiera informację o 630 meteorytach (166 własnych i 464 zagranicznych) znajdujących się w 73 kolekcjach wszystkich republik ówczesnego ZSRR; stan na 1 stycznia 1985 roku, nakład 300 egz.; ostatni opublikowany przed rozpadem Związku Radzieckiego katalog meteorytów „radzieckich”, obecnie te dane są bardzo trudno dostępne! (również → Метеоритика (1955, catalogs))
  106. ^ meteoryty polskie w zbiorach byłego ZSRR: Bialystok (Białystok), Grüneberg (Wilkanówko), Morasko, Pultusk (Pułtusk), Schwetz (Świecie), Seeläsgen (Przełazy) (brak w radzieckich zbiorach okazów meteorytu Łowicz!) (patrz → meteoryty polskie w zbiorach byłego ZSRR)
  107. ^ udało się Redakcji zdobyć to wyjątkowo trudno dostępne wydawnictwo (nakład 300 egz.!); kupiliśmy skan katalogu w oddziale Electronic Document Delivery Service Biblioteki Narodowej w Petersburgu

Błąd rozszerzenia cite: Znacznik <ref> o nazwie „Krantz_Bonn”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.

Zobacz również

Linki zewnętrzne

  • Meteoritical Bulletin Database (MBD) – meteoryt Pultusk
  • Encyclopedia of Meteorites (EoM) – meteoryt Pultusk


Ambox question orange.svg
 Co jeszcze na stronę? (What else to supplement?)
(poszukać, uzupełnić …)
Źródło „http://wiki.meteoritica.pl/index.php5/Pultusk_(Pu%C5%82tusk)”